Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΙΝΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ

ΜΙΑ ΚΥΟΦΟΡΟΥΜΕΝΗ ΑΙΡΕΣΗ

Ο Αγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς για την αληθινή σημασία της θεολογίας

Του Σεβ. Μητροπολίτη Ναυπάκτου κ. Ιερόθεου

=================

Επομένως, είναι άδικο, αντιεπιστημονικό και ανορθόδοξο να ταυτίζεται η διδασκαλία περί του ανίδεου και αφάνταστου νου, και περί της επανόδου του στην καρδιά, με τις θεωρίες των πλατωνικών και νεοπλατωνικών, αφού με την διδασκαλία των Πατέρων αναιρούνται αυτές οι απόψεις. Φαίνεται καθαρά ότι οι Πατέρες και οι διδάσκαλοι της Εκκλησίας χρησιμοποίησαν μια τέτοια ορολογία για να αντιμετωπίσουν με επιτυχία τις απόψεις των αιρετικών.

Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, αναπτύσσοντας την ησυχαστική και νηπτική παράδοση της Εκκλησίας και αντιμετωπίζοντας την σχολαστική νοοτροπία του Βαρλαάμ, λέγει ότι η ανθρώπινη σοφία-φιλοσοφία είναι αντίθετη με την πνευματική γνώση, μάλιστα δε ισχυρίζεται ότι από την ανθρώπινη σοφία και γνώση, την θύραθεν σοφία, προήλθαν όλες οι αιρέσεις.

«Καν εξετάσης, ίδοις αν πάσας η πλείστας των δεινών αιρέσεων εντεύθεν λαβούσας τας αρχάς». Οι αιρετικοί χρησιμοποιούσαν τις αρχές της φιλοσοφίας, ενώ οι άγιοι Πατέρες θεολογούσαν από την κατά Θεόν εμπειρία τους, δηλαδή ενεδυναμώθηκαν από την άκτιστη Χάρη του Θεού και έβλεπαν τον Θεό, και όχι κτίσματα και δαιμονικές φαντασίες.

Βέβαια, οι Πατέρες για να εκφράσουν την εμπειρία τους χρησιμοποίησαν την ορολογία της εποχής τους, αλλά προσέδωσαν σε αυτήν άλλη έννοια και σημασία. Γι’ αυτό γράφει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς: «Καν τις των Πατέρων τα αυτά τοις έξω φθέγγηται, αλλ’ επί των ρημάτων μόνον· επί δε των νοημάτων, πολύ το μεταξύ· νουν γαρ ούτοι, κατά τον Παύλον, έχουσι Χριστού, εκείνοι δε, ει μη τι και χείρον, εξ ανθρωπίνης διανοίας φθέγγονται». Και υπενθυμίζει τον λόγο του Προφήτου Ησαΐου (Ησ. κεφ. 55, 9): «καθόσον δε απέχει ο ουρανός από της γης, κατά τοσούτον απέχει η διάνοιά μου από των διανοιών υμών».

Στο χωρίο αυτό φαίνεται ότι όταν βλέπουμε ίδια ορολογία στους Πατέρες και τους φιλοσόφους, δεν πρέπει να νομίζουμε ότι λένε τα ίδια πράγματα, αλλά το κοινό φαίνεται μόνον στο ρήμα, την λέξη, ενώ το νόημα είναι πολύ διαφορετικό.

Και αυτό είναι φυσικό, γιατί οι Πατέρες έχουν νου Χριστού, ενώ οι άλλοι ομιλούν στην καλύτερη περίπτωση από την ανθρώπινη διάνοιά τους, στην χειρότερη δε περίπτωση («ει μη τι και χείρον») ομιλούν από την σατανική-δαιμονική ενέργεια.

Ο λόγος αυτός του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, είναι καταπέλτης εναντίον εκείνων που ισχυρίζονται ότι δήθεν οι Πατέρες αλλοίωσαν «την αρχέγονη εκκλησιολογία», και ότι δήθεν εκφράζουν την νεοπλατωνική παράδοση.

Όποιος μεταδίδει τέτοιες ανόητες θεωρίες αποδεικνύεται ότι δεν γνωρίζει την διδασκαλία των Πατέρων, αλλά έχει μια εξωτερική επιφανειακή γνώση η τους παρερμηνεύει ενσυνειδήτως και κατά τρόπο προτεσταντικό, οπότε και βλασφημεί όχι μόνο τους Πατέρας, αλλά και ολόκληρη την Εκκλησία που υιοθέτησε την διδασκαλία τους συνοδικώς και λατρευτικώς.

Εδώ πρέπει να προστεθή και ένας άλλος σημαντικός λόγος του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά. Αναφερόμενος ο άγιος στα τρία είδη της αθεΐας, στο ένα από αυτά συγκαταλέγει τους θεολόγους εκείνους που αρνούνται η υποτιμούν την διδασκαλία των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας, και γράφει: «τούτ' εστιν αληθής ευσέβεια, το μη προς τους θεοφόρους Πατέρας αμφισβητείν».

Υπενθυμίζει την διδασκαλία του αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου, τον οποίο αποκαλεί μέγα, και τις διδασκαλίες του Μ. Αθανασίου, του Μ. Βασιλείου και του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου και επισημαίνει: «και γαρ των προειρημένων αγίων αι θεολογίαι όρος εστι θεοσεβείας αληθούς και χάραξ, ώσπερ εκάστη τον οιονεί φραγμόν και το περιτείχημα της ευσεβείας, καν περιέλη τις μίαν γουν αυτόν, εκείθεν ο της κακονοίας των αιρετικών εσμός εισρυήσεται πολύς».

Στο κείμενο αυτό γίνεται λόγος για την αληθινή ευσέβεια-θεοσέβεια, η οποία συντονίζεται απόλυτα με την διδασκαλία των αγίων Πατέρων, των οποίων οι θεολογίες είναι όρος αληθινής θεοσέβειας και χάρακας και φραγμός.

Επίσης, λέγεται ότι, όταν κάποιος αφαιρέση μία διδασκαλία των Πατέρων, τότε εισέρχεται «ο της κακονοίας των αιρετικών εσμός».

Επομένως, η αμφισβήτηση της διδασκαλίας του αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου και των μεταγενεστέρων αγίων συνιστά ασέβεια και απόκλιση από την Ορθόδοξη Παράδοση και καταλήγει στην αθεΐα, γιατί συνιστά άρνηση του Θεού των Πατέρων ημών.

(Συνεχίζεται)

ΠΗΓΗ:

Εκκλησιαστικό Πρακτορείο Ειδήσεων “Ρομφαία”)