ΔΙΕΒΗ ΤΟ ΚΑΤΩΦΛΙ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ Η ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΑ ΘΕΚΛΑ ΠΑΝΤΕΛΗ

ΔΙΕΒΗ ΤΟ ΚΑΤΩΦΛΙ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ Η ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΑ ΘΕΚΛΑ ΠΑΝΤΕΛΗ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=================

Για δεύτερη συνεχόμενη μέρα πληροφορούμαι με βαθύτατη οδύνη ότι ένα άλλο αγαπητό στη συνείδησή μου πρόσωπο - η πρεσβυτέρα Θέκλα Παντελή - διέβη το κατώφλι του θανάτου προς την όντως ζωή.

Μόλις χθες πληροφορήθηκα από το διαδίχτυο την κοίμηση του Παναγιώτη Κουτσού και σήμερα, επίσης από το διαδίχτυο, την κοίμηση μιας άλλης αγίας ψυχής.

Για την ασθένεια και τον πόνο τους δεν γνώριζα τίποτα. Νόμιζα ότι όλα ήταν ρόδινα στη ζωή τους, όπως τους θυμόμουν πριν δεκαετίες που τους είδα για τελευταία φορά. Γι’ αυτό με κατάλαβε βαθύτατη θλίψη για τον πρόωρο τους θάνατο.

Νεώτεροι και οι δύο στην ηλικία από μένα έφυγαν από το μάταιο αυτό κόσμο αλλά έφυγαν έτοιμοι για να απαντήσουν τον Κύριο της δόξης.

Η φωτογραφία της ανάρτησης της ιστοσελίδας της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου προτάσσει πρόσφατη φωτογραφία της αείμνηστης πρεσβυτέρας.

Στη μνήμη μου έχω τη νεαρή Θέκλα, την γυναίκα του φίλου μου Κλεάνθη Παντελή - του μετέπειτα π. Κλεάνθη Παντελή. Μια πολύ ωραία και πολυτάλαντη κοπέλλα με εξαιρετικά ευαίσθητη ψυχή.

Ο επικήδειος του π. Κλέανθη στην αείμνηστη σύζυγό του Θέκλα είναι εξαίρετο δείγμα γραφής αλλά και ρεαλιστική απεικόνιση της χαριτωμένης της προσωπικότητας.

Δυο υπέροχοι άνθρωποι - ο Παναγιώτης Κουτσού και η πρεσβυτέρα Θέκλα Παντελή - γεμάτοι ανθρωπιά και καλωσύνη μετέστησαν στην όντως ζωήν. 

Χριστιανικά έζησαν και χριστιανικά κοιμήθηκαν με το μαρτύριο της “επάρατης”, όπως συνηθίζουμε να την αποκαλούμε, νόσου. Μόνον που δεν ξέρω πόσο επάρατη είναι η ασθένεια που γέμισε τον παράδεισο με Αγίους.

Παραθέτουμε στη συνέχεια τον επικήδειο του π. Κλεάνθη.

"Υπερβάσα το «χαύνον» της γυναικείας φύσεως, το ασθενές και αδύναμο, για να θυμηθώ τον υμνογράφο «έδειξε ανδρεία και αντρίκεια ψυχή και φρόνημα».

Ευφυής, πολυτάλαντη, πληθωρική, χαριτωμένη. Φίλεργη, φιλόπονη, φιλάνθρωπη και φιλάρετη.

Με σπάνια ταλέντα και χαρίσματα. Ευειδής, καλλίφωνη, φιλόκαλη, ζωγράφος, με κλήση στη συγγραφή και την αληθινή καλλιτεχνία. Δεν μιλούσε ποτέ για τον εαυτό της και τα παιδιά της. Δεν κάγχαζε, δεν υψηγορούσε, δεν παινευόταν για τις επιτυχίες της.

Εφάρμοζε το πατερικό «λάθε βιώσας». Ποτέ δεν την άκουσα να κατηγορεί, να καταλαλεί. Ποτέ δεν την έιδα να ακηδιάζει, να πλήττει. Λαμπάδα καιομένη για τα παιδιά της, το Χριστό, όλο τον κόσμο.

Δεν καυχήθηκε ποτέ ότι πρώτευσε στο Γυμνάσιο Λύσης, το Παγκύπριο Εμπορικό Λύκειο Λάρνακος, την Παιδαγωγική Ακαδημία. Ως δασκάλα ήταν εξόχως χαρισματική. Ως πρεσβυτέρα ήταν υπόδειγμα υπομονής, πίστεως, αφοσιώσεως, συμπαραστάσεως στον ιερέα σύζυγό της. Ως σύζυγος ήταν σπάνια σε πιστότητα και αγάπη. Ως μητέρα ήταν μοναδική συνδυάζοντας αγάπη και επιμονή σε αρχές και αξίες. Ήταν για όλους μας σοφή σύμβουλος, σταθερή και άοκνη συμπαραστάτιδα, φοβερή προστασία!

