Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΑΙ Ο ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΣ

Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΑΙ Ο ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΣ

Του θεολόγου κ. Ανδρέα Κυριακού

=====

Μέρα του Ευαγελισμού σήμερα, εορτή μεγάλη και πανευφρόσυνη. «Σήμερον της σωτηρίας ημών το κεφάλαιον …ο Υιός του Θεου Υιός της Παρθένου γίνεται» (Απολυτίκιον της Εορτής). Στέκομαι σε δύο έννοιες του ύμνου αυτού. Σήμερα, μας λέγει, είναι η αρχή της σωτηρίας μας. Σήμερα ο Υιός του Θεού γίνεται Υιός της Παρθένου. Υψηλή θεολογία με λακωνικό, ευσύνοπτο και κρυστάλλινης διαύγειας τρόπο. Η σωτηρία του ανθρώπου υλοποιείται με την σύλληψη του Υιού του Θεού στην άχραντη κοιλία της Θεοτόκου. Αυτός είναι που γίνεται σήμερα Υιός της Παρθένου. Ο Χριστός έγινε άνθρωπος δηλαδή με σώμα ανθρώπινο και ψυχή ανθρώπινη. 

Δεν μιλά ο ύμνος για την πιθανότητα να πήρε ο Χριστός ψυχή μετά από τρεις ολόκληρους μήνες, όπως δίδασκε παντελώς ατεκμηρίωτα, εις πείσμα των θείων Γραφών και των αγίων Πατέρων ο μ. μοναχός Ιωσήφ Βατοπαιδινός. Αν τα πράγματα ήταν έτσι (όπως παντελώς αντορθόδοξα δίδασκε ο προρρηθείς μοναχός) έπρεπε η Εκκλησία να είχε θεσπίσει από αιώνων πολλών, ΔΥΟ εορτές, όχι ΜΙΑ. Θα έπρεπε στις 25 Μαρτίου να εορτάζουμε την Σύλληψη του ανθρώπινου σώματος του Χριστού και τρεις μήνες αργότερα την ένωση της ψυχής του Χριστού με το άνθρωπινό του σώμα. Δεν είναι το αναγκαίο συμπέρασμα της κατάφωρα αντιχριστιανικής και απάνθρωπης αυτής απόψεως του γ. Ιωσήφ; Όμως η Εκκκλησία του Χριστού δεν αποδέχεται, ούτε ψιλώ λογισμώ, τέτοια κακοδοξία. 

Σήμερον, δηλαδη στις 25 Μαρτίου, εορτάζει την σύλληψη του Χριστού στην άχραντη κοιλία της Θεομήτορος. Μία εξαιρετικής τέχνης και υψηλής θεολογίας τοιχογραφία, από την εκκλησία της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού στο χωριό Πελέντρι της Κύπρου, παριστάνει την επίσκεψη της Θεοτόκου στην Ελισάβετ, λίγο μετά τον ευαγγελισμό της Θεοτόκου (Λουκ. α΄39-56). Στην τοιχοραφία αυτή, όπου η Θεοτόκος εναγκαλίζεται την Ελισάβετ, το έμβρυο Ιησούς παρουσιάζεται καθιστό στη μήτρα της Θεοτόκου να τείνει το χέρι προς τον Πρόδρομο, ένω ο Τίμιος Πρόδρομος, έμβρυο στη μήτρα της μητέρας του, έχει σκύψει δουλικά μπροστά στον Θεάνθρωπο, και τον προσκυνά. Ο άγνωστος αγιογράφος της φραγκοκρατούμενης Κύπρου του 14ου αιώνος ήξερε Θεολογία. 

Κάποτε όταν διάβάζα ένα βιβλίο του αρχιμ. Ιωαννίκου Κοτσώνη για τις εικόνες μου έκανε εξαιρετική εντύπωση ότι το τιτλοφόρησε «Το έγχρωμο Ευαγγέλιο». Υπέροχη τω όντι η απεικόνιση του κατά Λουκάν ευαγγελίου με τον χρωστήρα του άγνωστου ορθόδοξου αγιογράφου, που δεν δείχνει τη μάταια του τέχνη, αλλά κυριολεκτικά θεολογεί. Άν ο ενανθρωπήσας Χριστός είναι άνθρωπος από τη στιγμή της συλλήψεως (επαναλαμβάνουμε φορτικά) με σώμα και ψυχή, τότε και όλοι οι άνθρωποι έχουν σώμα και ψυχή (και δεν είναι  κυτταρικές μάζες) εξ άκρας συλλήψεως. «Του Γαβριήλ φθεγξαμενου σοι Παρθένε το χαίρε, συν τη φωνή εσαρκώθη ο των όλων Δεσπότης». Πόσο ξεκάθαρη είναι η υμνολογία μας! Κυριολεκτικά πρέπει κάποιος να είναι σαν τον Πολύφημο μετά την τύφλωσή του από τον Οδυσσέα, για να μην μπορεί να διακρίνει  την οφθαλμοφανή αυτή πραγματικότητα. 

Κλείνω με μια αναφορά στον Άγιο Κύριλλο Αλεξανδρείας: «Κατά ταύτην την της ασυγχύτου ενώσεως έννοιαν, ομολογούμεν την Αγίαν Παρθένον Θεοτόκον, διά το τον Θεόν Λόγον σαρκωθήναι και εναθρωπήσαι και εξ αυτής της συλλήψεως ενώσαι εαυτώ τον εξ αυτής ληφθέντα ναόν»(P.G. 77, 172). Προσέξτε τι λέει ο θεόσοφος Πατήρ της Εκκλησίας: «εξ αυτής της συλλήψεως ενώσαι εαυτώ τον εξ αυτής ληφθέντα ναόν». Όχι μετά από τρεις μήνες.