Η ''ΘΕΟΛΟΓΙΑ'' ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Η ''ΘΕΟΛΟΓΙΑ'' ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Mε αφορμή της αρχής της Ινδίκτου

Του Πανοσ. Ἀρχιμ. Ἀρσένιου Κατερέλου

=====

Ἀπό τό «ἐν Ἀρχῇ» τῆς Γενέσεως ἀποκαλύπτεται, ὅτι ἡ κτίσις καί ὁ χρόνος ἐδημιουργήθησαν ταυτόχρονα ἀπό τόν Θεό καί ὅτι ὁ Θεός ὑπάρχει «πρό πάσης ἀρχῆς». Εἶναι ὁ μόνος ἐκτός χωροχρόνου Ὤν.

Ὅταν δέν ὑπῆρχε κόσμος, δέν ὑπῆρχε καί χρόνος.

Ἀρχή τοῦ χρόνου εἶναι ἡ στιγμή τῆς γενέσεως τοῦ κόσμου.

Μποροῦμε νά παραλληλίσωμε τήν ταυτόχρονη ἐμφάνισι κόσμου καί χρόνου μέ τήν ταυτόχρονη ἐμφάνισι, ψυχῆς καί σώματος στόν ἄνθρωπο.

Λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος, ὅτι ὁ χρόνος ἔχει ἀρχή καί τέλος.

«Ἔσται ὅτε ὁ χρόνος οὐκ ἔσται ἔτι» (Ἀποκ. Ι´, 6), ἀλλά ὁ κτιστός κόσμος δύναται νά ὑπάρχη καί ἐν ''οὐχί χρόνῳ''.

Ἡ ἔκφρασις “αἰώνιος ζωή καί αἰώνιος κόλασις” φανερώνει τό ἀτελείωτον τοῦ μέλλοντος αἰῶνος.

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός λέγει ὅτι δέν θά μετρᾶται ὁ χρόνος μετά τήν Κοινή Ἀνάστασι τῶν νεκρῶν μέ τάς ἡμέρας καί τάς νύκτας, ἀλλά θά εἶναι μία ''ἡμέρα ἀνέσπερος''.

Ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανός μπορεῖ ἐν χρόνῳ νά βιώση τό αἰώνιο, τό ἄχρονο, μέ τήν ἀποκάλυψι τοῦ Θεοῦ μέσα του καί τήν εἴσοδό του στόν «συμπεπυκνωμένο χρόνο» τῆς Θείας Λειτουργίας, στόν λεγόμενο ''λειτουργικό χρόνο''. Ὁ λειτουργικός χρόνος καθιστᾶ τά πάντα - παρελθόν, παρόν καί μέλλον - ἕνα ἀδιάκοπο παρόν, ἕνα αἰώνιο «σήμερον». 

Λέγει ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος: «Ἡ Ἐκκλησία, οὖσα προθάλαμος καί πρόγευσις τῆς αἰωνιότητος, ζεῖ ἕναν ἄχρονο χρόνο, ἕν διηνεκές σήμερον, ἕν ἀδιάλειπτον καί σταθερόν καί ἀμετακίνητον παρόν».

Ὁ χρόνος μᾶς δόθηκε πρωτίστως γιά νά μεγιστοποιήσωμε τήν προσωπική αἰωνία ἄχρονη πνευματική ἀποκατάστασί μας.

Εὐλογημένη ἐκκλησιαστική χρονιά!