Ήταν πάντα γενναία, θυσιαστική και ηρωική στη ζωή. Αναδείχθηκε όμως ηρωικότερη στην επάρατη ασθένειά της. Ποτέ δεν παραπονέθηκε. Ποτέ δεν λιποψύχησε. Ποτέ δεν γόγγυσε. Ήταν πάντα χαρούμενη και στήριζε και εμάς. Δεν την άκουσα ποτέ να λέει το γνωστό «Γιατί σε μένα;» Ήξερε καλά ότι αποτελούσε κι αυτή μέρος του μεγάλου προβλήματος, που λέγεται «πεπτωκυΐα φύση». Ζητούσε όμως παρακλητικά τη δύναμη ν’ αντέξει το πρόβλημα, την ασθένεια. Γι’ αυτό και στην πόρτα του ψυγείου της ανάρτησε για να βλέπει καθημερινά σχετική ρήση αγίου γέροντας. Έδωσε από καιρό οδηγίες για τα σχετικά με την κοίμησή της, που απαρέκκλιτα και ευλαβικά τηρούμε.

Οι τελευταίοι δυο μήνες ήταν μαρτυρικοί για την αγαπημένη μας. Περίσσευαν όμως και πάλι η αληθινή αγάπη της, η βεβαία πίστη της, το όμορφο χαμόγελό της. Πόνεσε, ταπεινώθηκε, εξευτελίστηκε. Η αξιοπρεπής, η ευαίσθητη, η σεμνοπρεπής, Θέκλα μας! «Που έδυ το κάλλος της μορφής σου;» Η ζωή εν τάφω. Άκρα Ταπείνωσις. «Σιγησάτω πάσα σάρξ βροτεία». Πόσο δίκιο έχει ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος όταν τονίζει ότι στο Σταυρό είναι η Ανάστασις αλλά και μέσα στην Ανάσταση είναι ο Σταυρός. Χωρίς το ένα δεν υπάρχει το άλλο. Συνυπάρχουν, είναι αλληλένδετα.

Η Θέκλα Μπύρου Παντελή, η σύζυγος, η μητέρα, η γιαγιά, η θυγατέρα, η αδελφή, η οικοκυρά, η πρεσβυτέρα, ο άνθρωπος του Θεού έζησε μία σύντομη αλλά γεμάτη ζωή. Μεστή ελέους, χαρίτων και έργων αγαθών. Είχε βέβαια όντως πολλά ακόμα να προσφέρει και να επιτελέσει. Αφού όμως ο καλός Θεός μας έτσι οικονόμησε κάμπτουμε ταπεινά με εμπιστοσύνη τον αυχένα.

Η ασθένεια την ταπείνωσε έτι και έτι. Δεν είχε κοσμικά όνειρα και προσωπικές φιλοδοξίες. Έζησε «ως μηδέν έχουσα και τα πάντα κατέχουσα». Με επιμέλεια απέφυγε προαγωγή στην εργασία της την οποία είχε σίγουρη. Ο προσανατολισμός της ζωής της είναι πιά σαφέστερος. Να επιμελείται της ψυχής της, «πράγματος αθανάτου». Να φροντίζει τον οίκο της και τα παιδιά της που υπεραγαπούσε. Να μάθει να ψάλλει για να δοξάζει και να υμνεί το Θεό, να διακονεί σαν νεωκόρος στο παρεκκλήσιο του Αγίου Θεράποντος και να μανθάνει στα πολυαγαπημένα της εγγονάκια τα ελληνικά γράμματα.

Μάνα μας!

Σαν άγγελος ορθρινός, σαν εκείνο της μιάς των Σαββάτων, αναστάσιμος, στάθηκες στη ζωή μας. Σε ευγνωμονούμε για ό.τι ουσιαστικά πρόσφερες σε μας. Όχι μόνο το «ζήν» αλλά το «ευ ζήν». Στο σπίτι μας ήσουν για όλους ο συνδετικός κρίκος, η ισορροπία, η συνοχή, η αρμονία, η μελωδία μας. Είσαι για μας ό,τι ακριβό. Το τιμαλφές της λευϊτικής οικογένειάς μας. Η ιερά παρακαταθήκη μας. Είσαι τώρα ο πρεσβευτής, η πρέσβειρά μας κοντά στο Νυμφίο Χριστό, που υπεραγάπησες. Είμαστε βέβαιοι, πως θα έχουμε και τώρα θωπευτικές στη ζωή και την οικογένειά μας τις αγίες πρεσβείες σου. Δεν σε χαιρετώ γιατί θα είσαι πάντα μαζί μας. Να έχουμε πάντα την ευχή σου.