Η ΣΥΝΟΔΟΣ

Η ΣΥΝΟΔΟΣ

Τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»

=====

Ἦταν μέσα τοῦ 5ου αἰώνα. Ὁ δράκων λυσσομανοῦσε εἴκοσι καὶ πλέ­­ον χρόνια. Δικέφαλος! Αὐτὴ τὴ φορὰ θαρροῦσε πὼς τὰ εἶχε καταφέρει. Εἶχε στριμώξει τὴν Ἐκκλησία ἄγρια. Ἀπὸ τὴ μία μὲ τὴ χυδαία αἵρεση τοῦ Νε­στοριανισμοῦ, ἀπὸ τὴν ἄλλη μὲ τὴν ὕ­πουλη διαστροφὴ τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ.

Κυριάρχησε ἀπὸ τὸ ἕνα μέχρι τὸ ἄλλο ἄκρο τῆς αὐτοκρατορίας. Θὰ «τελειώσει» ἐπιτέλους τὴν Ἐκκλησία…

Τότε φανερώθηκε ἡ Σύνοδος!

Τὸ τέρας τρόμαξε. Τὰ δολερά του μάτια γέμισαν φόβο. Μπροστά του ἄστραψε πύρινη ρομφαία. Ἦταν ἡ Σύνοδος. Ἡ Μεγάλη Σύνοδος. Ἡ Σύνοδος τῆς Χαλκηδόνας. Ἡ Δ´ Οἰκουμενική. Τῶν 630 θεοφόρων Πατέρων. Μὲ μιὰ καὶ μόνη σπαθιὰ θέρισε καὶ τὰ δυό του κεφάλια. Μὲ τὸν Ὅρο της, τὸ «Δόγμα τῆς Χαλκηδόνος»· ἕνα κείμενο θεόπνευστο, «μέλος ἐναρμόνιον θεολογίας».

Σ᾿ αὐτὸ οἱ «θεηγόροι ὁπλῖται» τῆς «παρατάξεως Κυρίου» διετύπωσαν τὴν αἰώνια ὁμολογία τῆς Ἐκκλησίας ὅτι ὁ Χριστός, ἡ μόνη καὶ τελικὴ ἀλήθεια τοῦ κόσμου, εἶναι τέλειος Θεὸς καὶ τέλειος ἄνθρωπος. Εἶναι «εἷς ἐν δύο φύσεσιν»· ἕνας μὲ δύο φύσεις, θεία καὶ ἀνθρώπινη. Μὲ τὴ λέξη «εἷς» ἀνέτρεψαν τὴ διχαστικὴ ψευδολογία τῶν Νεστοριανῶν ποὺ μιλοῦσαν γιὰ δύο υἱούς, (υἱὸ Θεοῦ καὶ υἱὸ ἀνθρώπου). Μὲ τὴ διατύπωση «ἐν δύο φύσεσιν» διέλυσαν τὰ παραληρήματα τῶν Μονοφυσιτῶν ποὺ ἐξαφάνιζαν τὴν ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ.

Τὸ καίριο μέλημα τῆς Συνόδου ἦταν ἡ ἀλήθεια περὶ τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἀλήθεια ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ μόνος Σωτήρας τοῦ κόσμου. Εἶναι ὁ Θεὸς ποὺ ἔγινε πραγματικὸς ἄνθρωπος, γιὰ νὰ σώσει καὶ νὰ θεώσει τὸν ἄνθρωπο.

Ἂν οἱ θεοφόροι Πατέρες σκέφτονταν καὶ ἐνεργοῦσαν ἀνθρώπινα, θὰ ἐπιδίωκαν νὰ βροῦν μιὰ συμβιβαστικὴ ἀόριστη καὶ θολὴ διατύπωση ποὺ νὰ ἱκανοποιεῖ καὶ τὶς δύο αἱρέσεις, ἢ ἔστω τὴ μία ἀπ᾿ αὐτές. Τὸν Μονοφυσιτισμό, ἂς ποῦμε, ποὺ εἶχε προέλθει ἀπὸ τοὺς ὑπερορθοδόξους τῆς ἐποχῆς καὶ φαινόταν νὰ βρίσκεται πιὸ κοντὰ στὴν Ὀρθοδοξία καὶ ἦταν καὶ πολυπληθέστερος.

