Η ΑΠΑΞΙΩΣΗ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΥΜΝΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ κ. ΓΙΑΝΝΑΡΑ

Ο κ. ΧΡ. ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ ΟΡΑΜΑΤΙΖΕΤΑΙ ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΜΑΣ ΥΜΝΟΥ!

ΜΕΡΟΣ Γ΄

Η ΑΠΑΞΙΩΣΗ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΥΜΝΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ κ. ΓΙΑΝΝΑΡΑ

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

=============

Και πώς τόσο εύκολα ο κ. Γιανναράς χαρακτηρίζει το ποίημα του Σολωμού ως το μετριότερο όσων έχει γράψει;

Ο Λίνος Πολίτης στην Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας το χαρακτηρίζει "Ένα ποίημα πηγαίο, ορμητικό, νεανικό, πολύ πιο ψηλά από τη μέση στάθμη των νεανικών ποιημάτων, ποίημα της επιτυχίας, που καθιερώνει αμέσως τον εικοσιπεντάχρονο ποιητή". Και προσθέτει ο Πολίτης: "Ο Ύμνος είχε μεγάλη απήχηση, μεταφράστηκε στις περισσότερες γλώσσες και η λυρική του φωνή ενίσχυσε το κίνημα του φιλελληνισμού".

Ο Κων. Παπαρρηγόπουλος γράφει σχετικά: "Τίς δε δύναται να μη ομολογήση ότι ο ύμνος του Σολωμού εις την Ελευθερίαν είναι εν των μάλλον υψιπετών τολμημάτων της νεωτέρας ελληνικής ποιήσεως;".

Για τον Σολωμό ο Γιώργος Σαραντάρης τονίζει: "Ο Σολωμός είναι ο μεγαλύτερος νεοέλληνας ποιητής' τούτο πανθομολογείται, αλλά δεν φτάνει. Νομίζω πως είμεθα ώριμοι, για να εξετάσουμε κριτικά τη μορφή του Σολωμού από άλλη σκοπιά, πως στον πολιτισμό μας συμφέρει, σαν κατανόησε την αθανασία του ποιητή, αλλιώς να αγκαλιάσει το αντικείμενο του θαυμασμού του. Αυτό σημαίνει να ακολουθήσουμε το Σολωμό στα ζωντανά του στοιχεία όπου να βρούμε πως το πνεύμα του κάνει ένα με το ελληνικό πνεύμα και πως το τελευταίο δεν είναι μια χίμαιρα, εφόσον δεν είναι χίμαιρα η αισθητική αξία της σολωμικής ποίησης".

Και αλλού ο ίδιος τονίζει: " Δεν μπορείς να νιώσεις την πνοή της σολωμικής ποίησης αν δεν νιώσεις ταυτόχρονα τι σημαίνει για τον Έλληνα το Μεσολόγγι".

Χρειάζεται πολύ θάρρος και ίσως άγνοια κινδύνου για να συγκρίνει κάποιος τον ποιητή της "Αμοργού" και στιχουργό Γκάτσο και το "Τσάμικο" του, με τον παγκοσμίου εμβελείας ποιητή και έξοχο στοχαστή Σολωμό και τον Ύμνο του.

Για τη μελοποίηση του Μάντζαρου σημασία έχουν τα αισθήματα που προκάλεσε στους Έλληνες της εποχής της Παλιγγενεσίας και πως από τότε οι απόγονοι τους τη φέρουν στις ψυχές τους ως ιστορικό κειμήλιο ανεκτίμητης αξίας.

Ο Ιάκωβος Πολυλάς τη χαρακτηρίζει ως "Ελληνικό σύνθεμα", ο κερκυραίος λόγιος και ιστορικός Ιωσήφ - Σπυρίδων Δε Βιάζης γράφει ότι "Ο μουσουργός προυτίμησεν εύκολον μελοποίησιν, όπως ευκολώτερον την εκμάθη ο λαός και τάχιστα αναφλέξη τον υπέρ της πατρίδος έρωτα", ο δε Σολωμός "έκλαιε εκ της συγκινήσεως, ην ησθάνετο εκ της μουσικής ταύτης".

Πώς θα φύγουμε από αυτά τα συναισθήματα και θα προστρέξουμε στον Χατζηδάκη, όπως παλαιά κάποιοι Άραβες που θέλησαν για ύμνο τους τη μουσική από "Τα παιδιά του Πειραιά";