Ο κ. ΜΟΣΧΟΣ ΓΚΟΥΤΖΙΟΥΔΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ κ. ΠΕΤΡΟ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ

Ο κ. ΜΟΣΧΟΣ ΓΚΟΥΤΖΙΟΥΔΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ κ. ΠΕΤΡΟ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=============

Διαβάζουμε το ακόλουθο εξαιρετικού ενδιαφέροντος απόσπασμα από την γλαφυρή και περιεκτική εισήγηση του λέκτορα του Τμήματος Θεολογίας του ΑΠΘ κ. Μόσχου Γκουτζιούδη στο Συνέδριο προς τιμήν του Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Πέτρου Βασιλειάδη:

“Βασιζόμενος στην θεμελιακή ενανθρωπησιακή χριστιανική διδασκαλία, και υποστηρίζοντας υπέρβαση της παραδοσιακής πατερικής «αποκλειστικότητας» της νεώτερης Ορθόδοξης θεολογίας, αλλά και προβάλλοντας την αναγκαιότητα βιβλικής θωράκισης της ευχαριστιακής εκκλησιολογίας, ο καθ. Βασιλειάδης, όπως και ο δάσκαλός του Αγουρίδης, προβάλλει μετ’ επιτάσεως την προφητική θεολογία, πέρα και πάνω από τις νεώτερες παραδοσιακές θεολογίες που έχουν κυριαρχήσει από την δεκαετία του ‘60: ευχαριστιακή και θεραπευτική. 

Στα περισσότερα κείμενά του υποστηρίζει πως η υποβάθμιση του βιβλικού στοιχείου ήταν εκείνη που αναγκαστικά περιόρισε την θεολογία σε διλήμματα του τύπου θεραπευτική ή ευχαριστιακή θεολογία, γεροντισμός ή επίσκοπος, θέωση ή μυστήρια κ.ο.κ. 

Εκ των βασικών υποστηρικτών της «ευχαριστιακής θεολογίας» του Μητροπολίτη Περγάμου κ. Ιωάννη (Ζηζιούλα) διαφοροποιείται ελάχιστα από τις θεολογικές του θέσεις, κινούμενος και προς τις απόψεις του εισηγητού της «ευχαριστιακής εκκλησιολογίας» N. Affanasiev, τονίζοντας περισσότερο την πνευματολογία (πέραν της χριστολογίας) και την ιεραποστολική (πέραν της ευχαριστιακής) διάσταση της εκκλησίας. 

Πρόσφατα μάλιστα υποστήριξε την ανάγκη επαναθεώρησης της Ορθόδοξης θέσης περί της intercommunio και του «μη περιεκτικού» χαρακτήρα της Θείας Ευχαριστίας, αλλά και της Ορθόδοξης ανθρωπολογίας.”

Η αναφορά του κ. Μόσχου Γκουτζιούδη είναι όντως αποκαλυπτική των θεολογικών προσανατολισμών του Καθηγητή κ. Π. Βασιλειάδη.

Ο κ. Καθηγητής συνεχίζει το έργο του αείμνηστου Αγουρίδη, είναι ο κατεξοχήν εισηγητής της "μεταπατερικής θεολογίας", πορεύεται σταθερά την οδό της προτεσταντικής “προφητικής θεολογίας” (την οποία μάλιστα προσπαθεί όπως ο αείμνηστος Αγουρίδης να βάλει στο πλαίσιο της θεολογίας του Φλωρόφσκυ!!!), προσπαθεί να ορθοδοξοποιήσει τον σκληρό πυρήνα της προτεσταντικής θεολογίας με την επάνοδο στο μονισμό της Βίβλου, που κατανοεί πέραν της ζωής των μυστηρίων και της εμπειρίας των Αγίων, στοιχείται με την γραμμή της intercommunio του Συνεδρίου του Λάμπεθ και της Β΄ Βατικάνειας Συνόδου, εισάγει ένα ούτως ειπείν “Πνευματομονισμό” αντί του “Χριστομονισμού” και τονίζει τον "μισσιοναρικό" χαρακτήρα - τον οποίο ο κ. Γκουτζιούδης ονομάζει "ιεραποστολικό" - του χριστιανισμού, πιστός στις αρχές και τους προσανατολισμούς της σύγχρονης Προτεσταντικής θεολογίας.

Αριστοτεχνικός όντως ο τρόπος που ο κ. Γκουτζιούδης κατορθώνει να υπογραμμίσει τη διάσταση της θεολογικής σκέψης του Σεβ. Περγάμου Ιωάννη (Ζηζιούλα) με τη θεολογία του κ. Βασιλειάδη.

Ασφαλώς και δεν είναι ταυτόσημες οι θέσεις τους. Η θεολογία του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου κάθε άλλο παρά ελκυστική ήταν για τον μακαριστό Αγουρίδη ή είναι για τον γνήσιο μαθητή του κ. Πέτρο Βασιλειάδη.

Ο μακαριστός Αγουρίδης θεωρούσε ότι η Εκκλησία υπερύψωσε τον βαθμό του επισκόπου και του έδωσε τεράστια προνόμια, ως προσωρινό μέτρο, για να αντιμετωπίσει τη φοβερή αίρεση του Γνωστικισμού.

Τι σχέση έχει αυτή η θεώρηση με τη θεολογία του Σεβ. Περγάμου ή του N. Affanasiev;

Πολύ καλογραμμένη η εισήγηση του κ. Γκουτζιούδη και καθιστά τον κ. Βασιλειάδη λίαν συμπαθή στους αναγνώστες της με την περιγραφή της απλότητας, της καταδεκτικότητας και του φιλόξενου ήθους του κ. Καθηγητή.

Και ο γράφων έτσι ενθυμείται τον κ. Βασιλειάδη ως βοηθό του Πανεπιστημίου Αθηνών. Απλό και καταδεκτικό και όχι υψηλόφρονα.