Η ΨΥΧΟΠΑΘΕΙΑ ΔΕΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΤΑΙ ΧΩΡΙΣ ΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΩΝ ΨΥΧΙΑΤΡΩΝ

H ΨΥΧΟΠΑΘΕΙΑ ΔΕΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΤΑΙ ΧΩΡΙΣ ΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΩΝ ΨΥΧΙΑΤΡΩΝ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

======

Πολύ εύστοχες οι επισημάνσεις του καλού κληρικού, Αρχιμανδρίτη Ιωήλ Κωνσταντινίδη, για το φοβερό πάθος της ζήλειας, που κατατρώγει την ψυχή του ανθρώπου όσο κανένα άλλο πάθος.

Εχετε δει μικρά παιδιά πώς αδυνατίζουν και πόσο δυστυχισμένα γίνονται πολλές φορές επειδή γεννήθηκε νέο μωρό στην οικογένεια;

Και όσο το πρόβλημα μένει στα παιδάκια, που φοβούνται - τα καυμένα - να μη χάσουν την αγάπη των γονιών τους, που είναι η μόνη τους ελπίδα και ασφάλεια στη ζωή, νιώθει κανείς κάθε επιείκεια και προσπαθεί με την κατάλληλη αγωγή να βοηθήσει το παιδί να αντιληφθεί ότι οι γονείς δεν μείωσαν την αγάπη τους προς το μεγαλύτερο αδελφάκι επειδή γεννήθηκε ακόμη ένα παιδί στην οικογένεια.

Το φαινόμενο του φθόνου απαντάται σε όλες τις ηλικίες, τα επαγγέλματα και τις ανθρώπινες σχέσεις και είναι φοβερό πάθος λίαν ευδιάκριτο από όλους και εκθέτει τον φθονερό άνθρωπο στα μάτια των συνανθρώπων του (πολλώ μάλλον του Θεού), χωρίς όμως να μειώνεται η δηλητηριώδης παρουσία του στις ανθρώπινες σχέσεις.

ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΟΥ ΦΘΟΝΟΥ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

__________

Δυστυχώς το πάθος του φθόνου παρατηρείται και στο χώρο της Εκκλησίας. Είναι αποκαρδιωτικό φαινόμενο να ξέρεις ότι η πιο μεγάλη από όλες τις αρετές - η αγάπη - πληγώνεται τόσο καίρια από το φοβερό πάθος του φθόνου.

Στις πλείστες περιπτώσεις το πάθος του φθόνου είναι καρπός του εγωισμού και της έλλειψης αγάπης και ταπείνωσης.

ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΟΥ ΦΘΟΝΟΥ ΩΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΨΥΧΙΚΗΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗΣ

_____________

Ορισμένες όμως φορές -όπως λ.χ. στην περίπτωση του σατανικού και σοβαρά παρανοικού Αρχιμανδρίτη Μελέτιου Βαδραχάνη- είναι καρπός βαθιά διαταραγμένης προσωπικότητας. Σ' αυτήν την περίπτωση, ενώ φυσικά ο εγωισμός και η έλλειψη αγάπης λειτουργούν αρνητικά, καμιά αποτελεσματική βοήθεια δεν μπορεί να παρασχεθεί χωρίς την κατάλληλη φαρμακοψυχοθεραπεία.

Το πρόβλημα με τα ψυχοφάρμακα - ή τουλάχιστον με τα κατασταλτικά - είναι ότι δημιουργούν συνήθως τόσο αρνητικές παρενέργειες, ώστε οι ασθενείς δεν θέλουν να τα πάρουν ή δεν τα παίρνουν στη δόση που τους συνέστησε ο γιατρός, με επακόλουθο να μην μπορούν να θεραπευτούν ή έστω να καταστούν τουλάχιστον λειτουργικοί στην κοινωνία.

ΑΛΛΟ ΠΑΘΟΣ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΨΥΧΟΠΑΘΟΛΟΓΙΚΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ

_____________

Πρέπει να σημειώσουμε κάτι το οποίο δυστυχώς επιτείνει το πρόβλημα όταν παρουσιάζεται στο χωρο των θρησκευομένων ανθρώπων.

Οταν ένας άτομο με σοβαρή ψυχοπαθολογική διαταραχή παρουσιάζει έξαρση λ.χ. του πάθους το φθόνου και το εκφράζει με συκοφαντίες, εκρήξεις μίσους ή με άλλη αντικοινωνική συμπεριφορά, πολλοί κληρικοί κάνουν εντελώς λανθασμένη διάγνωση του φαινομένου και το αντιμετωπίζουν ως απλό πάθος της ψυχής και όχι ως αποτέλεσμα διανοητικής διαταραχής.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΦΑΡΜΑΚΑ ΓΙΑ ΨΥΧΟΠΑΘΟΛΟΓΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ

_______

Ετσι, αντί να βοηθούν τη λύση των προβλημάτων που δημιουργούνται από τις εκρήξεις του πάθους του φθόνου από ένα πρόσωπο με σοβαρή διαταραχή, προτείνουν αλυσιτελείς μεθόδους θεραπείας του φαινομένου. Μιλούν για υπομονή, για σιωπηρή αντίδραση στις συκοφαντίες που εκτοξεύει, για συγχωρητικότητα, κτλ.. Προτείνουν δηλαδή θεραπεία του φαινομένου λες και έχουν να αντιμετωπίσουν ένα συνηθισμένο άνθρωπο, χωρίς ψυχοπαθολογική διαταραχή, με αποτέλεσμα ούτε τον ίδιο να βοηθούν, ούτε όσους γίνονται στόχος της επιθετικής συμπεριφοράς του. 

