ΧΕΛΩΝΙΤΣΑ

ΧΕΛΩΝΙΤΣΑ

Της Χριστούφαντου

=====

Ἔτη πολλά τήν ἔχουμε εἰς τόν μικρόν μας κῆπον

τήν ὄμορφη χελώνα μας, ''ἑλληνικήν'' στόν τύπον.

Ἀπό παιδί χαιρόμουνα πάντα τήν συντροφιάν της

καί ὅταν τήν πλησίαζα μοῦ ᾽δειχνε τήν χαράν της.

Σέ πόσους μύθους λαϊκούς, μά καί στά παραμύθια,

πόσες φορές τήν βλέπουμε προβάλλουσα ἀλήθεια.

Ὑπακοή κι ἐπιμονή, μά καί ἀγαθωσύνη,

σοφία, λόγῳ τῶν ἐτῶν, καί σίγουρη εἰρήνη.

Θυμᾶμαι τόν καλό παπποῦ, μιά μέρα πού βαριόμουν

ν᾽ ἀνοίξω τά βιβλία μου κι ὅλο στενοχωριόμουν,

μοῦ δίδαξε τοῦ Αἴσωπου τόν ὄμορφο τόν μῦθο,

πού ἡ χελώνα ἔπιασε καί τόν λαγό στόν ὕπνο.

Γιά ὅλους μέγα δίδαγμα, ποτέ νά μή βιαστοῦμε,

κυρίως στά πνευματικά, οὔτε νά κοιμηθοῦμε.

Μέ σύνεσι καί σταθερά βαδίζουμε πορεία,

ἀφοῦ σκαμπανεβάσματα φέρουν ταλαιπωρία.

 Μά ᾽κεῖ πού τό γλεντᾷ κανείς μέ τήν μικρή ''χαρούλα'',

εἶναι σάν πίνῃ τό νερό στοῦ κήπου τήν βρυσούλα.

Μιά μέρα μελαγχόλησα, καθώς σχεδόν συρόταν,

πιό σύντομα ἄν βάδιζε, σκεπτόμουν, θά χαιρόταν.

Ὕψωσε τό κεφάλι της, στά μάτια μέ κοιτοῦσε

καί μοῦ ᾽λεγε τό βλέμμα της, Θεόν εὐχαριστοῦσε.

Ὅ,τι κι ἄν ποῦμε ὅλοι μας, Δημιουργοῦ τό δῶρον,

ἡ χελωνίτσα βρίσκεται στόν φυσικόν της χῶρον.

Τώρα πού ἦλθε Ἄνοιξι, ἔφυγε ἀπ᾽ τή νάρκη

κι ἀργότερα θά ἔχωμε μικρούλι χελωνάκι.

Θά σκάψῃ μέσα εἰς τήν γῆν, στό χῶμα νά τά βάλῃ

τά χελωνίσια της αὐγά, παιδάκια της νά βγάλῃ.

Κυρίως οἱ ''ἑλληνικές'' λεγόμενες χελῶνες,

τήν αἴσθησιν τοῦ τόπου τους τήν ἔχουν γιά αἰῶνες.

Ἀνεπτυγμένη ἀρετή, ἔχουν ''φιλοπατρίας'',

διδάσκουνε τούς λογικούς τόν δρόμον τῆς θυσίας.

Τά χρόνια τους πάρα πολλά, περνοῦν καί τόν αἰῶνα,

κι ἔχουν ἀκόμη πιό πολλά νά ζήσουν στόν λειμῶνα.

Ὅσο ὅμως κι ἄν μείνουνε, ζωήν μονάχα ἔχουν,

ὅταν αὐτήν τήν χάσουνε, εἰς τό μηδέν πηγαίνουν.  

Μονάχα ὁ θεοειδής ἄνθρωπος δέν πεθαίνει,

ἔχει ψυχήν ἀθάνατον, εἰς τόν αἰῶνα μένει.

Αὐτά στήν σκέψιν ἔρχονται, σάν βλέπω τά ζωάκια,

τά ἑρπετά καί τά πουλιά, ψαράκια, χελωνάκια.

Κι αὐτά τά ὄμορφα μικρά, ὅπως καί τήν ''χαρούλα'',

Θεός τά δημιούργησε τήν ἕκτη τήν ''αὐγούλα'',

γιά νά χαρῇ ὁ ἄνθρωπος θεία δημιουργία

νά δείχνῃ τήν ὑπακοή, νά ζῇ ζωή ἁγία.

Σοφία δῶσε μου Χριστέ, εἶσαι ὁ Κύριός μου,

τό Λατρευτό Σου Πρόσωπο εἶν᾽ ὁ Παράδεισός μου.

Μήν πέσω χαμηλότερα ἀπό τά ἑρπετά Σου,

πάντα ἡ θεία Χάρις Σου νά μέ κρατᾷ κοντά Σου!