ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ ΤΗΣ «ΙΕΡΑΣ ΚΑΡΔΙΑΣ» ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ ΤΗΣ «ΙΕΡΑΣ ΚΑΡΔΙΑΣ» ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

Του θεολόγου κ. Ανδρέα Κυριακού

====

Αν θελήσει να απαριθμήσει κανείς τις κακοδιδακαλίες του Παπισμού, θα αντιληφθεί πως το έργο δεν είναι ευχερές. Εμείς περιοριζόμαστε στο παρόν να σχολιάσουμε μια μόνο ετεροδιδασκαλία, τη λατρεία της «ιεράς καρδίας» του Ιησού, που δεν έχει κανένα έρεισμα στη Γραφή ή στην Παράδοση της Εκκλησίας. 

Το έχουν λανσάρει οι Ιησουΐτες γύρω στα 1600 με σκοπό και στόχο να τονίσουν, λένε, την ανθρωπότητα του Χριστού. Πρώτος διδάξας είναι ο ιησουΐτης φραγκόπαπας Λα Κολομπιέρ, εξομολόγος μιας φραγκοκαλογριάς ονόματι Μαρί Αλακότ που πέθανε στα 1690. Αυτή ισχυρίστηκε ότι η λατρεία της «ιεράς καρδίας» της αποκαλύφθηκε από τον ίδιο το Χριστό, ο οποίος της είπε, κατά τα λεγόμενά της, ότι επιθυμούσε η Παρασκευή μετά την παπική γιορτή του Κόρπους Κρίστι (που εμφανίστηκε στη Δύση τον 13ο αιώνα), να αφιερωθεί στη λατρεία της καρδίας του. Όταν η όλη υπόθεση έφτασε στις παπικές αρχές, ο παπικός αξιωματούχος Πρόσπερο Λαμπερτίνι που έφερε τον τίτλο advocatus diavoli (δικηγόρος του διαβόλου), απέρριψε, μεταξύ του 1727-1729, τις αιτήσεις για τη γιορτή της «ιεράς καρδίας» με το εξής σκεπτικό: «αν κάποιος απαιτεί μια γιορτή για την ιερά καρδία του Ιησού, γιατί να μη ζητήσει επίσης και μια για την ιερή πλευρά, ή τα ιερά μάτια του Ιησού; Ή ακόμα και για την καρδία της ευλογημένης Παρθένου»; 

Όντως απόλυτα δικαιολογημένη και τεκμηριωμένη απάντηση, που, παρά ταύτα, υστερούσε και χώλαινε γιατί δεν ασχολήθηκε καθόλου με τις δογματικές συνέπειες μιάς τέτοιας ενέργειας. Ο Λαμπερτίνι έγινε αργότερα πάπας με το όνομα Βενέδικτος ΙΔ΄. Παρά τις σοβαρές αντιδράσεις οι συμπαθούντες την καινοφανή θεωρία επέμεναν φορτικά με αποτέλεσμα στο τέλος του 18ου αιώνος ο πάπας Κλήμης ΙΓ΄ την δέκτηκε χρησιμοποιώντας το πιο κάτω κόλπο: Παρότρυνε τους Πολωνούς παπικούς επισκόπους να τον εκλιπαρούν, ώστε να προχωρήσει στην αναγνώριση αυτής της καινοφανούς επινόησης. 

Στους κόλπους του Παπισμού υπήρξε έντονη διαφωνία μεταξύ δυο προσώπων που έφεραν τον τίτλο του πάπα,του Βενέδικτου ΙΔ΄και του Κλήμεντος ΙΓ΄. 

Ποιος εκ των δύο είναι, επιτέλους, «αλάθητος», ο πρώτος ή ο δεύτερος; Φαίνεται ότι το δόγμα περί «αλαθήτου» δημιουργεί τελικά στους Παπικούς περισσότερα προβλήματα απ’ όσα επιχειρεί να λύσει…

Όμως υπάρχουν κι άλλα προβλήματα στο καινοφανές αυτό θέμα. Μεμέρισται ο Χριστός; Η Εκκλησία τον ε΄αιώνα με πρωτοστάτη τον Κύριλλο Αλεξανδρείας και συμπαραστάτη τον Πάπα Ρώμης Κελεστίνο καταπολέμησε στην Γ΄ Οικουμενική Σύνοδο τον αιρεσιάρχη Νεστόριο,που έβλεπε δύο Χριστούς, τον άνθρωπο από τη Ναζαρέτ και τον τον Λόγο του Θεού, διαιρώντας τις δύο φύσεις.

Ο πάπας Κλήμης ΙΓ΄και ο Παπισμός κατά συνέπειαν, αφού, κατά τον Παπισμό, Roma locuta res finita (Η Ρώμη μίλησε το θέμα έληξε), επανέρχεται στον συνοδικώς καταδικασθέντα και αναθεματισθέντα Νεστοριανισμό. Κι έπειτα οι παρ’ ημίν οικουμενιστές οπτασιάζονται ότι δήθεν ο Παπισμός δεν είναι αίρεση, διότι δήθεν δεν καταδικάθηκε από Οικουμενική Σύνοδο!!! Όταν λοιπόν αντικρύζετε αυτή τη θρησκευτική ζωγραφιά στην οποία η καρδία του Χριστού βρίσκεται έξω από το στήθος του, να ξέρετε ότι την αίρεση του Νεστοριανισμού είναι που ξαναζωντανεύει ο εκπεσών Παπισμός.