ΟΙ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ “ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΩΝ” ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ

π. Γεώργιε Μεταλληνέ! Ο φίλος σας ο κ. Γιανναράς συκοφαντεί και διασύρει ασύστολα τους ομολογητές επισκόπους που αρνήθηκαν να γίνουν ομοτράπεζοι της Ιεζάβελ του οικουμενισμού στη Σύνοδο της Κρήτης.

Δεν νομίζετε ότι οφείλετε ένα ευλόγησον στους πιστούς για την φιλία που δείχνετε προς τον κακόδοξο αυτό διανοούμενο;

Αναμένουμε ότι επωνύμως θα αναιρέσετε τις πλανεμένες θέσεις του κ. Γιανναρά για τη Σύνοδο της Κρήτης.

   

ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΕΓΓΕΝΕΙΣ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

Β΄

Του Γραφείου επί των αιρέσεων της Ι. Μ. Πειραιώς

=====

ΟΙ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ “ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΩΝ” ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ

________

Στη συνέχεια αναφέρει ως μία από τις «εγγενείς αντιφάσεις» της Μεγάλης Συνόδου την «απαίτηση αυτοαποκαλούμενων “συντηρητικών” επισκόπων, μέσα σε κάθε (σχεδόν) Ορθόδοξη Εκκλησία, να αποφασίσει η Σύνοδος την πλήρη, στεγανή ρήξη των Ορθοδόξων με κάθε άλλη χριστεπώνυμη εκκλησία, ομολογία, παράδοση». Στεκόμαστε στη φράση του «ρήξη των Ορθοδόξων με κάθε άλλη χριστεπώνυμη εκκλησία, ομολογία, παράδοση». Ποιος στ’ αλήθεια ζήτησε ρήξη; Κανένας! 

Αυτό που ζητήθηκε μετ’ επιτάσεως ήταν ο επανακαθορισμός των σχέσεων της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας μας με τις άλλες χριστιανικές κοινότητες, όπως έκαναν οι θεοφόροι Πατέρες εδώ και δύο χιλιετίες. Κλήση για την ένταξή τους στην Μία Εκκλησία και όχι αναγνώρισή τους ως «εκκλησίες» στις αιρετικές τους πλάνες. Αξιολόγηση και επανακαθορισμό των ως τώρα ατέρμονων, αναποτελεσματικών και δυστυχώς, ζημιογόνων για την Εκκλησία μας, θεολογικών διαλόγων. Όχι ρήξη, αλλά πλησίασμα, με αγάπη και αλήθεια, για την ένταξή τους στη σωστική αγκαλιά της Ορθοδοξίας μας, της μιας αδιαίρετης και αληθινής Εκκλησίας του Χριστού. Έπρεπε να γίνει παγκόσμια διακήρυξη ότι η μόνη αληθινή Εκκλησία είναι η Ορθόδοξη και πως μόνον αυτή παρέχει τη δυνατότητα της σωτηρίας, σε αντίθεση με τις ποικιλώνυμες πλάνες, οι οποίες οδηγούν στην απώλεια. Φυσικά τίποτε δεν έγινε από όλα αυτά! 

Ρωτάμε και πάλι τον κ. Καθηγητή: Γιατί ονομάζει «ρήξη» την αυτονόητη ομολογία των «συντηρητικών» Επισκόπων;

(Συνεχίζεται)