Ο ΑΡΧIΜ. ΙΩΗΛ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ

Ο ΑΡΧΙΜ. ΙΩΗΛ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

============

Παραθέτουμε στη συνέχεια αποσπάσματα του ευαγγελικού κηρύγματος του καλού πατριώτη και παραδοσιακού ιεροκήρυκος της Ιεράς Μητροπόλεως Κονίτσης π. Ιωήλ Κωνστάνταρου αναφορικά με την αγάπη, την ευσπλαχνία και τον Οικουμενισμό.

Οπως πολύ ορθά παρατηρεί ο Πανοσιολογιότατος η ευσπλαχνία γεννά την αληθινή αγάπη.

Ο Θεός είναι αγάπη αλλά η αγάπη ΔΕΝ είναι Θεός (μόνον οι παγανιστές πιστεύουν ότι είναι).

Ο Οικουμενισμός δεν έχει αγάπη επειδή καθησυχάζει τους πλανεμένους αδελφούς μας να παραμείνουν στις διάφορες αιρέσεις χωρίς να τους γεννά την καλή ανησυχία για την αληθινή πίστη και έτσι τους αποθαρρύνει να επιστρέψουν στην αληθινή Εκκλησία.

Δεν παραλείπει επίσης ο καλός κληρικός να μας υπενθυμίσει ότι η αγάπη προς τους φίλους και τους αγαπώντας ημάς είναι εύκολη.

Το ζητούμενο για τους χριστιανούς είναι η αγάπη των διωκόντων και των μισούντων ημάς.

Αλλιώς "αέραν δέρομεν" εξ απόψεως χριστιανικής ζωής.

Ούτε που να τολμήσουμε να διανοηθούμε ότι έχουμε ελπίδα σωτηρίας αν δεν συγχωρούμε όσους μας αδίκησαν και αν η καθαρότητα του βίου μας δεν συνυπάρχει με την ορθή ομολογία της πίστεως.

Δική μας απορία.

Γιατί δεν προωθούνται να γίνουν αρχιερείς κληρικοί όπως τον π. Ιωήλ Κωνστάνταρο, τον π. Αυγουστίνο Μύρου, τον π. Ιερόθεο Κοκονό, τον π. Λαυρέντιο Γρατσία, ορισμένα από τα πνευματικά παιδιά του αείμνηστου Νικοπόλεως κτλ.;

Δεν αναφέρω επίτηδες ονόματα κληρικών που τυγχάνουν πνευματικά παιδιά του π. Επιφάνιου Θεοδωρόπουλου για να μη δώσω το δικαίωμα σε κανένα να πει ότι μιλώ μεροληπτικά.

Είναι σε κάθε περίπτωση μεγάλο σκάνδαλο το γεγονός ότι ο Αρχιμανδρίτης Νικόδημος Αεράκης δεν εξελέγη επίσκοπος.

Αλλά σε τελευταία ανάλυση γιατί να εκλεγεί;

Ολες οι καταθέσεις του είναι εκεί όπου "σης και βρώσις και κλέπται" δεν μπορούν να τις θέσουν σε κίνδυνο.

Με τη ζωή του δεν σκανδάλισε ποτέ κανένα.

Διακρινόταν πάντοτε για τις "φονταμενταλιστικές" θέσεις του για την τεκνογονία, τον Οικουμενισμό, το Νεοβαρλααμισμό και τους κάθε λογής νεωτερισμούς.

Ο ίδιος, όχι μόνον δεν επεδίωξε ποτέ και με κανένα τρόπο, αλλά και ούτε επιθυμούσε καν να προαχθεί.

Αλλά αυτούς ακριβώς δεν πρέπει η Εκκλησία να επιδιώκει να χειροτονήσει επισκόπους;

Τι λείπει από το βιογραφικό τόσων εκατοντάδων άξιων λειτουργών του Υψίστου για να θεωρηθούν άξιοι να εκλεγούν επίσκοποι;

Οτι έχουν βίο καθαρότατο;

Οτι δεν συμμετέχουν σε συμπροσευχές με αιρετικούς και αλλόθρησκους;

Οτι δεν εισάγουν αιρέσεις;

Οτι ζουν για τον Χριστό και όχι για το χρυσό;

Οτι εκδαπανούνται κυριολεκτικά για τη δόξα του Χριστού και της Εκκλησίας Του;

Δεν πρέπει η ιεραρχία να κάνει ξεκοσκίνισμα του μακρύ κατάλογου των προς αρχιερατεία κληρικών και να επιλέξει με ευαγγελικά και κανονικά κριτήρια τους άριστους;

Η Εκκλησία της Ελλάδος έχει ορισμένες εκατοντάδες (επαναλαμβάνω εκατοντάδες) άξιους κληρικούς που έχουν τις προυποθέσεις να γίνουν άξιοι αρχιερείς.

Γιατί πολλές φορές η Ιεραρχία εκλέγει Οικουμενιστές, νεωτεριστές, σκανδαλοποιούς και φιλάργυρους κληρικούς;

Για να βλαστημείται το όνομα του Αγίου Θεού και για να σκανδαλίζεται ο κόσμος;

Ιδού τα αποσπάσματα του κηρύγματος του π. Ιωήλ που μας έδωσαν την αφορμή για τη σύνταξη του πιο πάνω σχολίου.

