ΧΙΟΝΙΣΜΕΝΟ ΤΟΠΙΟ

ΧΙΟΝΙΣΜΕΝΟ ΤΟΠΙΟ

Της Χριστουφάντου

=====

Χειμώνας εἶναι, πρωϊνό,

νιφάδες στόν ἀγέρα,

ὑφαίνουν πέπλο νυφικό

κι ὅλα λευκοντυμένα.

Ξάφνου τό παραθύρι μου,

στή σιγαλιά χτυπάει

ἕνα σπουργίτι ταπεινό

ψίχουλα μοῦ ζητάει.

Κι εὐθύς ψωμάκι τοῦ πετῶ,

μ᾽ αὐτό δέν θά ζυγώσῃ,

ποθεῖ ἀγάπης ψίχουλα

τήν ζεστασιά νά νοιώσῃ.

Κι ὅταν ἀκούῃ προσευχές,

τυλίγει τά φτερά του

καί στό περβάζι στέκεται

ξεχνᾶ τό πέταγμά του.

Νά ᾽ρχεσαι σπουργιτάκι μου

μέ χιόνι καί μέ ἥλιο

κι ἐγώ τό παραθύρι μου

πάντοτε θά σ᾽ ἀνοίγω.

Ἔλα νά νοιώσῃς θαλπωρή,

γι᾽ ἀγέρες νά μιλᾶμε

καί νά μοῦ λές γιά τά πουλιά

πῶς ζοῦνε, πῶς περνᾶνε.

Μίλα μου ὅμως καί γιά σέ,

ποῦ εἶναι ἡ φωλιά σου,

σέ τίνος δένδρου τό κλαδί

διπλώνεις τά φτερά σου;

Ἔχεις πουλάκια συντροφιά,

ἤ μόνο σου διαβαίνεις,

εἶν᾽ ἡ φωλιά σου μόνιμη,

σπουργίτι μου, ποῦ μένεις;

Ξέκοψα ᾽γώ  ἀπ᾽ τά πουλιά

κι ἔχασα τόν ἀγέρα

καί στό παραθυράκι σου

θά ᾽ρχομαι νύχτα-μέρα.

Μά τότε σπουργιτάκι μου

μεῖνε ἐδῶ κοντά μου,

θά τιτιβίζεις σύ γλυκά

καί θά ᾽σαι ἡ χαρά μου.

Δένδρα θά βάλω στήν αὐλή,

λουλούδια θά φυτέψω

καί τήν δική σου τήν φωλιά

μέ πούπουλα θά πλέξω.

Σύ θά πετᾷς ἐλεύθερα

ἀπό κλαδί σέ δένδρο

κι ἀπ᾽ τό παραθυράκι μου

ἐγώ θά σ᾽ ἀγναντεύω.

Μέ προσευχές θά σοῦ μιλῶ,

κι ἐσύ θά τιτιβίζῃς,

καί στό μπαλκόνι τήν αὐγή

θά μέ καλημερίζῃς.

Κάθε ἡλιοβασίλεμα

μαζί θ᾽ ἀναπολοῦμε

ἀνθρώπους κι ἔρημα πουλιά

σ᾽ ἐσπερινό θά ὑμνοῦμε.

Κι ὅταν γλυκά τό δειλινό

θά σβήνῃ μέσ᾽ στή νύχτα

ἀπόδειπνο θά ψάλλουμε

θά λέμε καλή νύχτα.

Ἄλλες νυχτιές ἀτέλειωτες,

θά κάμωμε ἀγρυπνίες,

παράκλησι καί προσευχή

κι ὅλο δοξολογίες.

Κι ἄλλοτε στήν ἀστροφεγγιά,

στ᾽ ἀστέρια θά μιλοῦμε,

μέ τό φεγγάρι συντροφιά,

Χριστό θά ἀνυμνοῦμε.

Κι ὅλες τίς ἅγιες Κυριακές

καμπάνες σάν χτυποῦνε,

θά ᾽ρχωνται ὅλα τά πουλιά

καί θά δοξολογοῦνε.