ΑΝΤΙ-ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟ ΣΑΛΠΙΣΜΑ ΤΟΥ ΠΑΝΟΣ. ΑΡΧΙΜ. ΙΩΗΛ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΟΥ

ΑΝΤΙ-ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟ ΣΑΛΠΙΣΜΑ ΤΟΥ ΠΑΝΟΣ. ΑΡΧΙΜ. ΙΩΗΛ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΟΥ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

==========

Ο διάβολος δεν κουράζεται να σπέρνει ζιζάνια στον αγρό του Κυρίου. 

Ούτε όμως οι καλοί σπορείς του λόγου του Θεού να ξεριζώνουν τα ζιζάνια από το "γεώργιο του Κυρίου".

Ο π. Ιωήλ Κωνστάνταρος μας θυμίζει το πρόσκαιρο αυτής της ζωής και την σπουδαιότητα της προσήλωσής μας στην υπακοή των εντολών του Ευαγγελίου και στην Ομολογία της Ορθόδοξης Πίστης.

Οι ευγενικοί άνθρωποι - όπως χαρακτηριστικά και εύστοχα αναφέρει ο ομολογητής κληρικός -, το πολύ να μας συνοδεύσουν μέχρι τον τάφο.

Από εκεί και πέρα;

"Κρίσις"! 

Με δύο κριτήρια: Την ομολογία του Αληθινού Θεού και εφαρμογή των εντολών Του.

Αν δεν υπάρχει μετάνοια και αν δεν υπάρχει διάθεση Ομολογίας του Χριστού και της αλήθειας του Ευαγγελίου Του τότε "εποιήσαμεν ουδέν".

Και προσοχή μη μας πλανέσει ο διάβολος ότι αγωνιζόμαστε για να... σώσουμε την Εκκλησία.

Μπορούμε να κοιμόμαστε απολύτως ήσυχοι.!

Η Εκκλησία δεν χρειάζετα “σωτήρες”. Της φτάνει ο Χριστός.

Ομολογούμε την πίστη μας, πολεμούμε τον Οικουμενισμό και τους εκφραστές του, όχι για να... σώσουμε την Εκκλησία, αλλά ΜΟΝΟΝ για να ένα λόγο: Για να σώσουμε την ψυχή μας.

Δυο πράγματα πρέπει να έχουμε στις αποσκευές μας για την άλλη ζωή:

1.) Την υπακοή στο Ευαγγέλιο και τη μετάνοιά μας για τις αναρίθμητες αμαρτίες που διαπράξαμε, και

2.) Την ορθόδοξη ομολογία μας.

Χωρίς αυτά πρόσωπο Θεού δεν θα δούμε! Γι’ αυτό  οι ποιμένες της Εκκλησίας (που έχουν συνείδηση της αποστολής τους και ομολογούν την ορθόδοξη πίστη τους χωρίς να λογαριάζουν τις συνέπειες), ευαισθητοποιούν το ποίμνιο της Εκκλησίας, σε θέματα πίστεως και ορθοπραξίας επειδή και τα δύο φτερά - η πίστη και η υπακοή στο Ευαγγέλιο - είναι απαραίτητα για τη σωτηρία μας.

Παραθέτουμε στη συνέχεια αποσπάσματα του κειμένου του σεβαστού μας π. Ιωήλ:

Πώς κατορθώνεται αυτή η ενότητα της Πίστεως και η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος;

Πρώτα απ’ όλα κατορθώνεται με την επίγνωση της Πίστεώς μας. Δεν αρκεί να λέει ο άνθρωπος ότι πιστεύει και ότι απλά στις μεγάλες εορτές πηγαίνει στον ναό. Χρειάζεται, να γνωρίζουμε σωστά τις αρχές αυτής της Πίστεως, δηλ. τα δόγματα και τις αποκαλυπτικές αλήθειες που κατέχει και κηρύττει η Εκκλησία μας. 

