Η “ΟΝΟΜΑΣΙΑ...ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ”, Η ΜΙΑ ΑΓΙΑ ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Η ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ

Η “ΟΝΟΜΑΣΙΑ...ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ”, Η ΜΙΑ ΑΓΙΑ ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Η ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ

Toῦ Βασίλειου Εὐσταθίου, Δρ. Φυσικοῦ, πτ. ΕΚΠΑΚ. Θεολογίας  

=====

Ἡ ἀναφορὰ τῶν ἀντιπροσωπειῶν τῶν Ὀρθοδόξων Ἱεραρχῶν, ποὺ μετείχαν στὴν σύνοδο Προκαθημένων τῆς Κρήτης, στὴν "ὀνομασία τῶν ἄλλων ἑτερόδοξων Ἐκκλησιῶν καὶ ὁμολογιῶν" (Παράγραφο 6, Κείμενο "Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν Χριστιανικὸν Κόσμον"), τὴν ὁποῖα ἀποδέχθηκαν ὁμοφώνως, πλὴν ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων ποὺ διαφοροποιήθηκαν καὶ δὲν ὑπέγραψαν τὸ κείμενο (ὅπου μάλιστα ἡ ἑλληνικὴ ἀντιπροσωπεία εἴχε ἐξουσιοδότηση νὰ πρεσβεύσει ἐντελῶς διαφορετικὴ θέση στὸ συγκεκριμένο κρίσιμο ζήτημα, ἀντικαθιστῶντας τὸν ὅρο "Ἐκκλησιῶν" μὲ τὸν ὅρο "Κοινοτήτων") μπορεῖ νὰ χαρακτηριστεῖ ὡς νομιναλιστική. Καὶ ἐξηγούμαστε. Ἐνῶ ὑποτίθεται ἀναγνωρίζουμε τὴν μοναδικότητα (ἤ ἀποκλειστικότητα) τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ὅτι δηλαδὴ αὐτὴ εἶναι ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία (αὐτὸ ἄλλωστε ὁ καθένας καταλαβαῖνει ὅτι σαφῶς ἀναφέρει καὶ ἐννοεῖ ἡ παράγραφο 1 τοῦ ἴδιου κειμένου), ταυτόχρονα μᾶς ζητεῖται  νὰ δεχθοῦμε νὰ ἀποδεχθοῦμε τὴν ἔκφραση αὐτὴ, ποὺ εἰσήγαγαν καὶ ὑπερψήφισαν στὴν σύνοδο τῆς Κρήτης, καὶ νὰ ἀπευθυνόμαστε στοὺς ἐκτὸς Ὀρθοδοξίας, ποὺ ὀνομάζονται Χριστιανοί (δηλαδὴ στοὺς ἀσπαζόμενους τὸν Παπισμό, τὸν Προτεσταντισμό, τὸν Μονοφυσιτισμό ἥ Μονοθελητισμὸ καὶ τὸν Νεστοριανισμό),  ἀποκαλῶντας τους ὡς Ἐκκλησία, προσπαθῶντας νὰ μὰς πείσουν ὅτι ἡ ἀναφορὰ μας αὐτὴ θὰ εἶναι  μόνο ὀνομαστική, χάριν τῆς ἱστορίας, χωρὶς να σημαῖνει αὐτὸ ὅτι τοὺς ἀναγνωρίζουμε ὡς ὅντως Ἐκκλησία, ἤ μὲ ἄλλα λόγια ὅτι ὑπάρχουν ὡς Ἐκκλησία. Ὁπότε, σὲ μιὰ τέτοια περίπτωση, ἄν καὶ ὀνομάζονται πολλοί ὡς Ἐκκλησία, ἡ πραγματικὴ Ἐκκλησία παραμένει μία, ἡ Ὀρθόδοξη, αὐτὴ ὑπάρχει μόνο, χωρίς τὴν ἀνάγκη τῆς γενικῆς Ἐκκλησίας στὴν ὁποῖα ἀναφέρονται οἱ πολλὲς Ἐκκλησίες – κλάδοι ποὺ δέχεται ὁ Προτεσταντισμός καὶ ἡ ὁποῖα αὐτὴ κατὰ αὐτὸν εἶναι ἡ ἀληθινὰ Μία Ἁγία Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία. Ὅμως θεωρώντας νομιναλιστικὰ τὸ ζήτημα, ἡ ἔννοια μιὰς τέτοιας γενικῆς Ἐκκλησίας, ποὺ ἔχει εἰσάγει ὁ Προτεσταντισμός, ἄν καὶ μπορεῖ νὰ χρησιμοποιεῖται, ὡστόσο δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρχει πραγματικὰ. Καὶ τὸ αἴτημα ἀποδοχῆς τῆς ὀνομασίας "τῶν ἄλλων ἑτερόδοξων Ἐκκλησιῶν καὶ ὁμολογιῶν" (Παράγραφο 6 τοῦ σχετικοῦ κειμένου), χωρὶς ταυτόχρονα νὰ πάψουμε νὰ θεωροῦμε ἄλλη ὡς Μία Ἁγία Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία (Παράγραφο 1 τοῦ κειμένου) ἀποτελεῖ συνεπῶς μιὰ νομιναλιστικὴ προσπάθεια λεκτικῆς γεφύρωσης τῶν ὑπὸ φυσιολογικὲς συνθήκες ἀσυμβίβαστων, δηλαδὴ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τοῦ Προτεσταντισμοῦ ἐν ὄψη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ ὁποῖα, τουλάχιστον ἀπὸ Ὀρθοδόξου σκοπιάς, δὲν μπορεῖ παρά νὰ καταλήγει σὲ ἀποτυχία ὡς τραγελαφική καὶ παράδοξη.

