Η ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ

Η «ΣΥΝΟΔΟΣ» ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΜΙΑΣ ΠΡΟΜΕΛΕΤΗΜΕΝΗΣ ΕΚΤΡΟΠΗΣ

ΙΓ΄

  

Του Ἀρχιμ. Ἀθανασίου Ἀναστασίου,

Προηγουμένου Ἱερᾶς Μονῆς Μεγάλου Μετεώρου

=====

4.) Ἡ στάση τοῦ Ἁγίου Ὄρους

Ὅλα αὐτά, βέβαια, μπορεῖ, ὡς ἕνα βαθμό, νά ἐξηγοῦν τήν στάση της, ἀλλά σίγουρα δέν ἀπαλλάσσουν τήν Ἱερά Κοινότητα τοῦ Ἁγίου Ὄρους γιά τήν ἀφωνία καί τήν ἐκκωφαντική σιωπή, τήν ὁποία τηρεῖ στά θέματα τῆς πίστεως καί ἡ ὁποία εἶναι διαμετρικά ἀντίθετη μέ τό ὁμολογιακό φρόνημα καί τήν μαρτυρία πού διαχρονικά ἔδιδε τό Ἅγιον Ὄρος. 

Ἀναμένουμε, ὅλοι, τήν στάση πού θά κρατήσει τό Ἅγιον Ὄρος σχετικά μέ τήν «Σύνοδο» τῆς Κρήτης, στήν ὁποία ἤδη παρεῖχε τήν νομιμοποίησή του μέ τήν συμμετοχή ἐκπροσώπου του σέ αὐτή, τοῦ Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυρονικήτα.

Ἀναμένουμε τήν ἀντίδραση τῆς Ἱερᾶς Κοινότητας στό γεγονός ὅτι ὅσες προτάσεις κατέθεσε γιά ἀλλαγή τῶν προσυνοδικῶν Κειμένων ἀπορρίφθηκαν καθ’ ὁλοκληρία ἀπό τήν «Σύνοδο».

Ποιά εἶναι τελικά ἡ θέση τῆς Ἱερᾶς Κοινότητας τοῦ Ἁγίου Ὄρους γιά τούς ἑτεροδόξους; Τούς ἀναγνωρίζουν ὡς «Ἐκκλησίες», σύμφωνα μέ τίς ἀποφάσεις τῆς «Συνόδου» ἤ τούς ἀποδέχονται ὡς «χριστιανικά δόγματα καί ὁμολογίες»67, ὅπως ἀναφέρουν στήν Ἐπιστολή-Ὑπόμνημά τους τῆς 12ης/25ης Μαρτίου 2016 πρός τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο;

Παραθέτουμε κάποια χαρακτηριστικά ἀποσπάσματα ἀπό παλαιότερες τοποθετήσεις τοῦ Ἁγίου Ὄρους γιά τό συγκεκριμένο ζήτημα, οἱ ὁποῖες ἐξέφραζαν μέ ξεκάθαρο καί αὐθεντικό τρόπο τήν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία καί αὐτοσυνειδησία, πού καταστρατηγήθηκε στήν «Σύνοδο» τῆς Κρήτης καί ἀναμένουμε τήν ἐπαναβεβαίωση τῶν θέσεων αὐτῶν καί ἀπό τούς σύγχρονους ἁγιορεῖτες.

Ἀνακοινώσεις Ἁγίου Ὄρους

1980: «...ἡ παραίτησις ἀπό τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιολογίας καί ἡ υἱοθέτησις τῆς κακοδοξίας, ὅτι τήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία δέν ἀποτελεῖ ἡ καθ’ ἡμᾶς Ἐκκλησία ἀλλά τά δύο ”τμήματα” αὐτῆς, ἤτοι ἡ Ὀρθοδοξία καί ὁ Ρ/Καθολικισμός,... πείθει ἡμᾶς, ὅτι ἡ κατάστασις ἔχει πολύ χειροτερεύσει καί ὅτι ἡ de facto Ἕνωσις εὑρίσκεται ἐπί θύραις, ὡς ἐσχεδίασε καί ἐπρογραμμάτισεν ἡ Β΄ Βατικάνειος Σύνοδος»68.

1981: «Οἱ Ἁγιορεῖται ἔχουν γαλουχηθῆ παρά τῶν Θεοφόρων Πατέρων μας καί τοῦ Σεπτοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου νά φρονοῦν ὅτι ὁ Παπισμός συνιστᾷ αἵρεσιν, αἵρεσιν ὁμοίαν μέ τόν Ἀρειανισμόν...»69.

1987: «Τό Ἅγιον Ὄρος ὡσαύτως δέν συμμερίζεται τήν ἄποψιν, ὅτι ἐκτός τῆς Ὀρθοδοξίας ὑπάρχουσιν ”Ἐκκλησίαι”. Ὑπάρχουσι μόνον κοινότητες αἱρετικῶν καί σχισματικῶν, ὁμολογούντων πίστιν εἰς τόν Χριστόν, πλήν ὅμως ἑτέρως καθ’ ὅ ὁμολογεῖ ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, ἥτις εἶναι Μία, καί ταυτίζεται μέ τήν ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Οἱ Ρ/καθολικοί εἶναι σχισματικοί καί Αἱρετικοί, ἄνευ ἐγκύρων μυστηρίων καί Θείας χάριτος»70.

1994: «Ἡμεῖς εἴμεθα ὑποχρεωμένοι, χάριν καί τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν καί τοῦ σύμπαντος κόσμου, διά τούς ὁποίους ἡ ἀνόθευτος Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ ἐσχάτη ἐλπίς, οὐδέποτε νά ἀποδεχθῶμεν ἕνωσιν, ἤ χαρακτηρισμόν τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας ὡς “ἀδελφῆς Ἐκκλησίας”»71.

1995: «Πῶς εἶναι δυνατόν νά εἴμεθα ἀδελφαί Ἐκκλησίαι, ὅταν ἔχωμεν δογματικάς διαφοράς καί ὅταν δέν ἔχωμεν μυστηριακήν κοινωνίαν; Πρόκειται διά μίαν κατάστασιν ἀντιφατικήν, πρωτοφανῆ εἰς τήν ἱστορίαν τῆς Ἐκκλησίας, τῆς ὁποίας ἡ σκοπιμότης δέν δύναται νά κατανοηθῆ. Εἴμεθα δέ ὑποχρεωμένοι κατ’ ἐπιταγήν τῆς συνειδήσεώς μας νά δηλώσωμεν ὅτι δέν ἀποδεχόμεθα τήν πεπλανημένην θεωρίαν περί ”ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν”»72.

(Συνεχίζεται)