Ο κ. ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ ΔΕΝ ΣΥΜΠΕΡΙΦΕΡΕΤΑΙ ΩΣ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΛΟΓΙΟΣ

ΜΕΡΟΣ ΣΤ΄

Ο κ. ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ ΔΕΝ ΣΥΜΠΕΡΙΦΕΡΕΤΑΙ ΩΣ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΛΟΓΙΟΣ

Του κ. Γιώργου Παπαθανασόπουλου

================

Οι λόγιοι κάθε κοινωνίας πρέπει να έχουν άποψη και να την λένε δημόσια για κάθε τι που συμβαίνει σ' αυτήν και, κατά μείζονα λόγο, όταν διέρχεται βαθιά κρίση, όπως συμβαίνει σήμερα στην ελληνική.

Όμως έχουν ευθύνη μεγάλη για τα όσα λένε, γιατί τα περιβάλλουν με το κύρος τους.

Ο Ζυλιέν Μπεντά γράφει στο βιβλίο του "Η προδοσία των διανοουμένων" πως οι άνθρωποι του πνεύματος οφείλουν να γράφουν νηφάλια και όχι με εμπάθεια, που έχει ως αποτέλεσμα την καταφρόνηση του επιχειρήματος, την ακρότητα, το μίσος, την έμμονη ιδέα.

Αφού μπορούν ας προσφέρουν κάτι το θετικό, κάτι που πράγματι βοηθάει το λαό.

Και, ως προς τον κ. Γιανναρά, δεν βοηθάει στο ξεπέρασμα της κρίσης με το να οραματίζεται την αλλαγή του Εθνικού Ύμνου, ή την αλλαγή του τόπου της πρωτεύουσας.

Το πρόβλημα μας δεν είναι τροπικό ή τοπικό, είναι πνευματικό, είναι νοοτροπίας.

Οι πρωτεύουσες χωρών, όπως της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Αυστρίας, καθόλου δεν εμπόδισαν την ανάπτυξη της περιφέρειας.

Ούτε έχουμε κάποιο παράδειγμα παγκοσμίως που η αλλαγή των συμβόλων επηρέασε θετικά τον ψυχισμό των λαών.

Συνήθως οι αλλαγές αυτές γίνονται από δικτατορίες και από ολοκληρωτικά καθεστώτα και κρατάνε όσο και η καταπίεση στους λαούς που επιβλήθηκαν.

Τελειώνοντας αντιγράφω τη σκέψη του Ζήσιμου Λορεντζάτου από το βιβλίο του "Ρωμιές" (Δόμος, 1990):

"Κάθε νιόκοπη γενιά αν δεν φυσήξει στο κάρβουνο της παράδοσης να το κάνει να κοκκινίσει, κάλλιο να την κλαις. Είναι γενιά νεκρή και τα γεννήματα της κοιλάρφανα. Αυτό που λέμε πρωτοποριακό δεν υπάρχει, είναι ένα τίποτα. […] Όλα είναι παράδοση, δηλαδή ζωή στην ανώτερη φάση της: ζωή και παράδοση ταυτόσημες. Όλα τέλος είναι: ή παράδοση ή τίποτα. Και αυτό είναι παράδοση μέσα σε μια γλώσσα, στο προκείμενο τη γλώσσα την ελληνική: ο Όμηρος --- και --- ο Σολωμός: εσύ."