Η ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΙ ΤΗΝ Β΄ ΒΑΤΙΚΑΝΗ; ΙΣΤ΄

Η ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΙ ΤΗΝ Β΄ ΒΑΤΙΚΑΝΗ;

ΙΣΤ΄

Του Γραφείου επί των αιρέσεων της Ι. Μητροπόλεως Πειραιώς

=====

  

27.) Θα κλείσουμε παραθέτοντας αποσπάσματα από σύγγραμμα του μέγιστου θεολόγου και ομολογητή της Εκκλησίας του περασμένου αιώνα, του θεοφώτιστου και χαριτωμένου αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς, ο οποίος, δυστυχώς, για σας, έχει τις ίδιες απόψεις με εμάς τους «αιρετικούς». Ότι δηλαδή πρέσβευε και δίδασκε την μοναδικότητα και την αποκλειστικότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Αυτό που πεισματικά αρνούνται οι σύγχρονοι θιασώτες του Οικουμενισμού. Ιδού τι αναφέρει ο θεοφόρος άγιος Ιουστίνος: «Κατά την ενιαίαν στάσιν των Πατέρων και των Συνόδων η Εκκλησία είναι όχι μόνον μία, αλλά και μοναδική, διότι ο εις και μοναδικός Θεάνθρωπος, η Κεφαλή Της, δεν δύναται να έχη πολλά σώματα. Η Εκκλησία είναι μία και μοναδική, διότι είναι το Σώμα του ενός και μοναδικού Χριστού. Είναι οντολογικώς αδύνατος ο χωρισμός της Εκκλησίας, δια τούτο ποτέ δεν υπήρχε διαίρεσις της Εκκλησίας, αλλά μόνον χωρισμός από την Εκκλησίαν. Κατά τον λόγον του Κυρίου δεν διαιρείται η Άμπελος, αλλά μόνον τα εκουσίως άκαρπα κλήματα εκπίπτουν και ξηραίνονται από την αείζωον Άμπελον (πρβλ. Ιωάν.15,1-6). Εκ της μιας αδιαιρέτου Εκκλησίας του Χριστού εις διαφόρους καιρούς απεσχίσθησαν και απεκόπησαν οι αιρετικοί και οι σχισματικοί, οι οποίοι κατά συνέπειαν έπαυσαν να είναι μέλη της Εκκλησίας και σύσσωμοι του Θεανθρωπίνου Σώματός Της. Τοιούτοι ήσαν πρώτον οι Γνωστικοί, κατόπιν οι Αρειανοί και Πνευματομάχοι, έπειτα οι Μονοφυσίται και Εικονομάχοι και τέλος οι Ρωμαιοκαθολικοί και Προτεστάνται και Ουνίται και όλη η άλλη αιρετική και σχισματική λεγεών». (Ιουστίνου Πόποβιτς, Ορθόδοξος Εκκλησία και Οικουμενισμός, Θεσσαλονίκη 1974, σελ. 81-82).

Ιδού τι λέει για την εγκυρότητα των μυστηρίων των αιρετικών: «Η διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας του Θεανθρώπου Χριστού, διατυπωθείσα υπό των αγίων Αποστόλων, υπό των αγίων Πατέρων, υπό των αγίων Συνόδων, περί των αιρετικών είναι η εξής: αι αιρέσεις δεν είναι Εκκλησία, ούτε δύνανται να είναι Εκκλησία. Δια τούτο δεν δύνανται αύται να έχουν άγια Μυστήρια» (όπου. ανωτ. σελ. 228). «Ένεκα τούτου, συμφώνως προς το φρόνημα της Καθολικής του Χριστού Εκκλησίας και συμφώνως προς ολόκληρον την ορθόδοξον Παράδοσιν, η Ορθόδοξος Εκκλησία δεν παραδέχεται την ύπαρξιν άλλων μυστηρίων έξω απ᾽ αυτήν, ούτε θεωρεί αυτά ως μυστήρια, έως ότου προσέλθη τις δια της μετανοίας εκ της αιρετικής ‘εκκλησίας’, δηλαδή ψευδοεκκλησίας, εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν του Χριστού. Μέχρις ότου δε μένει τις έξω από την Εκκλησίαν, μη ηνωμένος μετ᾽ αυτής δια της μετανοίας, μέχρι τότε είναι ούτος δια την Εκκλησίαν αιρετικός και αναποφεύκτως ευρίσκεται εκτός της σωτηριώδους Κοινωνίας (=communio). Διότι ‘τις μετοχή δικαιοσύνη και ανομία; τις δε κοινωνία φωτί προς σκότος;’ (Β´Κορ.6,14)» (όπου ανωτ. σελ. 230).

