Η ΣΥΜΒΑΤΙΚΗ ΑΠΟΔΟΣΗ ΤΟΥ ΟΡΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ

Η ΣΥΜΒΑΤΙΚΗ ΑΠΟΔΟΣΗ ΤΟΥ ΟΡΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ

Του Σεβ. Μητροπολίτη Κυθήρων Σεραφείμ

=====

4.) Προβάλλεται συνήθως ἡ εὐλογοφανής ἔνστασις ὅτι ὁ ὅρος Ἐκκλησία ἀποδίδεται καί εἰς τούς ἑτεροδόξους, ὄχι κατ' ἀκρίβειαν, ἀλλά συμβατικῶς, ὡς ἕνας τρόπος ἐκφράσεως καί συνεννοήσεως. Καί φέρονται ὡς παραδείγματα αἱ φράσεις «ἐκκλησία τοῦ Δήμου» εἰς τήν ἀρχαιότητα καί εἰς τήν Παλαιάν Διαθήκην «ἐκκλησία λαοῦ πᾶσα», «ἐκκλησία Ἰσραήλ», «ἐκκλησία ὁσίων», «ἐκκλησία πονηρευομένων» κ.λπ., ὅπου δηλοῦται ἡ σύναξις καί συνάθροισις τοῦ λαοῦ ἤ τῶν πιστῶν. Ἡ διαφορά τῆς μιᾶς ἀπό τήν ἄλλην περίπτωσιν εἶναι τεραστία.

Οἱ ἑτερόδοξοι καί κακόδοξοι συνάμα δέν θεωροῦν ἑαυτούς, οὔτε θεωροῦνται ἁπλῶς ὑπό τῶν ἄλλων ὡς μία θρησκευτική συνάθροισις, ἀλλ' ὡς Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, δηλ. Ἐκκλησία μέ κεφαλήν τόν Χριστόν. Οἱ Ρωμαιοκαθολικοί, φερ' εἰπεῖν, πιστεύουν ὅτι ἀποτελοῦν τήν Μίαν καί μόνην Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν, ἐνῷ τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν θεωροῦν ὡς ἐλλειματικήν, διότι δέν δέχεται τό Παπικόν πρωτεῖον! Καί παρά ταῦτα ὑποστηρίζουν τήν «περί δύο πνευμόνων» τῆς Ἐκκλησίας αἱρετικήν θεωρίαν των. Καί ἐντός τοῦ Προτεσταντικοῦ χώρου παρομοίως χαρακτηρίζεται ἡ Ὀρθοδοξία ὡς ἐλλειματική καί μειονεκτική, διότι δέν ἀναγνωρίζει τάς χειροτονίας τῶν γυναικῶν καί τόν «γάμον» τῶν ὁμοφυλοφίλων!

Ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει, ὅταν τούς χαρακτηρίζομεν ὡς Ἐκκλησία δέν τούς ἀποκοιμίζομεν καί δέν συντελοῦμεν εἰς τόν ἐφησυχασμόν των, καθώς τούς ἀποκρύπτομεν τήν ἀλήθειαν, τό φῶς τοῦ Χριστοῦ; Καί δέν θά λογοδοτήσωμεν ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι ἐν ἡμερᾳ Κρίσεως διά τήν πνευματικήν αὐτήν «Βαβέλ» καί τήν νόθευσιν ἤ ἀπόκρυψιν τῆς σῳζούσης Θείας Ἀληθείας τῆς θεόθεν ἀποκαλυφθείσης διά τῶν Προφητῶν καί ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ καί Σωτῆρι ἡμῶν, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ Κεφαλή τῆς Μιᾶς καί Μόνης Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας καί ὄχι καί μιᾶς ἑκάστης τῶν ἄλλων φερομένων καί αὐτοαποκαλουμένων ὡς «Ἐκκλησιῶν»;

5. Ὅμως ἡ ἀλλοτρίωσις καί ἡ σοβαρά αὕτη ἀλλοίωσις προῆλθεν ἐκ τῆς παραδοχῆς θεωριῶν τινων ἀσυμβάτων πρός τήν Ἁγίαν ἡμῶν Ὀρθόδοξον Παράδοσιν καί Κληρονομίαν. Ἀνεφέραμεν ἤδη τήν περί «δύο πνευμόνων θεωρίαν» καί ἕπονται: ἡ «θεωρία τῶν κλάδων», ἡ ὁποία ἐφαρμόζεται ἐν τοῖς πράγμασιν, ἀφοῦ ἐξ ἐπισήμων χειλέων διακηρύσσεται ὅτι ὅλες οἱ «ἐκκλησίες», ὁμολογίες καί θρησκεῖες ἀποτελοῦν «ὁδόν σωτηρίας», ἐνῷ ὁ Ἀρχηγός τῆς Πίστεως καί τῆς σωτηρίας ἡμῶν εὐτόνως διακηρύσσει: «Ἐγώ εἰμι ἡὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡζωή οὐδεὶς ἔρχεται πρὸς τὸν Πατέρα εἰ μὴ δι'ἐμοῦ»[6]. Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ Δομήτωρ καί ἡ Κεφαλή τῆς Μιᾶς καί Μόνης Ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ἱδρύθη μέ τήν ἐπιφοίτησιν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατά τήν μεγάλην ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς, καί οὐδεμιᾶς ἄλλης ψευδωνύμου καί ψευδεπιγράφου «ἐκκλησίας». Ὀφείλεται ἀκόμη (ἡ ἀλλοίωσις αὕτη καί ἀλλοτρίωσις) καί εἰς τήν ἐκ Πατριαρχικῶν χειλέων διακηρυχθεῖσαν καί μή ἀνακληθεῖσαν εἰσέτι ἐπισήμως ἄποψιν ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι «ἡ Μία, Ἁγία, ἀλλά διεσπασμένη ἐν χρόνῳ Ἐκκλησία», ὅπερ εἰσάγει καινοφανῆ ἐκκλησιολογίαν, ἀλλά καί εἰς τόν χαρακτηρισμόν τοῦ ἀρχηγοῦ τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν ὡς «Ἁγιωτάτου Πρεσβυτέρου Ἀδελφοῦ» καί τοῦ Ρωμαιοκαθολικισμοῦ ὡς «Ἀδελφῆς Ἐκκλησίας», ἐνῷ ἐκεῖνος μέν ὡς ἰσόβιος ἀρχηγός Κράτους θεωρεῖται ὡς καθαιρετέος ὑπό τῶν Ἱερῶν Κανόνων τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, οἱ ὀπαδοί δέ αὐτοῦ ὡς ἀπεσχισμένοι ὄντες καί ἀκοινώνητοι, λόγῳ τῶν σοβαρῶν αἱρετικῶν ἀποκλίσεών των εἰς τά θέματα Πίστεως καί Παραδόσεως (ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὡς γνωστόν, διεκήρυξεν ὅτι τούς Ὀρθοδόξους χωρίζουν ἀπό τούς Λατίνους οὐσιώδεις διαφοραί καί ὄχι ἀσήμαντα πράγματα ἤ ὀνόματα), δέν δύνανται νά χαρακτηρισθοῦν ἀπό δογματικῆς καί θεολογικῆς ἀπόψεως ὡς Ἐκκλησία.