Ο ΜΑΚΑΡΙΟΣ, Η ΔΙΖΩΝΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΚΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΦΙΑΣ

Ο ΜΑΚΑΡΙΟΣ, Η ΔΙΖΩΝΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΚΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΦΙΑΣ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=============

Διαβάζουμε στο Εκκλησιαστικό Πρακτορείο Ειδήσεων “Ρομφαία”:

«Ιστορικότερη παρακαταθήκη του Μακαρίου ήταν η υπογραφή της συμφωνίας για λύση του κυπριακού στο πλαίσιο της διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας», τόνισε ο Δ. Χριστόφιας.

Ο Μακάριος, είπε, είχε το πολιτικό κριτήριο και το πολιτικό εκτόπισμα να λαμβάνει κρίσιμες αποφάσεις για το μέλλον της Κύπρου σε στιγμές δύσκολες για τον τόπο.

Ο Μητροπολίτης Πάφου Γεώργιος, ο οποίος χοροστάτησε στο μνημόσυνο, δήλωσε ότι «ουδέποτε ο Μακάριος αναφέρθηκε σε διζωνική ομοσπονδία».

Ο Μακάριος, είπε, δέχθηκε «ως αδήριτο συμβιβασμό την δικοινοτική ομοσπονδία, αλλά ουδέποτε αναφέρθηκε σε διζωνική».

Η άρνηση και η απόρριψη διαχρονικών θέσεων, οι οποίες είναι υιοθετημένες σε σωρεία ψηφισμάτων του ΟΗΕ, οδηγεί στην ακύρωση αυτών των θέσεων και ταυτόχρονα οδηγεί στη διχοτόμηση, δήλωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Στέφανος Στεφάνου, απαντώντας στον Μητροπολίτη Πάφου.

Σε δηλώσεις του, ο Σ. Στεφάνου ανέγνωσε τρία από τα τέσσερα σημεία, που συμφώνησε ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος με τον Τουρκοκύπριο ηγέτη Ραούφ Ντενκτάς το Φεβρουάριο του 1977, η οποία, όπως είπε, μαζί με τη συμφωνία του 1979 «αποτελούν το φάρο των διαχρονικών θέσεων της ελληνοκυπριακής πλευράς για τη λύση του κυπριακού».

Το πρώτο σημείο αναφέρεται σε μια ανεξάρτητη, αδέσμευτη δικοινοτική ομοσπονδιακή δημοκρατία, το δεύτερο ότι το έδαφος που θα τελεί υπό τη διοίκηση κάθε κοινότητας θα πρέπει να συζητηθεί υπό το φως της οικονομικής βιωσιμότητας ή παραγωγικότητας και της ιδιοκτησίας γης και το τρίτο ότι ζητήματα αρχών, όπως της ελευθερίας της διακίνησης, το δικαίωμα της εγκατάστασης, το δικαίωμα περιουσίας και άλλα ειδικά θέματα είναι ανοικτά προς συζήτηση λαμβανομένης υπόψη της θεμελιώδους βάσης ενός δικοινοτικού ομοσπονδιακού συστήματος και ορισμένων πρακτικών δυσκολιών που μπορούσαν να εγερθούν για την τουρκοκυπριακή κοινότητα.

Σύμφωνα με τον Στεφάνου, αν η ελληνοκυπριακή πλευρά αποδέχεται τα σημεία δύο και τρία, «τότε αποδέχεται το περιεχόμενο της διζωνικής, που δεν είναι άλλο από την ύπαρξη δύο ζωνών, από τις οποίες η κάθε μια θα διοικείται από την αντίστοιχη κοινότητα».

Πολύ ορθές οι επισημάνσεις του εκπρόσωπου του κ. Χριστόφια. 

Ο Μακάριος - και μάλιστα διά του τότε διαπραγματευτή της Ελληνοκυπριακής κοινότητας στις συνομιλίες αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου - αποδέχθηκε τη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία.

Και λοιπόν; 

Γιατί μας ενδιαφέρει τι αποφάσισε και τι συμφώνησε και τι έδωσε στους Τούρκους - εκ μέρους του Μακαρίου - ο αείμνηστος Παπαδόπουλος το 1977;

Δεν γνωρίζει ο κ. Χριστόφιας και ο εκπρόσωπός του ότι το 2004 στην Κύπρο έγινε δημοψήφισμα με το οποίο οι Ελληνες της Κύπρου σε ποσοστό που υπερέβη το 76% απέρριψαν το σχέδιο Ανάν ΜΟΝΟΝ για ένα λόγο: Επειδή ήταν αποκύημα της συμφωνίας της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας;

Το τι συμφώνησε ο Μακάριος και το τι θα έκανε σήμερα αν ζούσε δεν έχει απολύτως καμία σημασία. 

Μόνον αρρωστημένα μυαλά πολιτικών τυμβωρύχων απασχολούνται με το ερώτημα, οι οποίοι προσπαθούν να επιβιώσουν πολιτικά με συνθήματα και ιδέες ενός ηγέτη που πέθανε πριν 35 χρόνια.

Δεν αναμέναμε βεβαίως από τον εκπρόσωπο του κ. Χριστόφια να σεβαστεί τη Δημοκρατία και την ανέκκλητη ετυμηγορία του Ελληνισμού της Κύπρου. 

Ανθρωποι που ακόμη δεν αποκήρυξαν το Σοβιετικό μοντέλο διακυβέρνησης, αλλά αντίθετα είναι νοσταλγοί του, δεν αναμένουμε ότι θα είχαν έστω και ελαχιστομόριο δημοκρατικής συνείδησης.

Οσοι όμως σεβόμαστε τους δημοκρατικούς θεσμούς μένουμε σταθερά προσηλωμένοι σε λύση εναίου κράτους που θα διέπεται από τις αρχές του Ευρωπαικού κεκτημένου.

Οσο για τους πολιτικούς αρουραίους τύπου Χριστόφια και Μαλά που δεν έχουν να προτείνουν τίποτα και σύρουν τα εθνομειοδοτικά τους βήματα στα μνημόσυνα, για να χορτάσουν με κόλλυβα από το πολιτικό εκτόπισμα νεκρών ηγετών, έχουμε ΜΟΝΟΝ μια απάντηση.

Σε πέντε περίπου βδομάδες από σήμερα η ετυμηγορία του Ελληνισμού της Κύπρου θα τους στείλει με την ψήφο του εκεί που ανήκουν: Στα σκύβαλα της Ιστορίας, στον Καιάδα της εθνικής περιφρόνησης και στο περιθώριο της πολιτικής ανυποληψίας.