ΣΤΙΧΟΙ ΕΝΟΣ ΚΟΡΙΤΣΙΟΥ

ΣΤΙΧΟΙ ΕΝΟΣ ΚΟΡΙΤΣΙΟΥ

Της Χριστουφάντου

=====

Σήμερα βρέθηκα ξανά

στ᾽ ὄμορφο τ᾽ ἀκρογιάλι,

τό κογχυλάκι γιά νά βρῶ

καί νά τά ποῦμε πάλι.

Κι ἐκεῖνο μέ περίμενε

καί μέ χαρά μοῦ δείχνει,

ὦ τί Σοφία τοῦ Θεοῦ

καί μοῦ τήν ἀναλύει!

Πώς τά ᾽χει ὅλα ὁ Θεός

τί ἐναρμονισμένα,

ἀνθρώπους, ζῶα κι ἑρπετά

τί ὄμορφα φτιαγμένα!

Βλέπεις κογχύλια καί πουλιά,

ψαράκια καί ζωάκια,

βλέπεις λουλούδια καί φυτά,

θάλασσα καί δενδράκια.

Τά μυρμηγκάκια καταγῆς,

μά τί σοφά δουλεύουν,

γιά μελισσάκια τί νά πῇς

κερί ἁγνό προσφέρουν.

Βλέπεις ἀστέρια κι οὐρανό,

ἥλιο νά χρυσολάμπῃ

τήν νύχτα τήν πανσέληνο

οὐράνιο διαμάντι.

Βλέπεις ἡλιοβασίλευμα,

τό ταπεινό τό δείλι,

αὐγῆς τό γλυκοχάραμα

καί τόν ἀποσπερίτη.

Ὅλα τους στήν ὑπακοή,

προσφέρουνε στήν φύσι,

Δημιουργός τά ἔφτιαξε

δοξολογοῦν τόν Κτίστη.

Καί βασιλιᾶ ὅλων αὐτῶν

ἄνθρωπο ἔχει κάμει,

μ᾽ ἄνθρωπος γνῶσι ἔχασε

βάλθηκε ν᾽ ἀποθάνῃ.

Γιατί ἄνθρωπος θέλησε

Θεό νά μήν βιώσῃ,

κι αὐτό τό "κατ᾽ εἰκόνα " του

ὁ ἴδιος ν᾽ ἀμαυρώσῃ.

Γίνηκε ὁ ἄνθρωπος θεριό

νά τά καταπατήσῃ,

καταδικάζει ἑαυτόν

σάν πολεμᾷ τήν φύσι.

Οἱ ἄνθρωποι δέν ζοῦνε πιά

στόν φυσικό τους κόσμο,

τήν ἁμαρτία πόθησαν

χάσαν Ζωῆς τόν δρόμο.

Στήν ἁρμονία τοῦ Θεοῦ

ὅσοι ἐπεμβαίνουν

δεινά καί πόνους γεύονται,

μόνοι ἀργοπεθαίνουν.

Ν᾽ἀλλάξουν ὅμως δύνανται

κι Ἄγγελοι θά χαροῦνε,

νά φύγουν ἀπ᾽ τ᾽ ἀφύσικο,

τό ''ἥμαρτον'' νά ποῦνε,

Ἡ ἁμαρτία γέννησε

ἀφύσικους ἀνθρώπους,

μά ὁ Χριστός μας καρτερεῖ

ν᾽ἀναγεννήσῃ ὅλους.

Ζῶα καί ἄνθρωποι μαζί,

πουλάκια καί δενδράκια,

νά ζοῦνε ὅλοι τους ἁγνά

σάν τά μικρά παιδάκια.

Μήν κοπιάζεις ἄλλο πιά,

μικρό μου κογχυλάκι,

εὐχή θά κάμω σιωπηλά

εἰς τοῦ γιαλοῦ τήν ἄκρη.

Κογχύλι μου, ἐσύ κι ἐγώ

καί ἡ κουκλίτσα τρεῖς μας,

θά ζοῦμε πάντ᾽ ἁρμονικά

σέ ὅλη τήν ζωή μας.

Μέ καραβάκι νοητό

ὄμορφα ταξειδάκια,

σταυρό θά ἔχουμε πανιά

κουπιά μας ἀγγελάκια.

Σ᾽ ἀκρογιαλιές ἀλαργινές,

σέ θάλασσες δικές μας,

μέ κογχυλένιο τόν βυθό,

γαλάζιες προσευχές μας.