ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΕΝΑΣ ΕΥΛΑΒΗΣ ΙΕΡΕΑΣ!

ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΕΝΑΣ ΕΥΛΑΒΗΣ ΙΕΡΕΑΣ!

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

======

Σήμερα εκκλησιάστηκα στον Ιερό Ναό του Αγίου Ελευθερίου στο Μανχάταν. Μιλήσαμε πολλές φορές γι’ αυτόν τον ναό και τον εξαιρετικό κληρικό που διακονεί σε αυτόν.

Οποτε εκκλησιαστώ όμως εκεί πάντα έχω κάτι να προσθέσω που με εντυπωσίασε και με κατένυξε.

Ο εφημέριος του ναού είναι ένας ηλικιωμένος κληρικός με πολύ αξιόλογη θύραθεν παιδεία -είναι Διδάκτωρ της ψυχολογίας- και κληρικός που υπηρέτησε ως στέλεχος σε επιτελικούς οργανισμούς της Εκκλησίας. Ηταν ο υπεύθυνος της Αρχιεπισκοπής στο “Ιονικό χωριό” για πολλά χρόνια κτλ..

Αλλά όλα αυτά -όπως γνωρίζουν οι τακτικοί αναγνώστες του ιστολογίου- πολύ λίγο με αγγίζουν.

Αυτό που μετρά με τον π. Αθανάσιο Δήμου είναι η πηγαία ευλάβεια που τον διακρίνει.

Ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης αναφέρει πόσο πολύ ο ίδιος και πολλοί ομογενείς επηρεάστηκαν από την πηγαία ευσέβεια των γονιών τους.

Ηρθαν στην Αμερική πάμπτωχοι ως οικονομικοί μετανάστες, αλλά έφεραν μαζί τους μια μεγάλη προίκα. Την πηγαία παραδοσιακή ευλάβεια των γονιών τους, που υπήρξε καθοριστική για την πορεία των ιδίων και των παιδιών τους στην Εκκλησία.

Δεν γνωρίζω καμιά λεπτομέρεια της ζωής του π. Αθανάσιου, αλλά δεν έχω αμφιβολία ότι είναι παιδί ευλαβών μεταναστών.

Ολα τα εξωτερικά στοιχεία που τον αφορούν θα έπρεπε να με ενοχλούν. Μιλά τακτικά με καμάρι για το γεγονός ότι Ιερός Ναός του Αγίου Ελευθερίου ήταν η εκκλησία του Αρχιεπισκόπου Αμερικής -και μετέπειτα- Πατριάρχη Αθηναγόρα. (Δεν εννοώ φυσικά καθ' οιανδήποτε έννοια ότι ο π. Αθανάσιος Δήμου είναι οικουμενιστής).

Υπήρξε στέλεχος της Εκκλησίας την εποχή του Αρχιεπισκόπου Ιακώβου, ενώ η ειδικότητα του ψυχολόγου, στην οποία έχει Διδακτορικό, κάθε άλλο παρά με αναπαύει.

Και όμως! Οποτε συμμετέχω σε Ακολουθίες και Θείας Λειτουργίες που τελεί ο π. Αθανάσιος θυμούμαι αυτό που μου είπε ο μ. Αρχιεπίσκοπος Κρήτης Τιμόθεος: "Ολος ο κόσμος δεν αξίζει μπροστά στην ευσέβεια ενός ανθρώπου."

Αυτό που δεν κατανοούν πολλοί εκτός Αμερικής -ομολογώ ότι ούτε εγώ το κατανοούσα πριν έρθω να εγκατασταθώ εδώ- είναι ότι άσχετα από τις ευδιάκριτες προτεσταντικές επιδράσεις που ταλαιπωρούν την Εκκλησία της Αμερικής, στο βάθος της καρδιάς τους τα μέλη της έχουν κατά το πλείστον το παραδοσιακό φρόνημα που έφεραν οι Μικρασιάτες και οι άλλοι Ελληνες μετανάστες στις ΗΠΑ.