Ὅμως συμβιβασμὸς στὰ θέματα τῆς Πίστεως εἶναι ἀδιανόητος γιὰ τὴν Ἐκκλησία. Αὐτὴ ἦταν ἡ στάση τοῦ Κυρίου, πού, ὅταν κάποτε πολλοὶ ἀντέδρασαν στὴ διδασκαλία Του καὶ ἔφυγαν, εἶπε στοὺς Μαθητές Του: «Μὴ καὶ ὑμεῖς θέλετε ὑπάγειν;» (Ἰω. ς´ 67)· μήπως θέλετε νὰ φύγετε καὶ ἐσεῖς; Αὐτὴ ἦταν καὶ ἡ στάση τῶν Ἀποστόλων ποὺ δίδασκαν: Ὅποιος δὲν δέχεται τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ «Θεὸν οὐκ ἔχει». Αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο μὴ τὸν βάζετε στὸ σπίτι σας «καὶ χαίρειν αὐτῷ μὴ λέγετε» (Β´ Ἰω. 9 καὶ 10)· οὔτε κἂν νὰ τὸν χαιρετᾶτε!

Αὐτὴ ὑπῆρξε ἡ στάση καὶ ὁ τρόπος τῆς Ἐκκλησίας πάντοτε. Αὐτὸ τήρησαν καὶ οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Δ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τῆς Συνόδου τῆς Χαλκηδόνος.

Δεκαέξι αἰῶνες μετὰ τὸ θεοκίνητο γεγονὸς τῆς συγκλήσεως τῆς μεγάλης Συνόδου τὸ μήνυμά της παραμένει καίριο καὶ κατ᾽ ἐξοχὴν ἐπίκαιρο, μάλιστα στὴν ἐποχὴ τούτη τῶν ἔνοχων συμβιβασμῶν καὶ κηρυγμάτων.

Μᾶς λέει ὅτι ἡ περὶ τοῦ Χριστοῦ ἀλήθεια εἶναι ἀδιαπραγμάτευτη. Δὲν μπορεῖ νὰ γίνονται ἐκπτώσεις σ᾿ αὐτὴν στὸ ὄνομα τῆς ὁποιασδήποτε ἐπιδιώξεως ἑνότητας τῶν Χριστιανῶν. Καὶ δὲν μπορεῖ ἡ ἄδολη πίστη τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ μόνη ἀλήθεια τοῦ κόσμου, νὰ ἐκτίθεται στὸ παγκοσμιοποιημένο πολυθρησκευτικὸ παζάρι ὡς ἕνας ἀπὸ τοὺς πολλοὺς δρόμους σωτηρίας.

Αὐτὴ εἶναι καὶ ἡ αἰώνια παρακαταθήκη τῶν Πατέρων τῆς Συνόδου πρὸς ὅλες τὶς γενιὲς τῶν πιστῶν καὶ πρὸς ἐμᾶς σήμερα:

Μὴ συμβιβάζεστε στὰ θέματα τῆς πίστεως. Εἰς τὰ τῆς Πίστεως «οὐ χωρεῖ συγκατάβασις». Μείνετε στὴν ἀκρίβεια τῆς ἀλήθειας ποὺ σᾶς παραδώσαμε. Μὴν ἐπηρεάζεστε ἀπὸ τὸ διάχυτο πνεῦμα τοῦ πανθρησκειακοῦ συγκρητισμοῦ. Ὅποιος δὲν δέχεται ὅτι μόνο ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ ἀλήθεια «Θεὸν οὐκ ἔχει» (B´ Ἰω. 9)! Μείνετε μακριὰ ἀπὸ τὴν παπικὴ διαστροφὴ καὶ τὴν προτεσταντικὴ ἐκτροπή.
Κρατῆστε αὐτὸ ποὺ μᾶς παραδόθηκε.
Κρατῆστε αὐτὸ ποὺ σᾶς παραδώσαμε.
Κρατῆστε τὴν ἀλήθεια, τὸν Χριστό, τὴ ζωὴ τοῦ κόσμου!