ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΣΙΑ - ΣΥΝΑΞΗ 127

ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΣΙΑ

___________

Σύναξη, Τριμηνιαία Εκδοση Σπουδής στην Ορθοδοξία, Για τον επίσκοπο και συζήτηση για το βιβλίο του Tony Judt, Τα δεινά που μαστίζουν τη χώρα, Τεύχος 127, Ιούλιος - Σεπτέμβριος 2013, σσ. 110.

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

===============

Από τα άρθρα του παρόντος τεύχους του περιοδικού θα μας απασχολήσει μόνον το άρθρο του π. Αντώνιου Πινακούλα για τον αείμνηστο Μητροπολίτη Μελέτιο Καλαμαρά. 

Η παρουσίαση της προσωπικότητας και του έργου του αοίδιμου επισκόπου Μελετίου από τον π. Αντώνιο Πινακούλα σχετίζεται με τα ενδιαφέροντα και τους προσανατολισμούς του π. Αντώνιου - επίλεκτου μέλους της συντακτικής ομάδας του περιοδικού “Σύναξη”.

Το καλογραμμένο άρθρο με βοήθησε να αντιληφθώ πολλά για τον αείμνηστο Μητροπολίτη μεταξύ των οποίων τον λόγο της έντονης πολεμικής ορισμένων εναντίον του.

Η προσπάθεια σκιαγράφησης του κυρού Μελετίου από τον π. Αντώνιο παραγνωρίζει όμως -μεταξύ άλλων- μια πολύ σημαντική περίμετρο. 

Δεν ξέρω αν ο π. Αντώνιος εσκεμμένα ή επειδή αγνοεί το γεγονός δεν αναφέρθηκε στο ότι ο αείμνηστος Μελέτιος υπήρξε μαθητής -αν και πνευματικός- του π. Ιωάννη Ρωμανίδη, ένα καθοριστικό για την πορεία του εκλιπόντα ιεράρχη γεγονός.

Η έλλειψη κατανόησης του γεγονότος δεν επιτρέπει στον π. Αντώνιο να αντιληφθεί επί παραδείγματι για ποιο λόγο ο αοίδιμος Μητροπολίτης δεν ευνοούσε την “δημοκρατία” στην Εκκλησία και την εμπλοκή του λαικού στοιχείου, επειδή αποδεχόταν τα τρία στάδια της πνευματικής ζωής που διδάσκουν οι Αγιοι Πατέρες και που τόνιζε εμφαντικά ο μακαριστός κορυφαίος δογματολόγος.

Επειδή προέρχομαι από την Εκκλησία της Κύπρου, π. Αντώνιε, έχω συνείδηση του απολύτως σαθρού της εκλογής των επισκόπων από το λαό. Συνοπτικά αναφέρω ότι ενώ απολύτως ουδεμία πληγή επουλώνει, δημιουργεί σοβαρά επιπρόσθετα προβλήματα. Σε κάποια στγμή πρέπει να περιγράψω τα απίστευτα που διαδραματίστηκαν στις τελευταίες Αρχιεπισκοπικές εκλογές στην Κύπρο για να αντιληφθούν όλοι πόσο σαθρό είναι το σύστημα εκλογής των επισκόπων από το λαό.

Η ανάλυση του π. Αντώνιου πάσχει επίσης επειδή παραγνωρίζει την αλήθεια για τη λεγόμενη “λειτουργική αναγέννηση” της οποίας ο ίδιος είναι ένθερμος θιασώτης.

Ποια είναι η αλήθεια; Ο λόγος που οδήγησε τον κυρό Μελέτιο να κάνει και να προωθήσει τις μεταγλωττίσεις -δεν υπάρχει αμφιβολία- ήταν αγαθός. Ηθελε οι πιστοί να συμμετέχουν πιο ενεργά στη θεία λατρεία επειδή γνώριζε το βάθος της θεολογίας των λειτουργικών κειμένων της Εκκλησίας. 

Πλην όμως τα νήματα της “λειτουργικής αναγέννησης” κινήθηκαν από τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο για τη θεολογική ένδεια του οποίου ελπίζω να μη διαφωνούμε με τον π. Αντώνιο. 