*****

ΠΕΡΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ, ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΕΥΣΠΛΑΧΝΙΑΣ

Του Πανοσ. Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρου

=================

Όταν εμείς οι άνθρωποι κάνουμε λόγο περί της ευσπλαγχνίας, περιορισμένοι μέσα στην ανθρώπινη αδυναμία μας, δεν μπορούμε να συλλάβουμε το ύψος αυτής της αρετής στο Θεανδρικό πρόσωπο του Ιησού.

Εμείς για παράδειγμα, αγαπούμε και σπλαγχνιζόμαστε τα πρόσωπα που μας ανταποδίδουν αυτό που τους προσφέρουμε ή έχουν κάτι το θελκτικό στην όλη ύπαρξή τους. Θα λέγαμε ότι η δική μας ευσπλαγχνία έχει ιδιοτέλεια, όταν σταματά μπροστά στους δήθεν εχθρούς μας.

Κάνοντας όμως λόγο περί της ευσπαγχνίας και της αγάπης του Ιησού, δεν εννοούμε ότι η ουσία του Θεού είναι αγάπη, όπως ισχυρίζονται εντελώς λανθασμένα πολλοί αθεολόγητοι οικουμενιστές.

Άνθρωποι δηλ. των οποίων η διδασκαλία και κυρίως ο τρόπος ζωής δεν έχει καμμία απολύτως σχέση με την διδαχή και τον βίο των αγίων Πατέρων μας, με αποτέλεσμα “στο πέρασμά τους” να ισοπεδώνουν τα πάντα.

O Θεός, είναι μεν αγάπη, αλλά η αγάπη δεν είναι Θεός.

Αυτό ας το προσέξουμε, διότι τελευταίως πολλή αγαπολογία διατρέχει την περιρρέουσα εκκλησιαστική και εν γένει ατμόσφαιρα, με αποτέλεσμα να αλλοιώνεται και η Ορθόδοξη διδασκαλία, αλλά και αυτή η αγάπη στην ουσία της.

Και μετά απ' αυτά, ας περάσουμε στα καθημερινά επίπεδα, και στα οποία συνήθως χωλαίνουμε, αφού η πίστις εάν δεν έχει την πρακτική της εφαρμογή, παραμένει νεκρά ή απλώς καταντά “θρησκευτική φιλολογία”. Μια αποκρουστική φιλολογία, την οποία μπορούν άνετα να κηρύττουν ακόμα και άθεοι.

Εννοείται πως όταν γίνεται λόγος περί ευσπλαγχνίας, δεν εννοούμε απλά μια ανθρώπινη συμπεριφορά και μια κοινωνική συμπόρευση.

Όταν οι πιστοί ανοίγονται στους πλατείς ορίζοντες της ευσπλαγχνίας, γνωρίζουν ότι η αρετή αυτή φιλτράρεται και μορφοποιείται μέσα από το αιώνιο πρότυπό μας. Τον Κύριο και Θεό μας. Πιο συγκεκριμένα, σε κάθε αδελφό, βλέπουμε αυτόν τον Ιησού και αυτό είναι κάτι που επιτέλους πρέπει να αρχίσουμε να το συνειδητοποιούμε.

Το δε θαυμαστό στην αρετή αυτή είναι τούτο. Στα υλικά, αγωνιά ο άνθρωπος για να συλλέξει και ν' αποκτήσει όσο το δυνατόν περισσότερα. Αντιθέτως, εδώ στην αρετή της ευσπλαγχνίας, που είναι μητέρα και θυγατέρα της αγάπης, όσο περισσότερο προσφέρει κανείς τόσο και περισσότερα του χαρίζει ο Θεός διά των δωρεών του Αγίου Πνεύματος.

Και η αρετή αυτή ξεκινά από τη δύσκολη μεν, αλλά ευλογημένη και αναγκαία συγχωρητικότητα, και φθάνει έως τα δυσθεώρητα ύψη της αγάπης, ολοκλήρου της δημιουργίας του Θεού, με αποκορύφωμα βεβαίως την αγάπη προς τους “εχθρούς”. Της αγάπης με έργα, που περικλείουν θυσία ζωής και προσφοράς.

Αυτή ακριβώς την πραγματικότητα καταγράφει και ο χρυσούς ποταμός της εκκλησίας μας, ο ιερός Χρυσόστομος, και μας την προσφέρει σε κάθε εποχή: “Ού γαρ δύναται πατέρα καλείν, τον φιλάνθρωπον Θεόν, ο την γνώμην έχων θηριώδη και απάνθρωπον, ουδέ γαρ σώζει τους χαρακτήρας της εν τω επουρανίω Πατρί αγαθότητος, αλλ' εις το θηριώδες είδος εαυτόν μετεμόρφωσε και της θεϊκής ευγενείας εξέπεσε”.

Αυτή είναι η πραγματικότητα και ας μη μας διαφεύγει ποτέ από την οθόνη της συνειδήσεώς μας ότι: “η ευσπλαγχνία είναι μια διάλεκτος που ο άλαλος μπορεί να την μιλήσει και ο κουφός να την ακούσει και να την καταλάβει”.