Ο “ΝΕΩΚΟΡΟΣ” ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΣΕΡΒΙΤΟΡΟΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΜΑΝΤΑΤΟΦΟΡΟΣ

Ο “ΝΕΩΚΟΡΟΣ” ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΣΕΡΒΙΤΟΡΟΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΜΑΝΤΑΤΟΦΟΡΟΣ ΤΟΥ ΜΕΤΑΘΕΤΟΥ ΤΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

================ 

Ο Θεοφιλέστατος κ. “Νεωκόρος” ξαναχτύπησε!.

Αυτή τη φορά πίσω από πολλά και διάφορα “μπονβιβερικά” και “Νεωκορικά” καρφώνει τον Πατριάρχη ότι ενέδωσε στο αίτημα του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου να επιτρέψει την εφαρμογή του μεταθετού στις Μητροπόλεις των Νέων Χωρών.

Η παρουσία του Θεοφιλέστατου Διαυλείας κ. Γαβριήλ (Παπανικολάου) μόνον τυχαία δεν ήταν στην Κωνσταντινούπολη. 

Ο Αρχιεπίσκοπος τον πήρε μαζί του για να δοθεί η εντύπωση ότι ο Παναγιότατος του δίνει το χρίσμα για δελφίνος του Αρχιεπισκοπικού Θρόνου. Και  όχι μόνον αυτό! Τον οπλίζει και με το μεταθετό που μπορεί κάλλιστα να το χρησιμοποιήσει για να διασπάσει την οποιαδήποτε συμμαχία των αντιπάλων του Θεοφιλέστατου και να του χαρίσει το περιπόθητο χρίσμα. 

Αν λ.χ. αληθεύει ότι ο Σεβ. Σύρου ελέγχει δέκα ψήφους στην Ιεραρχία, τότε ο Μακαριότατος και ο Θεοφιλέστατος άνετα μπορούν να του υποσχεθούν ότι θα τον μεταθέσουν στη Μητρόπολη Θεσσαλονίκης αν υποστηρίξει τον Θεοφ. κ. Γαβριήλ Παπανικολάου να εκλεγεί Αρχιεπίσκοπος.

Αν ο Παναγιότατος αποδέχτηκε το άτοπο και αντικανονικό αίτημα του Μακαριότατου κ. Ιερώνυμου τότε όλοι πρέπει να ανησυχήσουμε σοβαρά.

Ελπίζουμε ο κ. “Νεωκόρος” να μας παραπληροφορεί. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι ο Παναγιότατος δεν θα διακυβεύσει το κύρος του για κάτι τόσο εξόφθαλμα αντικανονικό και άτοπο.

Ιδού το “μπονβιβερικό” δημοσίευμα του Θεοφιλέστατου:

“Η αγγελία το έγραφε ξεκάθαρα. «Ζητείται σερβιτόρος για διήμερη απασχόληση. Να κατέχει την εκκλησιαστική εθιμοτυπία και να έχει καλή γνώση εγγλέζικων και μουσικής. Απαιτείται σοβαρότης και εχεμύθεια».

Η κατάλληλη αγγελία για εμένα τον νεωκόρο, σκέφτηκα. Ούτε να με φωτογράφιζε.

Επικοινώνησα άρον άρον με το γραφείο που έκλεινε τη δουλειά. Τώρα τη Σαρακοστή που γάμοι και βαπτίσεις δε γίνονται, το χαρτζιλίκι είναι τόσο σπάνιο όσο τα Δελτία Τύπου που βγάζει η Σύνοδος μετά τις συνεδριάσεις της. Γιατί να πω όχι;

«Το μεροκάματο, νεωκόρε, είναι καλό. Το μόνο που θέλουμε είναι εργατικότητα και να κρατήσεις το στόμα σου κλειστό», ήταν η εντολή του υπευθύνου του γραφείου.

Δέχτηκα ασμένως. Διαβατήριο είχα από το προηγούμενο ταξίδι μου στη Ρώμη και, χωρίς να το καταλάβω, βρέθηκα σ’ ένα λεωφορείο γεμάτο Τούρκους.

Η πινακίδα έλεγε «Tarabya». Θεραπειά τη λέμε εμείς στην Ελλάδα αυτή την όμορφη περιοχή στην ευρωπαϊκή ακτή του Βοσπόρου. Με ξεφόρτωσαν μπροστά σ’ ένα ωραίο σπίτι. Μεγάλο και πνιγμένο στα δέντρα. Περάσαμε κάτι φρουρούς Τούρκους. Προς στιγμήν σκιάχτηκα. Τους μόνους Τούρκους που είχα δει στη ζωή μου και τους ήξερα καλά ήταν την Φατμαγκιούλ και τον Σουλεϊμάν που δεν χάνω ποτέ όταν δεν έχουμε εσπερινό στο ναό.

