ΠΡΟΣΟΧΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΑΓΙΔΕΣ ΤΟΥ “ΛΑΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ”

ΠΡΟΣΟΧΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΑΓΙΔΕΣ ΤΟΥ “ΛΑΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ”

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

============

Διαβάσαμε στο ιστολόγιο “Ακτίνες” το ακόλουθο άρθρο της Μαριάννας Ζήση, που επιγράφεται “Αφελή, πανθρησκευτικά ερωτήματα. Ιωάννης Χρυσόστομος: Υπόκρισις εστί έτερον έχειν και έτερον ποιείν”:

“Είναι γνωστό ότι στη Συρία σφαγιάζεται ο Ορθόδοξος χριστιανισμός. 

Ολόκληρα χριστιανικά χωριά ξεκληρίζονται. 

Παράλληλα κυκλοφορούν στο διαδίκτυο φρικιαστικά αλλά δυστυχώς ρεαλιστικά βίντεο στα οποία παρουσιάζεται βήμα προς βήμα ο αποκεφαλισμός Χριστιανού ιερωμένου αλλά και πολλών άλλων ανώνυμων χριστιανών.

Σε αντίθεση με την παραπάνω σκληρή πραγματικότητα βρέθηκε στα χέρια μου η έκδοση της συνάξεως Ορθοδόξων Ρωμηών «Φώτης Κόντογλου». 

Η έκδοση αυτή, δύο χρόνια περίπου πριν, τα Χριστούγεννα του 2011,  είχε αφιέρωμα στην αναίρεση της επιχειρηματολογίας του Οικουμενισμού. 

Δεν θα αναφερθώ στα κείμενα αλλά στο φωτογραφικό υλικό και στα ερωτήματα, που αυτό μου δημιούργησε.

Μέσα στις πολλές φωτογραφίες υπήρχαν και αρκετές από τη Διαθρησκευτική συνάντηση – συμπροσευχή στην Ασίζη, υπό την Αιγίδα του Βατικανού, 27 Οκτωβρίου 2011. 

Εκεί παρέστη και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, ο οποίος φωτογραφήθηκε να συμπροσεύχεται μαζί με τους ετερόδοξους και αλλόθρησκους.

  

Το πρώτο αφελές ερώτημα που καταθέτω είναι: Προς ποιόν Θεό απευθύνονται οι συμπροσευχές;

Μία πιθανή απάντηση είναι στον “Θεό της Αγάπης”, που πολλοί θα έλεγαν ότι είναι ένας και κοινός. 

Μου θυμίζει την εικόνα, που μου έλεγε η μητέρα μου όταν ήμουν μικρή, όλα τα παιδιά της γης πιασμένα χέρι, χέρι. 

  

Όμως είναι πραγματικά έτσι τόσο ρομαντικό όσο ακούγεται; 

Εκ του αποτελέσματος μάλλον όχι.

  

Το δεύτερο ερώτημα είναι το ακόλουθο: Ποιός ήταν ο καρπός αυτής της συμπροσευχής; 

Άραγε υπήρχε; 

Ή για μια ακόμη φορά όλα για το “φαίνεσθαι”  και για τα μάτια του κόσμου. 

Όλα για την ειρήνη και την αγάπη του μάταιου τούτου κόσμου.

Σαράντα χρόνια πριν ένα κείμενο γραμμένο από το Φώτη Κόντογλου, επίκαιρο όσο ποτέ ίσως δίνει την απάντηση. 

Ο διάβολος, άμα θελήσει να κάνει το πιο πονηρό παιχνίδι του, μιλά ο αλητήριος για αγάπη. 

Ό,τι είπε ο Χριστός, το λέγει ο κι αυτός κάλπικα, για να ξεγελάσει.

Τα τελευταία ανεπαίσχυντα προκλητικότατα γεγονότα εκ μέρους των Ισλαμιστών επιβεβαιώνουν ότι, όχι μόνο οι συμπροσευχές δεν εισακούστηκαν, αλλά δυστυχώς στάθηκαν και ανθρωπίνως ανίκανες να αποτρέψουν τους μεν Ισλαμιστές από τα εκατοντάδες φρικιαστικά εγκλήματα τους δε Χριστιανούς απλά να προστατέψουν.

  

Έχω στα μάτια μου από τη μια φωτογραφίες σε πολυτελή ξενοδοχεία με χειραψίες, εναγκαλισμούς και ατέρμονες συζητήσεις να επισφραγίζονται με τις συμπροσευχές των αλλόθρησκων και από την άλλη Ισλαμιστές να αποκεφαλίζουν Χριστιανούς. 

Τώρα, σήμερα, χθες και μάλλον και αύριο.

Και όλα αυτά ενώ τηρείται για μια ακόμη φορά σιγή ιχθύος!

Τελικά κλείνοντας θα αναφερθώ στα σοφά λόγια του Κυρίου Ιησού Χριστού όταν στους μοναδικούς που είπε το “ΟΥΑΙ” ήταν στους υποκριτές.”

Στα όσα ωραία αναφέρει η Μαριάννα Ζήση ένα μικρό σχόλιο για τον όρο “ετερόδοξοι” που χρησιμοποιεί.

Ουδέν το μεμπτόν με τον όρο per se, πλην όμως τον χρησιμοποιούν οι Οικουμενιστές κατά κόρον ΜΟΝΟΝ για ένα λόγο: Επειδή θέλουν να μη χρησιμοποιήσουν τον όρο αιρετικοί.

Γι’ αυτό καλόν είναι - όσοι καθηκόντως πολεμούμε τον Οικουμενισμό - να προσέξουμε να χρησιμοποιούμε όρους, οι οποίοι δεν διευκολύνουν τους Οικουμενιστές να προάγουν τους στόχους τους.

Πολλοί λ.χ. χρησιμοποιούν τους όρους Μονοφυσιτίζοντες, Αντιχαλκηδόνιοι, Προχαλκηδόνιοι, Αρχαίες Ανατολικές Εκκλησίες κτλ,. αντί να χρησιμοπιήσουν τον όρο Μονοφυσίτες.

Αλλοι πάλιν αποκαλούν τους Παπικούς, αντί Λατίνους και Φράγκους, Ρωμαιοκαθολικούς.

Η προσπάθεια αυτή εντάσσεται μέσα στα πλαίσια του λεγόμενου “λαικού οικουμενισμού”. 

Δηλαδή γίνεται σαφής προσπάθεια να απαμβλυνθούν οι υφιστάμενες αγεφύρωτες δογματικές διαφορές και να δίνεται η εντύπωση ότι η Ορθοδοξία και οι αιρέσεις (Παπισμός, Μονοφυσίτες, Προτεστάντες κτλ.) είναι βασικά το ίδιο πράγμα.

Γι’ αυτό ας καταβάλουμε όλοι συνειδητή προσπάθεια να αντιστρέψουμε τις επιδιώξεις των Οικουμενιστών.

Οχι ετερόδοξοι, αλλά ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ. 

Ποτέ να μην αποκαλούμε Εκκλησία τον Παπισμό και τις Προτεσταντικές Ομολογίες ή τις Μονοφυσιτικές παραφυάδες. 

Αν θα χρησιμοποιείται ο όρος Εκκλησία για την οποιαδήποτε αίρεση τότε πάντοτε να μπαίνει μέσα σε εισαγωγικά.

Ας μην παίζουμε - έστω και ανεπιγνώστως - το παιγνίδι των Οικουμενιστών.