Οσο ορθό είναι να συμβουλεύσουμε κάποιο που έχει πρόβλημα με την καρδιά του να μην πάει στον καρδιολόγο για να τον βοηθήσει με τα κατάλληλα φάρμακα, άλλο τόσο ορθό είναι να συνιστούμε υπομονή, ανεξικακία, συγχωρητικότητα κτλ., για ανθρώπους με ψυχοπαθολογική διαταραχή.

Οίκοθεν νοείται ότι η συγχωρητικότητα και η αγάπη είναι πάντοτε και για όλους μας αναγκαία, αλλά η ψυχοπαθολογική έκφραση του φθόνου, χωρίς ψυχοφάρμακα, δεν θεραπεύεται όση υπομονή ή συγχωρητικότητα και αν δείξουμε.

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΨΥΧΟΠΑΘΕΙΕΣ

__________

Μεταξύ των άλλων αρετών του ο Γέροντας Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος ήταν ίσως ο πρώτος, μεταξύ των ανθρώπων της Εκκλησίας, που αντελήφθη τον κίνδυνο από τις ψυχοπάθειες και γι’ αυτό καθοδήγησε πνευματικά παιδιά του - φοιτητές της Ιατρικής - να ειδικευτούν στον ψυχιατρικό κλάδο για να βοηθούν τους ασθενείς πιστούς με την κατάλληλη ψυχοθεραπεία, χωρίς όμως να τους εκτρέπουν προς την οδό της αμαρτίας, όπως κάνουν δυστυχώς πολλοί άθεοι ψυχίατροι σήμερα.

Παραθέτουμε στη συνέχεια το ωραίο κείμενο του ευλαβούς και πατριώτη κληρικού Αρχιμανδρίτη Ιωήλ Κωνσταντινίδη που μας έδωσε την αφορμή για τη σύνταξη του πιο πάνω σχολίου.

*****

ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΟΥ ΦΘΟΝΟΥ

Του Αρχιμανδρίτη Ιωήλ Κωνσταντινίδη

=====

Η ζήλεια δεν είναι μόνο φαρισαϊκό φαινόμενο. Δυστυχώς ο ιός της (περισσότερο επικίνδυνος απ’ όλους τους ιούς), μπορεί να προσβάλλει τον καθένα, σε όποιο επίπεδο «πνευματικότητας» κι αν βρίσκεται. Όταν μάλιστα ο χώρος της καρδιάς δεν απολυμαίνεται προσεκτικά μέσω της αυτοεξέτασης και των ιερών μυστηρίων, κυρίως της εξομολογήσεως, τότε τα πράγματα γίνονται πολύ επικίνδυνα. Όταν Χριστιανικές κοινότητες ή ομάδες, συνεχίζουν να παραμένουν μόνο στα «επιδερμικά» και λησμονούν τα αναγκαία πνευματικά «τσεκάπ» για διάγνωση και στη συνέχεια τη συστηματική θεραπεία, τότε κινδυνεύουμε να παρουσιαστεί πανδημία...

Δε γνωρίζω, φίλοι μου, αν έχουμε επισημάνει το μέγεθος της κακίας που ονομάζεται ζήλεια και που ο λόγος του Θεού το αποτυπώνει τόσο χαρακτηριστικά. (Αν και δεν είναι ασθένεια «βουβή», αλλά αμέσως κάνει γνωστά τα συμπτώματά της, και έτσι όποιος αισθάνεται τα δήγματά της, εγκαίρως μπορεί να περάσει από τη διάγνωση στη θεραπεία). Πάντως οφείλουμε, αν θέλουμε να ζούμε με την Χάρη και την Χαρά του Κυρίου Ιησού, να γινόμαστε πολύ προσεκτικοί στην καθημερινή μας συμπεριφορά, ακόμα και μέσα σ’ αυτόν τον ευλογημένο χώρο της Εκκλησίας.

Αλησμόνητος θα παραμένει πάντοτε ο λόγος του ιερού Χρυστοστόμου που αναφέρει τα εξής για το θέμα αυτό: «Όπως η σκουριά κατατρώει το σίδερο, κατά παρόμοιο τρόπο και η ζήλεια, το σαράκι αυτό της ψυχής, καταδυναστεύει, απομυζά και καταστρέφει εξολοκλήρου αυτόν που το φιλοξενεί στην ψυχή του».

Και η θεραπεία; Με το δίκιο του τώρα θα ρωτήσει κάποιος.

Η θεραπεία! Εύκολη και απλή, αρκεί να το θελήσουμε και να την θέσουμε σε εφαρμογή.

Και ποιά είναι;

Μα η αγάπη αδελφοί μου! Να αγαπούμε όχι «μίζερα» αλλά απλόχερα, χωρίς κρατούμενα, δίχως ιδιοτέλεια, χωρίς φραγμούς. Να θαυμάζουμε και να χαιρόμαστε με τις επιτυχίες των άλλων συνανθρώπων μας, και να δοξάζουμε τον Θεό ολοένα και περισσότερο όταν βλέπουμε οι αδελφοί μας να παρουσιάζουν χαρίσματα και ορισμένοι να αναδεικνύονται σε χαρισματικές προσωπικότητες. Να χαιρόμαστε που ο Θεός φέρνει κοντά μας ανθρώπους που πρέπει να αγαπήσουμε, να συναναστραφούμε και να συναθληθούμε.

Και τελειώνοντας. Ας μη σβήνει από το καντράν της συνειδήσεώς μας, ο υπέροχος λόγος του Κυρίου μας: «Οι άνθρωποι δεν θα μας αναγνωρίζουν ως παιδιά του Θεού από το αν κάνουμε θαύματα, αλλά από το αν ζούμε ένα παμμέγιστο θαύμα που λέγεται αδελφική αγάπη» (Ιω. ιγ΄, 35).