Στην είσοδο με την μεταλλική πόρτα με υποδέχτηκε ο αρχισερβιτόρος. Τούρκος ήταν και τον έλεγαν Ερντέμ. Όλοι είχαμε πάει εκτάκτως για το υπερ - επίσημο δείπνο. Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος θα δεξιωνόταν στην κατοικία του, τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο και τη συνοδεία του.

Η δουλειά που μου ανέθεσε ο Ερντέμ ήταν συγκεκριμένη. «Θα καθαρίσεις την πισίνα μήπως θελήσουν να κάνουν βόλτα οι καλεσμένοι. Μην την δουν γεμάτη μύγες και ζωύφια. Αφού σκουπίσεις όλη την αυλή, μαζέψεις τα πεσμένα φύλλα από τα δέντρα και κανένα παιχνίδι που θα έχουν αφήσει τα παιδιά των γειτόνων που μοιράζονται την αυλή, μετά θα πας στην κουζίνα. Ο Μουράτ θα σου δώσει τις γαρίδες και με τη μύτη του πιρουνιού θα βγάζεις ένα ένα τα μαυράκια από τις γαρίδες και θα τις ξεπλένεις …».

Είχε φτάσει σούρουπο και οι καλεσμένοι είχαν καταφτάσει. Είχα τελειώσει και το χειρουργείο στις γαρίδες. Ο Ερντέμ μου είχε αναθέσει να βάζω σε κάθε πιάτο από τρεις μεγάλες. Δίπλα θα έβαζα 180 μετρημένους κόκκους ρυζιού. «Cabuk νεωκόρε» φώναζε. «Φρόντισε να είναι 180 οι κόκκοι, 3 οι γαρίδες και ένα κλαράκι από θυμάρι Ελασσόνας για το στόλισμα του πιάτου» φώναζε.

Στην αρχή δεν κατάλαβα την επιμονή του Ερντέμ. Όμως μία έκλαμψη αριθμομαντείας μου ήρθε στο νου. «Τριπρόσωπο… Εκατόν ογδόντα μέρες πριν τις εκλογές του Οκτωβρίου… Ένας που περιμένει το μεγάλο ναι από τον Πατριάρχη για να πάει με μετάθεση σε μητρόπολη των Νέων Χωρών…». Ο αέρας του Βοσπόρου είχε καθαρίσει το μυαλό μου και είχα «πιάσει» το μενού συζήτησης των δύο Προκαθημένων.

«Όχι, όχι, όχι» έλεγε και ξανάλεγε ο Παναγιώτατος. «Μην επιμένετε δεν υπάρχει περίπτωση». Τέτοιο επίμονο «όχι» για τον Οκτώβριο, αμφιβάλλω αν το είπε ο Μεταξάς στον Εμμανουέλε Γκράτσι, όταν τον ξαπόστειλε εκείνο το βράδυ του Οκτωβρίου από το σπίτι του στην Κηφισιά.

 «Σας λέγω, μην επιμένετε» έλεγε ο Πατριάρχης και έτρεμαν τα πιρούνια και τα κουτάλια από την βαριά φωνή του. «Αυτά τα έχομε ξεκαθαρίσει μια και δια παντός. Μεταθέσεις δεν εγκρίνονται σε μητροπόλεις των Νέων Χωρών από τη Μητέρα Εκκλησία». Η κουβέντα είχε ζωηρέψει. Τέτοιο ενδιαφέρον ούτε στις εκλογές της Πανελλήνιας Ένωσης Νεωκόρων δεν είχα συναντήσει.

Κρύφτηκα πίσω από ένα δέντρο, μπας και μπορέσω να ακούσω τίποτε περισσότερο. Μάταια. Είδα τον Πατριάρχη και τον Αρχιεπίσκοπο να ψιθυρίζουν. Η ομήγυρη είχε απομακρυνθεί διακριτικά και μασουλούσε κάτι νηστίσιμα γλυκά από του Guloglu.

Μετά από λίγη ώρα τα χαμόγελα επανήλθαν στα πρόσωπά των δύο Προκαθημένων. Πριν φάω την φάπα από τον Ερντέμ γιατί κρυφάκουγα πίσω από το δέντρο, μου φάνηκε σα να δίνουν και τα χέρια. Ένα χαμόγελο «συμφωνίας» υπήρχε στα πρόσωπά τους και σαν το όχι του Οκτωβρίου να είχε γίνει ένα αμφίβολο και διστακτικό ναι.

Όλοι αποχώρησαν ικανοποιημένοι από εκείνο το δείπνο. Μάζεψα τα πράγματά μου και πήρα το λεωφορείο της επιστροφής. Στο γυρισμό θυμόμουν το δείπνο στα Θεραπειά. «Φαρμακέα» έλεγαν την περιοχή στην αρχαιότητα γιατί σύμφωνα με την παράδοση σε εκείνες τις ακτές έριξε η Μήδεια το δηλητήριό της.

Ο Αρχιεπίσκοπος όμως, σκεφτόμουν, έφερε πίσω στην Ελλάδα ροδόσταμο και όχι φαρμάκι για τους μνηστήρες του Οκτωβρίου…