ΑΞΙΟΛΟΓΩΝΤΑΣ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΚΙΕΤΙ ΚΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ…

ΑΞΙΟΛΟΓΩΝΤΑΣ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΚΙΕΤΙ ΚΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ…

Του θεολόγου κ. Ανδρέα Κυριακού

=====

Ο κ. Δημήτριος Κεραμιδάς (διδάσκων στο ποντιφικό πανεπιστήμιο Αγκέλικουμ της Ρώμης) σε άρθρο του, υπό τον τίτλο «Ορθόδοξοι, Καθολικοί και η κοινή ευθύνη της συνοδικότητας-Σκέψεις πάνω στο κείμενο του Κιέτι», προβαίνει σε αξιολόγηση του εν λόγω κειμένου. 

Ο συγγραφέας βλέπει στο μέλλον «προοπτική ευρυτέρων συναινέσων αναφορικά με το παπικό πρωτείο». Μήπως ενννοεί ότι η συναίνεση αυτή θα προέλθει από την εθελούσια παραίτηση του Πάπα από τις αναμφίβολα αντιχριστιανικές θέσεις του περί αλαθήτου; Η μήπως μας προϊδεάζει για το ουνιτικό μοντέλο; Το πρώτο φαντάζει εξωφρενικά απίθανο. Παπισμός χωρίς αλάθητο θυμίζει σκορδαλιά χωρίς σκόρδο. 

Ευκαιρίας δοθείσης ο Ελλογιμώτατος προχωρεί σε θέσεις και κρίσεις αναφορικά με τη Σύναξη του Κολυμβαρίου. Αφού μιλά για το θεσμό της συνοδικότητας έπρεπε να το αναφέρει. Τι μας λέει, όμως, επι τούτου; Βλέπει «ατομικές (και εξόχως αντισυνοδικές) ιδέες θεολόγων και ιεραρχών …που, υποβοηθούμενοι από μια ορισμένη ανεπάρκεια στην κοινοποίηση των οικουμενικών κεκτημένων στην εκκλησιαστική βάση, εμφανίζονται πρόθυμοι να προστατεύσουν την καθαρότητα της πίστης από …δήθεν δογματικές εκτροπές». Πολύ απλοποιεί τα πράγματα ο Ελλογιμώτατος. Από το άρθρο του διαχέεται ότι στο Κολυμβάριο είχαμε Σύνοδο,ότι λειτούργησε ο θεσμός της συνοδικότητος. Παραβλέπει το γεγονός της απουσίας της απόλυτης πλειονοψηφίας των Ορθοδόξων επισκόπων. Από τους άνω των 800 επισκόπων κλήθηκαν και προσήλθαν οι 159. Είναι αυτό στοιχείο συνοδικότητος; Ή μήπως αγνοεί το γεγονός ότι με τη μαγική συνταγή: 24 επίσκοποι (που παρίστανται) κι ένας Προκαθήμενος (που αποφασίζει), καταστρατηγείται αυθωρεί και παραχρήμα ο συνοδικός θεσμός; 

Όποιος μιλήσει εναντίον της προφανούς και πρωτοφανούς αυτής καταπάτησης της συνοδικότητος, αμέσως χαρακτηρίζεται ως πολέμιος του συνοδικού θεσμού διότι εμφορείται από «ατομικές και εξόχως αντισυνοδικές ιδέες», είτε θεολόγος είναι  αυτός, είτε ιεράρχης. Κανείς δεν δύνανται να ομιλήσει επί του θέματος, πλην των ειδημόνων! Οι άλλοι καλούνται απλώς να εφαρμόσουν τα αποφασισθέντα! Δεν του λέει τίποτε η απόφαση των τεσσάρων πατριαρχών του 1848 επί του θέματος και κυρίως η διαχρονική παράδοση περί του πώς γίνεται αποδεκτή μια Σύνοδος; Δεν βλέπει καμιά δογματική εκτροπή στην απόφαση του Κολυμβαρίου για τις «ετερόδοξες Εκκλησίες»; Πού πάει η αναφορά του Συμβόλου της Πίστεως «εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν»; Τω όντι τέρας αλλόκοτον και μίξις άμικτος η ανωτέρω απόφαση. Τι μόνο που ανησυχεί τον κ. Κεραμιδά είναι «μια ορισμένη ανεπάρκεια στην κοινοποίηση των οικουμενικών (sic) κεκτημένων στην εκκλησιαστική βάση»!!!