ΑΠΟΡΙΑ ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ ΑΡΧΙΜ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥ Ι. ΜΟΝΗΣ ΙΒΗΡΩΝ

ΑΠΟΡΙΑ ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ ΑΡΧΙΜ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥ Ι. ΜΟΝΗΣ ΙΒΗΡΩΝ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

================

Διαβάζουμε στον Πυλώνα Εκκλησιαστικών Ειδήσεων ΑΜΗΝ σχόλιο του Πανοσ. Αρχιμ. Βασιλείου Ιβηρίτη στο τρίτομο έργο "Η Ιερά Πορεία Αγάπης, Ειρήνης, και Ενότητος του Οικουμενικού Πατριάρχου Δημητρίου", του Μητροπολίτου Φιλαδελφείας Μελίτωνος, Θεσσαλονίκη 2012:

“Ούτε η σύνεσί μας τακτοποιεί τα θέματα της Εκκλησίας. Ούτε οι εχθραίνοντες το έργο της ακυρώνουν την πορεία Της. Άλλος κατευθύνει την ιστορία. Αυτό φανερώθηκε και με την περίπτωσι του ιερομονάχου Δημητρίου Παπαδοπούλου, του μετέπειτα Πατριάρχου.

Δεν θέλησαν να τον χειροτονήσουν Επίσκοπο, θεωρώντάς τον λίγο.

Δεν σκέφτηκαν να τον εκλέξουν Πατριάρχη, γιατί υπήρχαν άλλοι ικανοί και κατάλληλοι.

Τελικά ο Δημήτριος εκλέγεται ως διάδοχος του μεγάλου Αθηναγόρου.

Παραξενεύονται πολλοί. Παρουσιάζονται προβλήματα. Όλοι στο Φανάρι συνεργάζονται για να βοηθήσουν τον νέο Πατριάρχη.

Δεν έχει τα θορυβώδη προσόντα που εντυπωσιάζουν τον κόσμο. Δεν είναι ο διακεκριμένος θεολόγος, ο ταλαντούχος ηγέτης ή ο πολύγλωσσος ομιλητής.

Είναι ένας ταπεινός και αθόρυβος ιερουργός του μυστηρίου της Εκκλησίας.

Με ιεροπρέπεια ενεργεί και με ευγνωμοσύνη δέχεται τη συμπαράστασι όλης της Συνόδου. 

Έρχεται ο καιρός που πρέπει να γίνουν οι εθιμοτυπικές επισκέψεις προς τα άλλα Πατριαρχεία, τις αυτοκέφαλες Εκκλησίες. Και τις άλλες χριστιανικές ομολογίες.

Αρχίζει η ιερά πορεία Αγάπης, Ειρήνης και Ενότητος. Συμβαίνει ένα θαύμα. Το ζουν όλοι.

Μιλά όλες τις γλώσσες η χάρις του Πατριάρχου. Συγκινεί όλο τον κόσμο η παρουσία του. Δημιουργεί ιερό κλίμα το ήθος του.

Δεσπόζει κάτι άγιο που επιβάλλεται αφώνως. Δεν προσβάλλει κανένα. Τιμά όλους. Κατευνάζει τα πάθη. Εξάπτει την αγαθή διάθεσι που αναγκάζει όλους να μιλούν ειλικρινά και εξομολογητικά.

Εμφανίζεται κάτι από το κεκρυμμένο και άφθιτο μεγαλείο της Μεγάλης Εκκλησίας.

Στις μέρες του τακτοποιήθηκαν εκκρεμούντα θέματα. Κτίστηκε ο πατριαρχικός Οίκος που τόσο χρειαζόταν και επί δεκαετίες είχαν εργαστή πολυάριθμες επιτροπές με ικανούς ανθρώπους.

Ο Πατριάρχης Δημήτριος όλα αυτά αυθορμήτως τα θεωρούσε ως έργα και κατορθώματα της ευλαβείας και της προσευχής άλλων.

Το τρίτομο έργο με τις δύο χιλιάδες σελίδες μιλά για όλα αυτά.

Δεν είναι τα απομνημονεύματα κάποιου που θέλει να προβληθή και να δοξασθή. Αλλά το συναξάρι ενός θεοπρόβλητου, που προσπαθεί να κρυφτή. Και την ίδια ώρα ο Θεός φανερώνει δι' αυτού τη χάρι που παρηγορεί τον κόσμο.

Ακούς και βλέπεις όσα συμβαίνουν και λέγονται. Νοιώθεις ότι όλα ρυθμίζονται από την παρουσία Αυτού που είναι ο πρώτος τη τάξει Επίσκοπος της ορθοδόξου Εκκλησίας. Και πολιτεύεται ως πρώτος τη ταπεινώσει. Αυτό υποχρεώνει όλους να είναι συνεσταλμένοι και αληθινοί.

Δεν ενεργεί ως κοσμικός ηγέτης αλλά συμπεριφέρεται ως άρχοντας του Πνεύματος, διάκονος του μυστηρίου της σωτηρίας του κόσμου.

Μόνο η μορφή του πονεμένου Πατριάρχου με το ιλαρό πρόσωπο που ευλογεί τον κόσμο σε πείθει. Το θείο χαμόγελο αυτού του εσταυρωμένου και δεδοξασμένου ιεράρχου διδάσκει αφώνως.

Τα πάθη τα σεπτά η Μεγάλη Εβδομάδα ως φώτα σωστικά ανατέλλει τω κόσμω.

Και τα πάθη τα σεπτά της Μεγάλης Εκκλησίας ως φώτα σωστικά κατευθύνουν τον κόσμο.”

