ΥΓΙΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΑΡΡΩΣΤΗΜΕΝΟΣ ΖΗΛΟΣ-ΦΑΝΑΤΙΣΜΟΣ

ΥΓΙΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ

ΑΡΡΩΣΤΗΜΕΝΟΣ ΖΗΛΟΣ-ΦΑΝΑΤΙΣΜΟΣ

Της Χριστούφαντου

=====

Ἀπορεῖ κανείς ποῦ θά φθάσει τό πνευματικό ὀλίσθημα τῆς κοινωνίας καί ἐπίσης ἐκπλήσσεται γιά τό ὅτι σχεδόν ἔπαυσαν νά ὑπάρχουν οἱ πνευματικές καί ἠθικές ἀντιστάσεις, πού ἐπιβάλλεται, ὅταν ὑφίσταται κίνδυνος πνευματικῆς παρεκτροπῆς, ἐκκλησιολογικῆς ἀποδόμησης, ἔλλειψης ὁμολογιακοῦ πνεύματος, κλπ.

Ὅσα ἀφορᾶ συμβαίνουν στόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας καί συγκεκριμένα στά θέματα πού ἔχουν νά κάνουν μέ τίς σχέσεις τῶν Ὀρθοδόξων μέ τούς ἑτερόδοξους, ἀλλά καί μέ τούς ἀλλόθρησκους, δέν θά κάνουμε τήν χάρη  στούς αἱρετικούς καί στόν διάβολο νά προχωρήσουμε σέ σχίσματα. Πάντοτε ὁ ἀγώνας καί ἡ ὁμολογία πρέπει νά εἶναι ἐντός Ἐκκλησίας, «ἐν ἀσφαλεῖ τειχίῳ». Μᾶς λέγει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος: «Ἕν σῶμά ἐσμεν, οὐ σῶμα κεφαλῆς, οὐ κεφαλή σώματος χωρίζεται». 

Ἐπιβάλλεται λοιπόν νά ἀπορρίπτουμε τά ἐσωτερικά καί ἄκριτα ζηλωτικά σχίσματα, δηλαδή τίς σχισματικές καί ἀλλοπρόσαλλες καταστάσεις τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ κατακερματισμοῦ. Νά κινούμαστε μακρυά  ἀπό ἀρρωστημένο, ἄκριτο, ὑπερβάλλοντα καί οὐ κατ᾽ ἐπίγνωσιν ζῆλον, διότι καταντᾶ ἀνεξέλεγκτος καί ἐπικίνδυνος φανατισμός, ὅπερ ἐστί ἐχθρός καί πολέμιος τελικά τῆς Ἐκκλησίας.

Εἶπε Γέρων: «Ὁ φανατικός ἄνθρωπος εἶναι σάν ἐκεῖνον πού γίνεται ἔξω φρενῶν καί φωνάζει δυνατά, μόνο καί μόνο γιά νά ἀκούει τόν ἀντίλαλο τῆς φωνῆς του ὁ ἴδιος». 

Ἡ ἐποχή μας εἶναι ἐποχή ἐκκοσμικεύσης καί γενικῶς κατάπτωσης τῶν ἠθῶν, τῶν θεσμῶν καί τοῦ ὀρθοῦ ἐκκλησιαστικοῦ φρονήματος λόγω τῆς ἁμαρτίας καί τῆς ἀμετανοησίας μας. 

Ἡ μαρτυρία, ἡ ὁμολογία καί ὁ ἀγώνας δέν εἶναι γιά τόν θρίαμβο τῆς Ὀρθοδοξίας, διότι ὁ θρίαμβός της εἶναι δεδομένος, ἀλλά εἶναι γιά τήν σωτηρία τῶν ψυχῶν μας. Πρέπει ὅλοι μας νά ζοῦμε ἐν μετανοία, διά προσευχῆς, ἀγρυπνίας, συνεχοῦς ἐπαγρύπνησης, μέ Ὀρθόδοξον ἦθος, βιώνοντας τήν Πατερική Παράδοση καί τό ἀσκητικό ἰδεῶδες, ὥστε, ὅταν χρειάζεται, νά ἐργαζόμαστε καί τήν ἀρετή τῆς ὁμολογίας. 

Ὅσον δέ γιά τήν εὐθύνη τῆς πνευματικῆς καθίζησης καί τῆς μή ὁμολογίας Πίστεως, γενικά ὅλοι μας φέρομε μεγάλη τήν εὐθύνη γιά ὅλα αὐτά πού συμβαίνουν, λόγω τῆς δικῆς μας ἀδιαφορίας, ἀποστασίας καί ἀμετανοησίας. Ζοῦμε μέσα σέ ἀπέραντη ἁμαρτία καί περιφρονοῦμε θεληματικά τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Πρέπει ὅλοι νά ἀναλάβουμε τίς εὐθύνες μας καί νά ἐργαζόμαστε πρωτίστως γιά τήν μετάνοιά μας καί τήν σωτηρία τῶν ψυχῶν μας. Ἡ δέ μετάνοια ὡς καρπό θά φέρει, ἐκτός τῶν ἄλλων, καί τήν ὑγιῆ, θεάρεστη, καί δίχως ἐμμονές, φανατισμούς καί παρενέργειες, ὁμολογία τῆς Πίστεως. Μία ὁμολογία δίχως ἐμπάθειες, ἀδιακρισίες, ἀλλά καί δίχως συμβιβασμούς.