ΜΝΗΜΗ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΚΟΣ

ΜΝΗΜΗ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΚΟΣ

Του θεολόγου κ. Ανδρέα Κυριακού

=====

Τον Άγιο Ιώαννη τον Σιναίτη εορτάζει η Εκκλησία τη Δ΄ Κυριακή των Νηστειών, αλλά και την 30η Μαρτίου. Έζησε μεταξύ του 579 και του 649. Έζησε από τα 16 του χρόνια στην υποταγή Γέροντος στο Σινά. Έλαβε από το Θεό ουράνια χαρίσματα με νηστεία, αγρυπνία και προσευχή. Με την προσευχή του θαυματουργούσε. Γλύτωσε τη ζωή του υποτακτικού του από την πτώση ενός τεράστιου βράχου, κάτω από τον οποίο ο τελευταίος κοιμόταν αμέριμνος. Σε μεγάλη ηλικία εκλέχθηκε από τους πατέρες ηγούμενος της Μονής Σινά. Δεν παρέμεινε για πολύ στην ηγουμενεία. Αποσύρθηκε πάλι στην αγαπημένη του έρημο, στην οποία τελείωσε την επίγεια του πορεία. 

Είναι γνωστός σαν Ιωάννης της Κλίμακος. Στο βιβλίο αυτό δόθηκε,από το όσιο συγγραφέα, ο τίτλος «Πλάκαι πνευματικαί». Την ιδέα της Κλίμακος (σκάλας) την εμπνεύστηκε ο Άγιος από το γνωστό  όραμα του πατριάρχου Ιακώβ, ενώ τα κεφάλαια –λόγους, 30  από τον αριθμό των ετών κατά τα οποία ο Χριστός άρχισε το απολυτρωτικό του έργο. Το έργο δεν είναι απλώς ψυχωφέλιμο, κυριολεκτικά σπάζει κόκκαλα. Ας αναφέρουμε κάτι για να εννοήσει ο αναγνώστης περί τίνος πρόκειται. Η ζωή του μοναχού, όπως και του χριστιανού που ζει στον κόσμο, αναφέρει ο Όσιος στον 27ο λόγο του, πρέπει να έχει κέντρο το Χριστό. «Ησυχία σημαίνει ακατάπαυστη λατρεία του Θεού και παράσταση μπροστά του. Ας ενωθεί  η μνήμη του Ιησού με την αναπνοή σου και τότε θα γνωρίσεις την ωφέλεια της ησυχίας». 

Ο Όσιος διακρίνει την εξής πορεία στην ανάπτυξη του πάθους. Πρώτα έρχεται η προσβολή, δηλαδή μια σκέψη ή εικόνα δια μέσου των αισθήσεων. Μέχρις εδώ δεν υφίσταται αμαρτία. Αν η προσωπική μας θέληση εκδηλωθεί με τον «συνδυασμό», τότε έχουμε την αρχή της αμαρτίας. Η αντίδραση του πιστού προς τη σκέψη ή την εικόνα περιλαμβάνει τρεις κυρίως  ενέργειες. Η πρώτη είναι η καταφυγή στην προσευχή και η εκζήτηση της βοήθειας του Θεού. Η δεύτερη ενέργεια είναι η αντιλογία προς τους πονηρούς δαίμονες. Η τρίτη και πιο αποτελεσματική ενέργεια είναι η καταφρόνηση  των εισηγήσεων των δαιμόνων. Το επόμενο στάδιο είναι η «συγκατάθεση», δηλαδή η σύμφωνία της ψυχής με την παριστάμενη σκέψη ή εικόνα. Όταν η ιδέα ή η εικόνα ριζώσει μέσα στην ψυχή μας, τότε έχουμε την «αιχμαλωσία» και τελικά γίνεται πάθος.  

Κάτι για τη νηστεία: «Άρχων δαιμόνων ο πεσών Εωσφόρος και άρχων παθών ο λαιμός της κοιλίας» δηλώνει ο Όσιος. Όπως αρχηγός των διαμόνων είναι ο ξεπεσμένος Εωσφόρος έτσι κι αρχηγός των παθών είναι η πολυφαγία και η  γαστριμαργία. 

Συγκρίνετέ το με την άλλη …θεολόγια που συνοψίζεται στη δήλωση ότι το φαΐ ΔΕΝ είναι αμαρτία!!! 

Τι λένε επί τούτου οι «μεταπατερικοί» θεολόγοι της Ακαδημίας του Βόλου; Τι μαγειρεύουν οι «εκσυγχρονιστές»; 

Σημείο της πραγματικής κι επιμελούς μετάνοιας είναι να θεωρούμε τον εαυτό μας άξιο για όλες τις θλίψεις που μας συμβαίνουν, τις ορατές που προέρχονται από τα πράγματα και τους ανθρώπους και τις αόρατες που προέρχονται από τους δαίμονες και τα πάθη της ψυχής και για πολύ περισσότερες.