Αλλο τι ήθελε να κάνει ο κυρός Μελέτιος και άλλο τι στόχευε ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος. 

Φαίνεται επίσης ότι ο π. Αντώνιος δεν διάβασε την παρέμβαση του κ. Πέτρου Βασιλειάδη τις παραμονές της εκλογής του Μητροπολίτη Πρεβέζης στην οποία ο κ. Καθηγητής με αφοπλιστική ειλικρίνεια- διευκρινίζει ότι η “λειτουργική αναγέννηση”, όπως την οραματίζεται, επιδιώκει τον εκπροτεσταντισμό και τον Νεοβαρλααμισμό της Θείας Λατρείας.

Επομένως δεν είναι δυνατόν να αναλύει τι οραματιζόταν ο κυρός Μελέτιος και άλλοι στενοί συνεργάτες του και να παραγνωρίζει τις επιδιώξεις του μακαριστού Αρχιεπισκόπου και των Αγουριδικών κυκλωμάτων.

Εξαιτίας της περιορισμένης ορατότητας που ο π. Αντώνιος επέλεξε να σκιαγραφήσει την προσωπικότητα του κυρού Μελέτιου, φοβάται ότι η προσφορά του εξανεμίστηκε και απέτυχε και για να τη διασώσει καταφεύγει στη μεταφυσική. Εξακολουθεί να είναι προφήτης που εμπνέει, λέγει.

Νομίζω ότι ο π. Αντώνιος αδικεί κατάφωρα -ενώ αυτή φυσικά δεν είναι η πρόθεσή του- τον μακαριστό ιεράρχη αν νομίζει ότι η ουσία της παρουσίας του στην Εκκλησία περιορίζεται στο θέμα του Αντιχρίστου, στη Συμφωνία του Σαμπεζύ και στη “λειτουργική αναγέννηση”.

Πάνω από όλα ο κυρός Μελέτιος ήταν άνθρωπος που ενέπνεε τους πιστούς με την ασκητικότητα και το ευαγγελικό του ήθος. Είναι τυχαίο ότι είναι πνευματικός πατέρας εκατοντάδων -πλείστων όσων άγαμων- κληρικών, οι οποίοι ουδέποτε σκανδάλισαν τους πιστούς; 

Είναι τυχαίο ότι πύργωσε ένα θαυμαστό πνευματικό οικοδόμημα χωρίς να καταφύγει σε θεομπαιξίες, του τύπου "χαμόγελο από την αωνιότητα" και χωρίς να παριστάνει τον ακτιστοφωτίτη καλη ώρα σαν τον Ιωσήφ τον Βατοπαιδινό, τον Σεβ. Λεμεσού και άλλους;

Ο μακαριστός ιεράρχης βρίσκεται απολύτως εν δικαίω. Ακριβώς επειδή παραβιάζονται οι όροι της μοναχικής ζωής έχουμε τον διασυρμό του άγαμου κλήρου κάτι που ο π. Αντώνιος αρνείται.

Τις ίδιες θέσεις με τον αείμνηστο Μελέτιο πρέσβευε και ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος όπως διαπιστώνει όποιος διαβάσει το βιβλίο του “Μοναχικός και άγαμος κλήρος”.

Ο π. Αντώνιος όφειλε να γνωρίζει -επειδή είναι κληρικός από δεκαετίες- όχι μόνον τις πτώσεις των άγαμων κληρικών αλλά και των εγγάμων. Εδώ στην Αμερική λ.χ. πλείστες όσες φορές συντάραξαν τις συνειδήσεις των πιστών φοβερά σκάνδαλα που εκπορεύτηκαν όχι μόνον από άγαμους αλλά και από έγγαμους κληρικούς.

Πότε θα καταλάβουμε, π. Αντώνιε, ότι δεν είναι ο "τόπος" αλλά ο "τρόπος" που σώζει; Ο κυρός Μελέτιος και το αντιλήφθηκε και το έζησε και το μετέδωσε στα πνευματικά του παιδιά και αυτή την του την προσφορά ουδείς θα μπορέσει να διαγράψει όσες αντιρρήσεις και αν έχει -όπως ο γράφων- για ορισμένες θέσεις που πρέσβευε.