Ιδού τι λέει για την διαβόητη Οικουμενική Κίνηση, (Π.Σ.Ε.), για την οποία με τόσα εγκωμιαστικά λόγια ομιλείτε: «Ο Οικουμενισμός είναι κοινόν όνομα δια τους ψευδοχριστιανισμούς, δια τας ψευδοεκκλησίας της Δυτικής Ευρώπης. Μέσα του ευρίσκεται η καρδία όλων των ευρωπαϊκών ουμανισμών, με επί κεφαλής τον Παπισμόν. Όλοι δε αυτοί οι ψευδοχριστιανισμοί, όλαι αι ψευδοεκκλησίαι, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία αίρεσις παραπλεύρως εις την άλλην αίρεσιν. Το κοινόνευαγγελικόν όνομά των είναι η παναίρεσις» (όπου ανωτ. σελ. 224).

Ιδού πως κατονομάζει ορισμένες από τις πολλές παπικές κακοδοξίες του Παπισμού και του Προτεσταντισμού: «Εξ αυτής δε της παναιρέσεως  εγεννήθησαν και γεννώνται συνεχώς άλλαι αιρέσεις: το Filioque, η αποβολή της επικλήσεως, τα άζυμα, η εισαγωγή της κτιστής χάριτος, το καθαρτήριον πυρ, το θησαυροφυλάκιον των περισσών έργων, η μηχανοποιημένη διδασκαλία περί της σωτηρίας και ως εκ τούτου μηχανοποιημένη διδασκαλία περί της ζωής, ο παποκαισαρισμός, η ιερά εξέτασις, τα συγχωροχάρτια, ο φόνος του αμαρτωλού δια την αμαρτίαν, ο ιησουητισμός, η σχολαστική, η καζουϊστική, ο μοναρχισμός, ο κοινωνικός ατομικισμός διαφόρων ειδών... Ο Προτεσταντισμός; Είναι το πλέον πιστόν τέκνον του Παπισμού, το οποίον δια της ορθολογιστικής σχολαστικής του πίπτει δια μέσου των αιώνων από την μίαν αίρεσιν εις την άλλην αίρεσιν και πνίγεται συνεχώς εις τα διάφορα δηλητήρια των αιρετικών πλανών του. Προς τούτοις, η παπιστική υψηλοφροσύνη και η “αλάθητος” αφροσύνη βασιλεύει απολυταρχικώς και ερημώνει τας ψυχάς των πιστών του. Κατ᾽ αρχήν έκαστος προτεστάντης είναι ένας ανεξάρτητος πάπας εις όλα τα ζητήματα της πίστεως. Τούτο δε πάντοτε οδηγεί από τον ένα πνευματικόν θάνατον εις τον άλλον· τέλος αυτού του ‘αποθνήσκειν’ δεν υπάρχει, καθ᾽ ότι ο αριθμός των πνευματικών θανάτων του ανθρώπου είναι αναρίθμητος» (όπου ανωτ. σελ. 230).

Τέλος ο πνευματοφόρος και θεωμένος άγιος δίνει και την λύση της διαβόητης «ενώσεως των εκκλησιών», η οποία απέχει παρασάγγας από αυτή των συγχρόνων οικουμενιστών: «Αφού ούτως έχουν τα πράγματα, τότε δια τον παπιστικόν – προτεσταντικόν Οικουμενισμόν με την ψευδοεκκλησίαν του και τον ψευδοχριστιανισμόν του δεν υπάρχει διέξοδος από το αδιέξοδόν του, άνευ ολοψύχου μετανοίας ενώπιον του Θεανθρώπου Χριστού και της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας Του. Η μετάνοια είναι το φάρμακον δι᾽ εκάστην αμαρτίαν, φάρμακον δοθέν εις τον άνθρωπον από τον μόνον Φιλάνθρωπον» (όπου ανωτ. σελ. 230).

Τι έχετε να μας απαντήσετε σχετικά με τα παρά πάνω αποσπάσματα; Μήπως και ο μεγάλος αυτός άγιος, ο οποίος συνδύαζε στη ζωή του την αγιότητα με την άριστη γνώση της Θεολογίας ως καθηγητής της Δογματικής, ήταν «πλανεμένος», όπως θεωρείτε εμάς; Εμείς τι περισσότερο, ή τι λιγότερο πρεσβεύουμε από αυτά που πρέσβευε και δίδασκε ο άγιος Ιουστίνος;