Στὴν περίπτωσή μας ἐδῶ ἡ ἔκφραση τῆς συνόδου τῆς Κρήτης "ὀνομασία τῶν ἄλλων ἑτερόδοξων Ἐκκλησιῶν καὶ ὁμολογιῶν", ἡ ὁποῖα μπορεῖ νὰ θεωρηθεῖ νομιναλιστικὴ κατὰ τὸν τρόπο ποῦ ἐξηγήσαμε, δὲν ἔχει κανένα ἀντίστοιχο ἁγιοπνευματικὸ περιεχόμενο ὅπως οἱ ὅροι τῶν Ἁγίων Πατέρων.

Τέλος, νὰ σημειώσουμε ὅτι ἡ πλειοψηφία τοῦ λαοῦ τῶν Ὀρθοδόξων θὰ ἐρμηνεύσει ἀπλοϊκὰ τὴν ἔκφραση "ἱστορικὴ ὀνομασία τῶν ἄλλων ἑτερόδοξων Ἐκκλησιῶν καὶ ὁμολογιῶν" καὶ φυσικὰ θὰ λάβει το "ὀνομασία" γιὰ "ὕπαρξη", ποὺ αὐτὸ θὰ ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα ἤ νὰ σκανδαλισθεῖ ἤ νὰ ζημειωθεῖ στὴν πίστη. Στὴν "Ὁμολογία τῆς ὀρθῆς πίστεως Μάρκου μητροπολίτου Ἐφέσου τοῦ Εὐγενικοῦ" ἀναγράφεται ἡ ἐξῆς μεγάλης βαρύτητας παραίνεση τῶν ἁγίων Γραφῶν, τῶν Συνόδων, τῶν ἁγίων διδασκάλων: "ἅπαντες οἱ τῆς ἐκκλησίας διδάσκαλοι, πᾶσαι αἱ σύνοδοι καὶ πᾶσαι αἱ θεῖαι Γραφαὶ φεύγειν τοὺς ἑτερόφρονας παραινοῦσι, καὶ τῆς αὐτῶν κοινωνίας διΐστασθαι."

ΠΗΓΗ:

Ακτίνες