Σήμερα στον Αγιο Ελευθέριο διαπίστωσα -για μια ακόμη φορά- την ευλάβεια του καλού κληρικού, την αγάπη του προς όλους, την πατρική τρυφερότητα του για τα παιδάκια, τη στοργή του για τους πονεμένους από σωματικές ασθένειες ανθρώπους, την χωρίς διακρίσεις ποιμαντική του φροντίδα και αγάπη για κάθε ψυχή.

Πάνω από όλα με κατένυξε το κήρυγμά του. Σύντομο αλλά επί της ουσίας. Ανέλυσε την ευαγγελική περικοπή με λίγα λόγια και στη συνέχεια αναφέρθηκε στο πώς με την προσευχή μπορούμε να ξεπεράσουμε το μίσος, τον φθόνο και κάθε αμαρτία που φωλιάζει και τυρρανά την ψυχή μας.

Αυτό το κήρυγμα λείπει πολύ από τη ζωή της Εκκλησίας. Οχι μόνον της Αμερικής αλλά και της Ελλάδας και της Κύπρου. Αντί το κέντρο του κηρύγματος να είναι η μετάνοια και η θεραπεία της ψυχής του ανθρώπου από την αμαρτία, περιστρέφεται γύρω από άλλους άξονες που εκκοσμικεύουν το Ευαγγέλιο της σωτηρίας.

Αυτή η πηγαία ευσέβεια και αληθινή πατρική αγάπη του π. Αθανάσιου και η όλη αρχοντιά της κοινότητας έχουν συντελέσει αποφασιστικά στην εντυπωσιακή αύξηση των εκκλησιαζομένων στον Αγιο Ελευθέριο. 

Θυμάμαι ότι το εκκλησίασμα πριν χρόνια στον Αγιο Ελευθέριο ήταν μόλις το ένα τρίτο του σημερινού και αυξάνει συνεχώς by word of mouth. Δηλαδή όσοι εκκλησιάζονται εκεί αναπαύονται και ενθαρρύνουν και άλλους πιστούς να εκκλησιάζονται στον Αγιο Ελευθέριο.

Τόσον ο Ορθρος όσον και η Θεία Λειτουργία τελέστηκαν σχεδόν εξ ολοκλήρου στα Ελληνικά παρόλον ότι πολλά μέλη της κοινότητας -όπως άλλωστε και ο π. Αθανάσιος- είναι Αμερικανογεννημένοι και -ως εικός- δεν έχουν πραγματική άνεση με τα Ελληνικά. Και όμως! Αυτό καθόλου δεν εμποδίζει την θεαματική αύξηση του εκκλησιάσματος, όχι μόνον μεταξύ των πρώτης γενεάς ομογενών αλλά και μεταξύ νέων Αμερικανογεννημένων πιστών ή και προσήλυτων στην Ορθοδοξία.

Η ψαλμωδία -στη Βυζαντινή μουσική- έγινε από δύο πολύ ευλαβείς ηλικιωμένες κυρίες. Ενας ηλικιωμένος κύριος που συνήθως βοηθά στο αναλόγιο δεν ήταν σήμερα στην εκκλησία. Πιθανότατα να βρίσκεται -όπως πολλοί ομογενείς- για διακοπές στην Ελλάδα. Καθόλου δεν με στενοχώρησε ή δεν με σκανδάλισε η παρουσία των γυναικών στο αναλόγιο. Καταρχήν επειδή πρόκειται για πολύ ευλαβείς κυρίες με εκκλησιαστικό ήθος, αλλά και επειδή γνωρίζω ότι δεν βρίσκονται στο αναλόγιο για να προσβάλουν την πίστη μας, αλλά επειδή η φτωχή κοινότητα του Αγίου Ελευθερίου δεν είναι σε θέση να εργοδοτήσει κανονικό ψάλτη.

Πολύ ευλογημένη κοινότητα που τη διακονεί ένας αληθινά ταπεινός και σεμνός κληρικός με εκκλησιαστικό ήθος και με φόβο Θεού, που εμπνέει τους πιστούς.