ΚΑΠΟΤΕ ΟΙ ΠΑΠΠΟΥΔΕΣ ΜΑΣ…

ΚΑΠΟΤΕ ΟΙ ΠΑΠΠΟΥΔΕΣ ΜΑΣ…

Του Οσιολογ. π. Σεραφείμ Ζήση

=====

Κάποτε οἱ παπποῦδες μας Ἱερεῖς σέ περιόδους ἀνομβρίας καί λοιμῶν, μετέφεραν ἅγια λείψανα γιά εὐλογία, γιά νά σταματήσουν τό κακό (ὅπως λ.χ. τοῦ Ὁσίου Διονυσίου τοῦ ἐν Ὀλύμπῳ στήν Ἐπανομή τῆς Θεσσαλονίκης). 

Στό Ἅγιον Ὄρος πρό τριάκοντα ἐτῶν Ἁγιορεῖται διέσωσαν τά Μοναστήρια, κατά τήν γενική πυρκαϊά τῶν δασῶν, μέ λιτανεῖες ἱερῶν Εἰκόνων γύρω ἀπό τίς Μονές. Τώρα, ἀντί ἡ Ἐκκλησία νά ἐξαποστείλει τούς Ἱερεῖς νά Ἁγιάζουν μέ Μικρό καί Μέγα Ἁγιασμό τούς δρόμους καί τά κτίρια, καί κυρίως τόν πιστό λαό, ἀντί νά διεξάγονται λιτανεῖες, δέχθηκε ἡ Ἴδια (διά τοῦ στόματος ἐπιφανῶν Ἱεραρχῶν) νά ψεκάζουν μέ οἰνοπνεύματα καί χλωρῖνες τούς χώρους Της. Πανάθλιο θέαμα, καί αἰσθητικῶς καί σημασιολογικῶς. Ἁπλῶς πανάθλιον ἰδέσθαι, ἕνα ἀληθές αἶσχος καί ἄγος, ἱστορικῶς πρωτόγνωρο!

Ποιός Ἱερεύς δέν θά ἀντιμετωπίσει τήν εἰρωνεία τῶν χλιαρῶν Χριστιανῶν καί τῶν ἀπίστων, ὅταν – μετά τήν πανδημία – θά κληθεῖ νά ἐπιτελέσει ἱ. Εὐχέλαιον, ἁγιασμό ἤ περιστατικές εὐχές τοῦ Εὐχολογίου «εἰς ἴασιν ψυχῆς τε καί σώματος», τήν στιγμή πού ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος διεκήρυξε, ὅσο πιό ἐπίσημα γίνεται, ὅτι φοβεῖται τούς λοιμούς ἐντός τῶν λατρευτικῶν χώρων της; 

Ποιός πιστός ἤ Ἱερεύς δέν θά τύπτεται στή συνείδηση, ὅταν θά ἀκούει τήν εὐαγγελική περικοπή περί τοῦ «κἄν θανάσιμόν τι πίωσι, οὐ μή αὐτούς βλάψῃ», ὅταν ἡ Ἑλλαδική Ἐκκλησία ἀρνήθηκε ὄχι μόνον τήν νίκη τῆς δυνάμεως τοῦ Χριστοῦ ἐπί τῶν ἀσθενειῶν καί τῶν (ἐν καιρῷ διωγμοῦ) δηλητηρίων, ἀλλά ἀρνήθηκε τήν ὑπεροχή ὅσων εὐλογεῖ καί ἐκείνων ἀπό τά ὁποῖα εὐλογεῖται (ἱ. Εἰκόνων, θυμιάματος, ἀντιδώρου, τῆς χειρός τοῦ Λειτουργοῦ) ἔναντι τοῦ κορωνοϊοῦ καί ἐσιώπησε περί τῆς Θείας Εὐχαριστίας; 

Οἱ ἐξαιρέσεις τῆς πιστευούσης μειονότητος Ἐπισκόπων, οἱ ὁποῖοι πρακτικῶς θά ὑποκύψουν στήν προδοσία αὐτή, καθώς ἔπραξαν καί ἕως τώρα, μόνον ἐπιβεβαιώνουν τόν κανόνα.