ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ Η ΦΡΙΚΩΔΗΣ ΣΙΩΠΗΛΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ! Β΄

ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ

Η ΦΡΙΚΩΔΗΣ ΣΙΩΠΗΛΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ!

Β΄

Του Γραφείου επί των αιρέσεων της Ι. Μ. Πειραιώς

=====

Η ζωή είναι ένα μεγάλο μυστήριο, ένα μυστήριο το οποίο η επιστήμη συνεχώς και ακαταπαύστως θα προσπαθεί στο μέλλον να προσεγγίσει με επιστημονικές μεθόδους, χωρίς όμως ποτέ να μπορεί τελικά να το κατορθώσει. Η μόνη δυνατή προσέγγισή του είναι διά μέσου της χριστιανικής πίστης. Με τα μάτια της πίστεως «βλέπει» ο πιστός ότι η ζωή είναι το υπέρτατο δώρο του Θεού προς την δημιουργία και την κορωνίδα του, τον άνθρωπο. Είναι το κτιστό αποτέλεσμα των ακτίστων δημιουργικών, ζωοποιών και προνοητικών ενεργειών του Θεού, διά των οποίων «ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν» (Πραξ. 17,28) κατά τον μέγα Παύλον. Και όπως ο Θεός κατά την ουσία του είναι «ανέκφραστος, απερινόητος, αόρατος ακατάληπτος», έτσι και οι άκτιστες ενέργειές του είναι εξίσου «ανέκφραστες, απερινόητες…». Διότι, όπως παρατηρεί ο μέγας Παύλος: «τις γαρ έγνω νουν Κυρίου; ή τις σύμβουλος αυτού εγένετο;» (Ρωμ.11,34). 

Δεν υπάρχει τίποτε πιο πολύτιμο από τη ζωή, γι’ αυτό και ο Δημιουργός ενέβαλε στα ζώα και τον άνθρωπο το ισχυρό ένστικτο της αυτοσυντηρήσεως και της προστασίας της ζωής. Ενέβαλε επίσης και το ένστικτο της μητρότητας στη γυναίκα και της πατρότητας στον άνδρα, για να προστατεύεται η ζωή και να διαιωνίζεται το είδος. Η πρώτη ευλογία του Θεού προς το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος ήταν το «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και κατακυριεύσατε της γης» (Γεν.1,27), δηλαδή η δημιουργία νέων ανθρωπίνων προσώπων, δια της ενώσεως άρρενος και θήλεος. Ο άνθρωπος καλείται να γίνει συνδημιουργός του Θεού.

Ωστόσο η είσοδος της αμαρτίας στον κόσμο και η εξ’ αιτίας αυτής εξαχρείωση της ανθρωπίνης φύσεως διέφθειρε και αυτό το ένστικτο της μητρότητας και της πατρότητας. Η ευλογία της παιδοποιίας μεταβλήθηκε σε κατάρα, διότι η κύηση, ο επώδυνος τοκετός και η ανατροφή των τέκνων θεωρήθηκαν εμπόδια στην ικανοποίηση των ηδονικών απολαύσεων και του ευδαιμονισμού.

Μελετώντας την προχριστιανική εποχή φρίττουμε μπροστά στο μέγεθος της παιδικής ασπλαχνίας. Έφτασε στο σημείο ο προχριστιανικός άνθρωπος να νομοθετεί το δικαίωμά του, να σκοτώνει χωρίς συνέπειες τα παιδιά του. Ο φοβερός «καιάδας»  στην αρχαία Σπάρτη και το επίσης φοβερό  «βάραθρο» στην Αθήνα ήταν οι τόποι, όπου «ξεφορτώνονταν» οι αρχαίοι έλληνες το βάρος της παιδοποιίας! Επίσης τα όρη και οι ερημιές ήταν οι τόποι, όπου εγκατέλειπαν οι Ρωμαίοι τα παιδιά τους, τα οποία άφηναν ως βορρά των αγρίων θηρίων! Στη μετά Χριστόν εποχή, με την επικράτηση του Χριστιανισμού, έχουμε ριζικές αλλαγές και ανακατατάξεις. Ο Χριστός με το απολυτρωτικό του έργο και την διδασκαλία του έρχεται να δώσει στη γυναίκα και στα παιδιά την αξία που τους αρμόζει ως εικόνες του Θεού, εξυψώνοντας τη γαμική σχέση σε «μυστήριον μέγα» (Εφ.5,32), και τοποθετώντας τα παιδιά ως πρότυπα αθωότητας και απλότητας, ως πρότυπα εκείνων, που θα αξιωθούν τη βασιλεία των ουρανών(Ματθ.19,14).

(Συνεχίζεται)