Πόσοι αλοίμονο «ποιμένες» και άνθρωποι των γραμμάτων (;) παντελώς άγευστοι του Ορθοδόξου φρονήματος, του αγώνος και της ασκήσεως, αγνοώντας τις ερμηνευτικές διδασκαλίες των μεγάλων Πατέρων επί των δογμάτων και του ήθους της Εκκλησίας μας, συλλαμβάνονται στα δίχτυα του μολυσμένου οικουμενισμού, με αποτέλεσμα ούτε τους εκτός της Εκκλησίας να μπορούν να βοηθήσουν, αλλά και τους απλοϊκούς αδελφούς να κατασκανδαλίζουν; Να κατασκανδαλίζουν με τις ανάρμοστες συμπεριφορές – συμπροσευχές κτλ.. και τις διάτρητες και αθεολόγητες δηλώσεις τους. 

Αλλά και πάλι προβάλλει το ερώτημα μπροστά μας. Πώς είναι δυνατόν  να αγαπήσουμε και πώς θα κρατήσουμε πλήρως και τελείως την ενότητα της Πίστεώς μας, αν δεν γνωρίσουμε και αν δεν μελετήσουμε σε βάθος και πλάτος την αλήθεια; Και στην συνέχεια, πώς αυτήν την Πίστη θα την ενσαρκώσουμε; Διότι, σε θεωρητικό επίπεδο, την Πίστη, ας μην ξεχνούμε ότι την γνωρίζει και ο διάβολος, τέλεια. Το θέμα λοιπόν είναι πώς αυτά που θα μελετήσουμε και σε θεωρητικό επίπεδο γνωρίσουμε, πώς θα τα εφαρμόσουμε και στην πράξη; Άλλο τεράστιο κεφάλαιο τούτο της Πνευματικής μας ζωής το οποίο θα πρέπει να μη μας αφήνει να κλείνουμε μάτι...

Το μήνυμα επομένως, αδελφοί μου, είναι, να γνωρίζουμε αλλά και να ζούμε την Πίστη μας. Όχι όπως θέλουν κάποιοι «Νεορθόδοξοι» πλανεμένοι να την παρουσιάσουν (καλά με τον κόσμο και καλά με τον Χριστό), αλλά βιωματικώς,  όπως την έζησαν και μας την παρέδωσαν οι Άγιοι της Εκκλησίας μας. Οι φωτεινοί αυτοί οδοδείκτες μας προς την Βασιλεία των Ουρανών. 

Αυτή ακριβώς η Πίστη, η ζωντανή Πίστη να είναι η πνοή και η αναπνοή μας. 

Αυτή η δύναμις, το είναι και η ζωή μας. Επιτέλους, όσο και να ζήσουμε, κάποια ημέρα θα φύγουμε από τον μάταιο τούτο κόσμο για την άλλη ζωή.

Ξεκάθαρα πράγματα, και ας μην παίζουμε το κρυφτούλι με τον εαυτό μας και τον Θεό. Θέλοντας και μη κάποια ημέρα θα βρεθούμε πρόσωπο με πρόσωπο απέναντί Του. Τότε ούτε τα χρήματα και οι περιουσίες, ούτε οι «οργανώσεις και τα συμβούλια των εκκλησιών», ούτε οι λυκοφιλίες με τους αιρετικούς και τους αντιχρίστους θα μας σώσουν. Οι άνθρωποι και οι «ευγενείς», το πολύ πολύ να μας συνοδεύσουν έως του τάφου. Οι δε γνωριμίες με τα δήθεν υψηλά πρόσωπα, όχι μόνο δεν μπορούν να μας βοηθήσουν, αλλά μάλλον επιβαρύνουν και καταδικάζουν όσους παίζουν με τα της Πίστεως. Το μόνο που μας σώζει τότε είναι η Αγία μας Ορθόδοξη Πίστη με την οποία πρέπει  να ζήσουμε και για την ενότητα της οποίας είναι ανάγκη να αγρυπνούμε. Να αγρυπνούμε και να αφυπνίζουμε τους αδελφούς εναντίον των πλανεμένων και αιρετικών, έσωθεν και έξωθεν της παρεμβολής.