ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΣΙΑ, ΑΡΧΙΜ. ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ, Η ΧΑΡΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ

ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΣΙΑ

___________

Αρχιμ. Επιφανίου Θεοδωροπούλου, Η χαρά του Χριστιανού, έκδ. «Άγ. Ιωάννης Δαμασκηνός», Σταμάτα 2018, σσ. 426.

Του θεολόγου κ. Ανδρέα Κυριακού

=====

Έχω την εντύπωση ότι ουκ όλιγοι των αναγνωστών έχουν υπόψη τον περίφημο πίνακα του διάσημου ζωγράφου Ρέμπραντ «Μάθημα ανατομίας του δρ Τουλπ» και μερικοί έστω τον έχουν θαυμάσει επί τόπου. Αυτό το αίσθημα θαυμασμού κυριαρχεί εντός μου ολοκληρώνοντας τον παρόντα τόμο, καρπό της αγάπης, της φιλοπονίας και της μεθοδικότητος του π. Ιωάννη Κωστώφ, επιμελητού της έκδοσης. Ο Γέροντας Επιφάνιος κυριολεκτικά ανατέμνει, με «την μάχαιραν του Πνεύματος» φυσικά, πάθη, αρετές και πλείστα όσα σύγχρονα προβλήματα. Συνεπικουρούμενος ασφαλώς από την γνωστή λιπαρά γνώση της Γραφής και των Αγίων Πατέρων. 

Μεταξύ άλλων με ενθουσίασαν κυριολεκτικά οι ανεπανάληπτες αναλύσεις του για το ακανθώδες ζήτημα της κατακρίσεως. Παραδείγματος χάριν μας ξεκαθαρίζει ότι αυτό που σημειώνει ο Απόστολος Παύλος: «Έλεγξον, επιτίμησον» (Β΄Τιμ. δ΄2) αρμόζει στον επίσκοπο και όχι στον πάσα ένα. Επίσης το «ειπέ τη Εκκλησία» (Ματθ. ιη΄17) σημαίνει, κατά τον πατερικό λόγο, «να το πεις στον προεστώτα της Εκκλησίας». Πότε, όμως, έχουμε κρίση που δεν είναι κατάκριση; «Μαζευόμαστε πέντε άνθρωποι και λέμε: Ο τάδε αδελφός μας έχει αυτό το ελάττωμα, τι μέσα θα μετέλθουμε για να διορθώσουμε αυτό το ελάττωμά του»; «Όταν το λέμε σε κάποιον με σκοπό να τον προφυλάξουμε από τη βλαπτική επίδραση του αδελφού που έχει το ελάττωμα αυτό». 

Είναι τω όντι οστεοκλαστικά τα κτυπήματα που επιφέρει ο αοιδιμος Γέροντας Επιφάνιος κατά των αρνουμένων ότι ο άνθρωπος είναι ψυχοσωματικό ον «εξ άκρας συλλήψεως» (σελ. 235-237) και όχι τρεις ολόκληρους μήνες μετά τη σύλληψη, όπως δίδασκε κακοφρόνως κάποιος μοναχός, τον οποίο, (άκουσον, άκουσον) έχουν εργολαβικά ανασκουμπωθεί μερικοί ανερυθριάστως να αγιοποιήσουν!!! Μιλάμε πάντα για γιαλαντζί αγιότητα. 

Υπάρχει στον τόμο αυτό και εκτενής αναφορά στην Υμνολογία της Εκκλησίας. Λ.χ. ο Γέροντάς μας αναλύει με απαράμιλλο τρόπο, φιλολογικά -και το βασικό- θεολογικά, τον γνωστόν ταις ακοαίς, αλλά όχι και τοις νοήμασι, ιαμβικό κανόνα των Χριστουγέννων (Έσωσε λαόν θαυματουργών Δεσπότης..). 

Συμπερασματικά οι κόποι του οτρηρού Επιμελητού του τόμου π. Ιωάννη Κωστώφ ΔΕΝ πήγαν χαμένοι και αναφωνούμε ανενδοιάστως και εν αγαλλιάσει: - άξιος ο μισθός αυτού και σ’ άλλα με υγεία.Τόσα χρόνια ο λύχνος Επιφάνιος είχε τοποθετηθεί υπό τον μόδιον. Χαιρόμαστε υπερβολικά που τώρα έχει τοποθετηθεί επί την λυχνίαν. Ως νέος Μωυσής  ποτίζει πλέον, όχι τα άλογα πρόβατα του Ιοθόρ (Έξοδ. β΄15-17), αλλά τα λογικά πρόβατα της ποίμνης του Χριστού. 

Ευχαριστήσωμεν τω Κυρίω εκτενώς.