Επίκαιρο το σχόλιο του δόκιμου χειριστή του λόγου και λίαν αξιόλογου θεολόγου π. Βασίλειου Ιβηρίτη.

Αυτά που λέγει, ο σεβαστός μας Γέροντας για τον αείμνηστο Πατριάρχη Δημήτριο, αντανακλούν την κοινή πεποίθηση όλων όσων γνώρισαν εκ του σύνεγγυς ή εξ αποστάσεως τον μακαριστό Πατριάρχη. 

Οντως ταπεινός και σεμνός ιεράρχης, που λάμπρυνε τον Οικουμενικό Θρόνο με τη σεμνή πατριαρχία του, χωρίς βέβαια να λησμονούμε ότι δεν απέστη από τα Οικουμενιστικά βήματα του προκατόχου του Πατριάρχη Αθηναγόρα.

Μια απορία από την ανάγνωση του σχολίου. 

Γέροντα! Αποκαλείτε στο άρθρο σας τον μακαριστό Πατριάρχη Αθηναγόρα “Μέγα”.

Δεν θα αναφερθώ εδώ διεξοδικά στους οικουμενιστικούς του ακροβατισμούς, ούτε στο γεγονός ότι εκαυχάτο δημόσια διότι έδιδε τη Θ. Κοινωνία, όχι μόνον σε Παπικούς, αλλά ακόμη και σε Προτεστάντες.!!!

Εγραψα στο παρελθόν - το επαναλαμβάνω και εδώ - ότι πραγματοποιήσαμε προσκύνημα στη Σερβία με τον κ. Ανδρέα Κυριακού, Γενικό Γραμματέα του Παγκυπρίου Συλλόγου Ορθοδοξου Παραδόσεως “Οι Φίλοι του Αγίου Ορους” και εκδότη του περιοδικού “Ορθόδοξη Μαρτυρία”, για να πάρουμε την ευλογία του π. Ιουστίνου Πόποβιτς.

Οταν η συζήτηση ήρθε στο μακαριστό Αθηναγόρα ο Οσιος Ιουστίνος πήρε το κεφάλι στα χέρια του με μια χαρακτηριστική αριστοκρατική φινέτσα και το κουνούσε δεξιά - αριστερά και ελεεινολογούσε τον μακαριστό Πατριάρχη.

Για ποιο “μεγαλείο” μιλάτε, Γέροντα;

Αλλά υπάρχει ένα πολύ πιο σοβαρό θέμα συνεπείας για σας.

Ως Καθηγούμενος της Ι. Μονής Σταυρονικήτα διακόψατε - όπως όλοι οι ηγούμενοι του Αγίου Ορους - το μνημόσυνο του Πατριάρχη Αθηναγόρα.

Τώρα θέλετε να μας πείσετε ότι διακόψατε το μνημόσυνο ενός “Μεγάλου”; 

Ενας Αγιορείτης Ηγούμενος - της δικής σας μάλιστα θεολογικής εμβέλειας και παιδείας - διακόπτει το μνημόσυνο του Πατριάρχη και μετά γράφει άρθρο και τον αποκαλεί “Μέγα;”

Θα μου επιτρέψετε όμως, να αναφερθώ και σε μια ιδιωτική συνομιλία μας το Φθινόπωρο του 1977, όταν με φιλοξενούσατε στο μοναστήρι σας.

Μιλούσαμε για τον Οικουμενισμό και τους Ζηλωτές και μου είπατε με το γνωστό Κρητικό “Γοντικάκειο” ύφος σας, που δεν σηκώνει και δεύτερη κουβέντα: “Να έγινε όλη αυτή η ιστορία με τον Οικουμενισμό, επειδή ο Αθηναγόρας έλεγε και έκανε πολλές και μεγάλες βλακείες, αλλά μετά την κοίμησή του όλα ξεφούσκωσαν.”

Τελικά, Γέροντα, τι πρέπει να κρατήσουμε;

Οτι ο Αθηναγόρας είναι “Μέγας” ή ότι “έλεγε και έκανε πολλές και μεγάλες βλακείες” και γι’ αυτό ακριβώς διακόψατε το μνημόσυνό του;

Τέτοιο ατόπημα θα περίμενε κανείς ίσως από τον κ. Πανώτη ή από τον Σεβ. Ιταλίας ή από τον π. Γεώργιο Τσέτση ή από τον Αγιο Μεσσηνίας ή από τον Αγιο Αυστραλίας. 

Οπωσδήποτε ακούαμε άρρητα ρήματα περί του "Μεγάλου Αθηναγόρου" κατά κόρον από τον αείμνηστο Αμερικής Ιάκωβο και από τον Θυατείρων Αθηναγόρα (Κοκκινάκη).

Αλλά τώρα να τα ακούμε και από σας;

Ιδιαίτερα οδυνηρό για τον γράφοντα είναι το γεγονός ότι ήθελα αυτές τις μέρες να καταγράψω τη συνομιλία που είχαμε για τις σχέσεις του αντρογύνου και την προσέλευση αυτών που δεν εγκρατεύονται στο Ποτήριο της Ζωής. 

Μόνον μια κουβέντα θα πω τώρα και θα επανέλθω - συν Θεώ - σύντομα: Ούτε από τον π. Επιφάνιο δεν άκουσα τόσο αυστηρή καταδίκη της ακράτειας στις σχέσεις του αντρογύνου.!

Και τώρα μας απογοητεύετε τόσο πικρά με τον χαρακτηρισμό ως “Μεγάλου” του Αθηναγόρα;