ΕΝΑΣ ΑΓΙΟΣ ΚΛΗΡΙΚΟΣ ΚΟΙΜΗΘΗΚΕ

ΕΝΑΣ ΑΓΙΟΣ ΚΛΗΡΙΚΟΣ ΚΟΙΜΗΘΗΚΕ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

Με βαθύτατη συγκίνηση, διάβασα στη Romfea.gr, το ακόλουθο σημείωμα για την κοίμηση του αγίου -με την όλη σημασία του όρου- κληρικού π. Διογένη Ρουπίνα:

“Ο πατήρ Διογένης κοιμήθηκε την Δευτέρα 2 Μαρτίου και ώρα 11 π.μ. από έμφραγμα μυοκαρδίου σε ηλικία 79 ετών καθοδόν από το σπίτι του στον Βύρωνα προς την «Εστία Αγάπης» στην Αγία Παρασκευή, όπου νοσηλευόταν η πρεσβυτέρα του.

Την ημέρα της μνήμης ενός αγίου λειτουργού του Υψίστου, του αγίου Νικολάου Πλανά, ευδόκησε ο Θεός να πάρει κοντά Του έναν σύγχρονό μας άγιο λευίτη.

Διακόνησε ως ιερέας και εξομολόγος στο Άσυλο Ανιάτων στην Κυψέλη από το 1976.

Στο πετραχήλι του βρήκαν ανάπαυση όχι μόνο οι οικότροφοι του Ασύλου, αλλά χιλιάδες ψυχές.

Τα τελευταία χρόνια μετά την συνταξιοδότησή του εξομολογούσε σε πολλά μέρη της Αθήνας και για αρκετό διάστημα διακονούσε ως εφημέριος στην γυναικεία Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου Άνω Βάθειας.

Αληθινός, ανεπιτήδευτος, με μεγάλη πίστη και αγάπη προς τον Θεό, διακόνησε τον άνθρωπο, τον πονεμένο άνθρωπο.

Διακονούσε ο ίδιος τους ασθενείς του Ασύλου Ανιάτων σε οποιαδήποτε υλική ανάγκη είχαν.

Βοηθούσε οικονομικά πολλές φτωχές οικογένειες και δεν ήθελε να γίνεται γνωστό, η ελεημοσύνη του που ήταν μεγάλη, πάντοτε ήταν κρυφή.

Ήξερε να συμπονά, να παρηγορεί, να διοχετεύει την Χάρη του Θεού στους εξομολογουμένους. Η συμπεριφορά του ήταν απλή, ανεπιτήδευτη, αληθινή.

Ποτέ δεν κατέκρινε. Πάντοτε είχε έναν καλό λόγο για τον οποιονδήποτε άνθρωπο.

Σεβόταν κάθε άνθρωπο, γιατί «σε κάθε άνθρωπο, όπως έλεγε χαρακτηριστικά, έβλεπε την εικόνα του Θεού».

Είχε μία ευγένεια, όχι συνήθη και προσποιητή, αλλά την κατά Χριστόν ευγένεια. Ακόμη και τα μικρά παιδιά τα αντιμετώπιζε με πολλή ευγένεια και σοβαρότητα.

Είχε την ταπείνωση να απαντά «δεν γνωρίζω», αν πράγματι δεν γνώριζε για ένα συγκεκριμένο θέμα.

Το κήρυγμά του ήταν απλό, κατανοητό, μπορεί να μην είχε διανοητικούς ακροβατισμούς και εξάρσεις, όμως είχε την «εξ ύψους δύναμιν», περιείχε «ρήματα ζωής αιωνίου».

Κοντά του πολλοί νέοι αναγεννήθηκαν πνευματικά. Πρόσφερε στην Εκκλησία πολλούς ιερείς, μοναχούς (μάλιστα και Αγιορείτες) και μοναχές.”

Γνώρισα τον μεταστάντα πριν δεκαετίες όταν ζούσα στην Αθήνα και μου προξένησε βαθύτατη εντύπωση.

Δεν χωράτευε με την αμαρτία. Ήταν σπάνιας εντιμότητας άνθρωπος. Ήταν πάνω από όλα τίμιος με τον εαυτό του. Γι’ αυτό και ρύθμιζε ανάλογα τις σχέσεις του με τον Θεό και με τον συνάνθρωπό του. 

Αντιμετώπιζε την αμαρτία ως ασθένεια. Γι’ αυτό και μετέτρεψε το εξομολογητήριο, στο νοσοκομείο των ανιάτων που διακονούσε, σε ιατρείο κάθε πνευματικής ασθένειας.

Το έργο του μ. π. Διογένη Ρουπίνα ήταν “εκ Θεού, με τη βοήθεια του Θεού, για το Θεό”. Γι’ αυτό και βοηθούσε ουσιαστικά τον άνθρωπο.

Όσοι τον πλησίαζαν για να βρουν παρηγοριά χωρίς διάθεση πραγματικής μετανοίας απογοητεύονταν. Κατανοούσαν αμέσως ότι είχαν να κάνουν με γνήσιο λευίτη του Κυρίου. Όχι με ψυχολόγο. 

Η πίστη του μετακινούσε βουνά. Πήγαν μαζί με την πρεσβυτέρα του -μια αγία γυναίκα- στην κηδεία του γυιου τους (που έχασαν όταν ήταν πολύ νέος) χωρίς να χύσουν δάκρυ. “Κύριος έδωκεν, Κύριος αφείλατο”  έλεγαν. Χρειάζονται άλλες μαρτυρίες για να αντιληφθεί κανείς την αρετή και την αγιότητά τους;

Την ευχή του να έχουμε.