ΚΑΚΤΟΣ

ΚΑΚΤΟΣ

Της Χριστούφαντου

=====

Ὅσο ξένος κι ἄν φαίνεσαι, δική μας εἶσαι ρίζα, 

σ᾽ ὡραίους κήπους βρίσκεσαι καί σ᾽ ὄμορφη μαρκίζα.

Ὁμώνυμη ἑλληνική, ἀρχαία λέξι ''κάκτος'',

στήν ἔρημον ἀνθοβολεῖς, ὅπως κι αὐτή ἡ βάτος.

Στήν πέρα τοῦ Ἀτλαντικοῦ, μέχρι Παταγωνίαν,

μά καί στήν μαύρην Ἤπειρον καί πέρα στήν Ἀσίαν.

Εὐδοκιμεῖς παράδοξα, φαίνεσαι νά ᾽σαι μόνος

καί σέ ἀνδρώνει σάν περνᾷ ὁ πανδαμάτωρ χρόνος.

Δέν εἶσαι σύ εὐαίσθητο σάν τ᾽ ἄλλα λουλουδάκια,

πού τήν αὐγούλα χαιρετοῦν καί πέφτουν τά βραδάκια.

Δέν νοσταλγεῖς πολύ νερό, δέν σέ τρομάζει καύσων

κι ὅλοι ποθοῦνε κάποτε νά εἶναι σάν τόν κάκτον.

Διδάσκεις ἀνθρωπότητα χρείαν οἰκονομίας,

''μή σπαταλᾶτε ὕδατα'', ἕνεκεν λειψυδρίας.

Κι ὅσοι τά προτερήματα δέν βλέπουν στήν μορφήν σου,

ἄν μελετήσουν θέ νά δοῦν, πλοῦτον στήν θέλησίν σου.

Καθώς ἡ φωτοσύνθεσι γίνεται στόν βλαστόν σου,

ὕδωρ ἀποθηκεύεται μέσα εἰς τόν κορμόν σου.

Κι ὅσοι νομίζουν μοναχό τοῦ κάκτου τό στολίδι,

ἄς μάθουν πώς ὑπάρχουνε ἑκατοντάδες εἴδη.

Ἄν κάποτε περάσουνε καιροί καί δέν ἀνθίσῃ,

ἄς μή νομίσῃς ἄνθρωπε, πώς θέλει νά πενθήσῃ.

Κηρύττει τήν ὑπομονήν, μά καί τήν καρτερίαν,

θά ἔλθῃ ὥρα καί στιγμή, γιά τήν ἀνθοφορίαν.

Ὅσο γιά τ᾽ ἀγκαθάκια του, μικρά καί τά μεγάλα,

πού φέρει πάνω αἰχμηρά, ὠφέλιμα τά μάλα,

αὐτά τό προφυλάσσουνε ἀπ᾽ ὅσους τό φθονοῦνε

κι ἀπό ποικίλους πειρασμούς, πού πάντα τό κτυποῦνε.

Ἔτσι καί ἐκλεκτές ψυχές, ἀπόκοσμες γιά ἄλλους,

μόνες τους εἰς τήν ἔρημον, σέ κόσμους ζοῦν μεγάλους.

 Φαίνονται γιά ἀπρόσιτες, ὅμως σάν τίς γνωρίζῃς

σοῦ ἀναπαύουν τήν καρδιά καί λογισμούς ὁρίζεις.

Φαίνονται πώς στήν μοναξιά δέν ἔχουν τί νά κάνουν

κι ὅμως ψυχές συνέχουνε καί τίς ἀναλαμβάνουν.

Μέσ᾽ στό λιπόσαρκο κορμί, σέ μάτια πού φλογίζουν,

Χάριτος κρύπτουν θησαυρόν, ἀνάπαυσιν χαρίζουν.

Ἴσως χαρακτηρίζονται ὡς «κάκτοι τῆς πικρίας»,

ἀπ᾽ ὅσους δέν ἐγεύθησαν Χάριτος τῆς ἁγίας.

Ἄν ὅμως πλησιάσουνε, ποία ἡ ἔκπληξί τους,

εὐθύς τούς ἀποδέχονται, χαίρονται ὕπαρξί τους.

Οἱ κάκτοι ὅμως ἀγαποῦν πατέρες τῆς ἐρήμου,

τούς θεωροῦν ''συνέρημους'' κι ἀνθούς δικοῦ τους κήπου.

Χαίρονται παρουσίαν τους, ἀκοῦν τήν προσευχήν τους,

θαυμάζουνε καί σιωποῦν στήν ἔνδακρυν εὐχήν τους.

Κι ἐκεῖνοι τούς θωπεύουνε μέ τήν γλυκειά ματιά τους,

ἀφοῦ στολίζουν ἔρημο μ᾽ ἄγρια ὀμορφιά τους.

Οἱ κάκτοι ὡς ''ἀντίδωρον'' προσφέρουν τούς καρπούς τους,

φραγκόσυκα ''ἀσκητικά'' στούς φίλους τούς καλούς τους.

Ἀπ᾽ τόν Δεκαπενταύγουστον ἕως καί τοῦ Προδρόμου,

ὁ κάκτος δίδει τόν καρπόν τροφήν οὐρανοδρόμου,

νά ἔχῃ καί νά γεύεται τρυγῶντας ἡσυχίαν

καί νά βαδίζῃ ἀκλινῶς πρός θείαν πολιτείαν.

Τόν βλέπεις τόσο δά μικρόν, μά καί πολύ μεγάλον

καί δίδει τέτοιο μήνυμα γιά κάποιον κόσμον ἄλλον.

Ἄς μή τολμᾷ τό χέρι σου ἐπάνω του ν᾽ ἀγγίζῃ,

κάκτος κηρύττει ταπεινά κι αὐτό ᾽ναι πού ἀξίζει.

Τί ὀμορφιά καί τί χαρά, κακτάκι σάν τό βλέπῃς,

μονάχο του σιωπηλό καί ὕμνον θές νά μέλπῃς.  

Ὕμνον πρός τόν Δημιουργόν, πού μέ τό πρόσταγμά Του,

ἄνθισε εὐλογίαν Του στά δῶρα τά δικά Του.

Πόσο πολύ θά ἤθελα στίς ἀρετές νά μοιάσω

τοῦ κάκτου τοῦ μοναχικοῦ, στόν νοῦ νά ὡριμάσω.

Χριστέ μου δῶσ᾽ μου δύναμι νά γίνω ἕνας "κάκτος",

σέ πειρασμούς καί σέ δεινά ἀνέγγιχτος καί βράχος.

Προστάτευσέ με Κύριε, ἀπό κακῶν τά βέλη,

ἄνθρώπους πάντας φύλαξον στήν ἰδικήν Σου σκέπη.

Πρόσθες Χριστέ μου Χάριν Σου, πλήρωσον τήν ψυχήν μου,

νά Σέ λατρεύω πάντοτε εἰς ὅλην τήν ζωήν μου.