ΑΨΗΛΑ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ή ΜΑΘΗΜΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

ΑΨΗΛΑ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ή ΜΑΘΗΜΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

                                                                     

Του Βασίλη Χαραλάμπους

=================

Η ώρα πήγε τέσσερις παρά τέταρτο και το παιδί της, το Διονυσάκι, έπρεπε νά 'ταν στην εξώθυρα. Πήγε τέσσερις η ώρα κι ακόμα να έρθει από το μάθημα πιάνου. Κι είχε μια τόσο κουραστική μέρα. Ήταν ο Γιαννιός, η Γιωργούλλα, ο Φαίδων ... οι τόσοι άλλοι μαθητές. Είναι τόσο ζωηρό αυτό το τμήμα. «Έπρεπε να το χωνέψουν πως είχε και καλά το παιδομάζωμα» μονολόγησε η κυρία Δεμετίκου η δασκάλα, παρατηρώντας με αγωνία από το παράθυρο. Η ώρα πήγε τέσσερις και δέκα κι ακόμα να φανεί το Διονυσάκι της.

Εξάλλου ήταν και το άλλο το πείσμα του μικρούτσικου Πετράκη στη τάξη.

- Μα αφού παίρναν τα παιδιά από τη μάνα τους, τα χρόνια της σκλαβιάς οι Τούρκοι, κυρία Δεμετίκου.

- Επαναλαμβάνω την ερώτηση, είπε ψυχρά η δασκάλα. Υπήρχαν και καλά στο

παιδομάζωμα από τους Τούρκους;

- Όχι κυρία, είπε ο Γιαννιός.

Στο μεταξύ πήγε τέσσερις και είκοσι πέντε. «Λίγο ακόμα και θα πάρω τη χωροφυλακή», μονολόγησε η κυρία Δεμετίκου.

Το μάθημα στο μεταξύ συνεχίστηκε, με τον επίλογο της κυρίας Δεμετίκου σε ρητορικό ύφος.

- Φυσικά παιδιά υπήρχαν και καλά στο παιδομάζωμα και μη μιλήσετε Γιαννιό και

Πετράκη, αφού κάποια από αυτά τα παιδιά πήρανε υψηλές θέσεις στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.

- Η αψηλή θέση κυρία Δεμετίκου ήταν στην Πίστη που βαπτίστηκαν και στης μάνας τους την αγκαλιά, είπε θαρρετά ο Γιαννιός.

- Γιαννιό φαίνεται πως από λόγια δεν καταλαβαίνεις. Εξάλλου δεν ήταν κι η σειρά

σου ν’ απαντήσεις Γιαννιό.

Στο μεταξύ κτύπησε η εξώθυρα.  Πήγε πέντε παρά τέταρτο.

- Το Διονυσάκι μου. Επιτέλους. Ήρθες καμάρι μου!  Πού ήσουν κι ανησύχησα; Μα, πώς είσαι έτσι λασπωμένος; Τι έγινε; Κι ο Γιαννιός; Τι γυρεύεις;

- Κυρία..., πήγε να πει ο Γιαννιός.

- Να, ο Γιαννιός, με γλύτωσε από ένα άγριο σκυλί.

- Μα...

- Να πηγαίνω εγώ, πρόλαβε να πει ο Γιαννιός.

Ξεροκατάπιε η κυρία Δεμετίκου.

- Όχι...

Κάτι πήγε να πεί και πάλι σώπασε.

- Ένα γλυκό έστω...ένα κουλούρι...

- Πρέπει να πηγαίνω. Ας είναι, το κρατάω για το δρόμο.

Το Διονυσάκι στριμώχθηκε δίπλα στο τζάκι. Η αμίλητη δασκάλα πρόλαβε κι είπε ένα ευχαριστώ κι ο Γιαννιός έφυγε τρέχοντας για το σπίτι του. Ώρα πέντε παρά τέταρτο, το Διονυσάκι σιμά στο τζάκι κι η κυρία Δεμετίκου να συλλογιέται έστω άθελά της, κείνο «τ' αψηλά την αγκαλιά της μάνας του».