ΣΑΒΒΑΤΟ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ ΜΝΗΜΗ ΠΑΝΤΩΝ ΤΩΝ ΟΣΙΩΝ

ΣΑΒΒΑΤΟ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ

ΜΝΗΜΗ ΠΑΝΤΩΝ ΤΩΝ ΟΣΙΩΝ

Του θεολόγου κ. Ανδρέα Κυριακού

=====

Η σημερινή μέρα, μας προβάλλει το πλήθος των Οσίων ασκητών και ασκητριών, οι οποίοι «νηστεία, αγρυπνία, προσευχή», άγιασαν μέρη ερημικά και απόκοσμα, από την ανατολική έρημο της Αιγύπτου, μέχρι την παγωμένη ερημιά των νησιών Σολόβκι της Λευκής θάλασσας, από τις κρυαδερές ακτές της Αλάσκας, μέχρι την καυτή έρημο του Σινά. 

Στον παρόντα κατάλογο εξέχουσα θέση κατέχει η Θηβαϊδα του Βορρά με τους πολυποίκιλους της καρπούς, όπως κι η Σιβηρία η κατεψυγμένη, μαζί με τα ανεμοδαρμένα νησία της Ιρλανδικής ακτής. Ποτισμένα με ασκητικούς καμάτους είναι επίσης τα βουνά του Άθωνος, των Καρπαθίων οι σκιερές κοιλάδες της Σερβίας και της Βουλγαρίας τα φαράγγια της Κύπρου, οι γκρεμμοί και της Συρίας οι στύλοι, μα και της Παλαιστινης τα φαλακρά βουνά. Τα ίδια μπορούμε να αναφέρουμε για τις αγιασμένες ερημιές της Μικρασίας και του Καυκάσου, ούτε λησμονάμε της Ιταλίας και της Κριμαίας τις σπηλιές ή του Αρχιπελάγου και της Ελλάδος τις ιερές φωλιές. Όλοι αυτοί οι ασκητές, άνδρες και γυναίκες, λόγω της αγάπης τους προς το Σωτήρα Χριστό, θυσίασαν τα πάντα γι’ Αυτόν κι εισήλθαν «αγαλλομένω ποδί» στη βασιλεία του. 

Ο μακαριστός προηγούμενος της αθωνικής μονής του Οσίου Γρηγορίου Γέροντας Γεώργιος (Καψάνης), τονίζει τα εξής εν σχέσει με την προάσπισι της πίστεως εκ μέρους των μοναχών: “Λέγουν τινές ότι οι μοναχοί πρέπει να ασχολούνται μόνον με την προσευχή και την νήψιν. Η άποψις αυτή δεν θεμελιούται εις τους λόγους του Κυρίου, ο οποίος ζήτησε από όλους τους μαθητές Του να ομολογούν με παρρησίαν το όνομά Του. Δεν θεμελιούται επίσης  εις την Ιστορίαν της Εκκλησίας. Βέβαια οι μοναχοί δεν διδάσκουν την πίστιν. Η αποστολή αυτή ανήκει εις τους επισκόπους και πρεσβυτέρους, όπως φαίνεται από τας ευχάς της χειροτονίας. Οι μοναχοί ομολογούν την πίστιν τους και έτσι διδάσκουν τους ανθρώπους να πιστεύουν και να ομολογούν ορθοδόξως. Όταν όλα καλώς βαίνουν εις την Εκκλησίαν οι μοναχοί οφείλουν να ησυχάζουν και να αγωνίζονται τους ασκητικούς τους αγώνας. Εν καιρώ, όμως παρεκκλίσεων από την ορθήν πίστιν οι μοναχοί οφείλουν να αγωνίζονται με διάκρισιν, ταπείνωσιν και εκκλησιαστικόν ήθος και φρόνημα, διά να μείνη απαραχάρακτος η «άπαξ παραδοθείσα τοις αγίοις πίστις» (Ιούδα 3).” 

Αυτά γράφει ο σοφός Αγιορείτης Γερόντας στο βιβλίο «Οι αγώνες των μοναχών υπέρ της πίστεως, σελ. 14». 

Είναι γνωστό το παράδειγμα του αγιασμένου Αββά Αγάθωνος, που δέχθηκε αδιαμαρτύρητα όλες τις κατηγορίες εναντίον του χωρίς να υψώσει φωνή διαμαρτυρίας. Τουναντίον διαμαρτυρήθηκε εντονότατα, όταν τον αποκάλεσαν αιρετικό. Κι όταν οι συνομιλητές του ζήτησαν το λόγο, αυτός απάντησε ότι "η αίρεση είναι χωρισμός από το Θεό". 

Ποιος λησμονεί ότι ο Άγιος Αντώνιος αρνήθηκε να πάει να δει τον βασιλιά και απόρριψε την πρόσκλησή του αλλά, όταν οι αιρετικοι Αρειανοί τον συκοφαντούσαν ασύστολα πως ήταν οπαδός τους, κατέβηκε, μετά από 13 μέρες πορεία, στήν  Αλεξάνδρεια, τους καταδίκασε δημοσίως και κατόπιν επέστρεψε στην αγαπημένη του έρημο. 

Τι το διαφορετικό έπραξαν οι 13 οσιομάρτυρες της Καντάρας της Κύπρου,που τους έκαψαν ζωντανούς οι Παπικοί στη Λευκωσία στα 1231 ή οι Αγιορείτες οσιομάρτυρες που θυσίασαν τη ζωή τους για να προστατέψουν την ορθόδοξη πίστη από τους λατινόφρονες στα 1275;