Δ. ΚΕΡΑΜΙΔΑΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ

Δ. ΚΕΡΑΜΙΔΑΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ

Του θεολόγου κ. Ανδρεα Κυριακού

=====

Ο κ. Δημ. Κεραμιδάς, στο άρθρο του «Ορθόδοξοι, Καθολικοί και η κοινή ευθύνητης συνοδικότητας-Σκέψεις πάνω στο κείμενο του Κιέτι», αναφέρεται και στον Οικουμενισμό. Στο κείμενο του Κιέτι η Διεθνής Μικτή Επιτροπή Ορθοδόξων και Παπικών βλέπει «δυναμική του οικουμενικού διαλόγου» στην οποία πρέπει να καταστούν κοινωνοί «η θεολογική κοινότητα, ο λαός, ο κλήρος, ο μοναστικός κόσμος». 

Εν πρώτοις βλέπουμε μια γλώσσα που θυμίζει δηλώσεις πολιτικών. Τι πάει να πει «δυναμική»; Είναι έτοιμοι οι Παπικοί εν προκειμένω να δεχθούν τη διδασκαλία της Εκκλησίας παρατώντας τις αιρέσεις τους; Εδώ χρειάζεται μια σαφής απάντηση. Όλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού. 

Το άλλο πάλι για την εμπλοκή των θεολόγων, του λαού, του κλήρου και των μοναχών τι θέλει να φανερώσει; Κατά την εκτίμησή μου την εμπλοκή των πάντων σε εκδηλώσεις λαϊκού οικουμενισμού, τουτέστιν, κοινών λατρευτικών εκδηλώσεων, συμπροσευχών, κοινών εκδηλώσεων, ομιλιών, διαλέξεων, επισκέψεων, συμποσίων, που να δίνουν την εντύπωση πως τίποτε δεν μας χωρίζει κι όλοι το ΙΔΙΟ είμαστε. 

Το συμπέρασμα του κ. Κεραμιδά είναι ότι «οικουμενική (sic) κίνηση δίχως προοπτική συμμετοχής του εκκλησιαστικού πληρώματος δεν θεραπεύει το σκοπό της ενότητος». Άρα, σε τελική ανάλυση και προσυπογράφει και υπονοεί σαφέστατα τα πιο πάνω.

Συνεχίζοντας επανέρχεται στην προσφιλή του «Σύνοδο» της Κρήτης τονίζοντας εμφαντικά: «στην Σύνοδο της Κρήτης… με τον πλέον επίσημο τρόπο διακηρύχθηκε ότι η οικουμενική (sic) κίνηση δεν είναι ξένη προς τη φύση της Ορθόδοξης Εκκλησίας». Ελλογιμώτατε, το μόνο σίγουρο είναι ότι, παρά τις μεγαλόστομες διακηρύξεις του Κολυμβαρίου, ο αιρετικός και προτεσταντικής εμπνεύσεως (και απόλυτης προτεσταντικής επικυριαρχίας) Οικουμενισμός του ΠΣΕ (κι όχι μόνον) είναι, τω όντι, ΞΕΝΟΣ και αλλότριος της φύσεως της Ορθοδόξου Εκκλησίας που είναι ΜΙΑ, χωρίς καμία ανάγκη του συντετριμμένου προτεσταντικού καλάμου. Έτσι είναι αναγκαία η καταγγελία των καρπών των οικουμενιστικών διαλόγων (δηλαδή των απαγορευμένων από τους ιερούς κανόνες συμπροσευχών και του μονίμου συναγελασμού μετα των αιρετικών) που ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ άρνηση της Ορθοδοξίας. 

Όσον αφορά δε την αναφορά του κ. Κεραμιδά στο «παραδοσιαρχισμό» αυτό (θυμίζει τη ρήση του συναξιακού Σωτ. Γουνελά) οδηγεί στον ευτελισμό και την απαξίωση των παραδιασιακών Ορθόδοξων πιστών που είναι, όπως και να το κάνουμε, ψαροκόκκαλο που κόλλησε στο λαιμό των οικουμενιστών. 

Όμως, πρέπει να παραδεχθούμε ότι μιλά σωστά όταν αναφέρεται στην «ακύρωση της αποδοχής της Συνόδου». Φυσικά αυτός το φοβάται και δεν το εύχεται. Εμείς και το επιθυμούμε και το ευχόμαστε, όχι γιατι είμαστε αντισυνοδικοί, αλλά τουναντίον επειδή είμαστε υπέρ της συνοδικότητος.