ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΣΙΑ, ΣΤ. ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ, Η ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΟΥ

ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΣΙΑ

_________

Στέλιου Παπαντωνίου, Η γειτονιά μου, Διηγήματα, έκδ. Χρυσοπολίτισσα, Λευκωσία 2018, σς. 102.

Του θεολόγου κ. Ανδρέα Κυριακού

=====

Επαρκής αραρότως και πασιδήλως στο χειρισμό του καλάμου ο συγγραφέας, παραμένει διά βίου ερωτευμένος με τη γειτονιά του, εκεί στις Κατω Γειτονιές της Λευκωσίας, στον Άγιο Κασσιανό. 

Ο λόγος του πυκνός, έντονα αλληγορικός, ενίοτε καυστικός αλλά και έκδηλα φορτισμένος. Εν πρώτοις ο αναγνώστης αναρωτιέται πού το πάει, ποια μηνύματα αποπειράται να μας μεταδώσει. Αναγκάζει το νου να στραφεί (τηρουμένων των αναλογιών) σε μια αρμαθιά από κρεμμύδια, όπου το ένα στέλεχος πλέκεται με τα άλλο για να αποτελέσουν εν τέλει ένα όλο. Κατά την εκτίμησή μου κινείται ως φρυκτωρός, αλλά και μαντατοφόρος. Γιατί να μην μπορεί ο λόγος του να χαρακτηριστεί σαν προφητικός, πλήρης ρήσεών τε και αινιγμάτων; 

Αφετηρία του, είπαμε, η γειτονιά του. Όμως, αφορμώμενος από πρόσωπα, στράτες και «καντούνια» της παλιάς Λευκωσίας, ψαχουλεύει τη συγχρονη ιστορία του Τόπου «τον καιρό της ΕΟΚΑ», αλλά και την εισβολή των Τούρκων. Άγιοι της Εκκλησίας, των οποίων κατέχει το Βίο, τον βοηθούν να ξεδιπλώσει τη σκέψη του ώστε να περιλάβει και τα βάσανα και τους καϋμούς του λαού, της εν Κύπρω Ρωμιοσύνης. Δεν τον αφήνει να ησυχάσει η σύγχρονη ραστώνη και επιστρατεύει ακόμη και το κεφάλι του ήρωα Ονήσιλου σε συνδυασμό, πάντοτε, με τη στεντόρεια κραυγή του Παντελή Μηχανικού. 

Η γλώσσα του ρέουσα, πεζοτράγουδο σκέτο, σπρώχνει το νου σε ολόρθο τοίχο της παλιάς Λευκωσίας, που βγήκε από τα ροζιασμένα, έμπειρα χέρια παλιού πολιού μαστόρου. Πρόχειρο δείγμα-κοψίδι το κείμενο που ακολουθεί: «Είχε κι άλλο σπιτάκι ο στρατιωτικός στο χωριό του παππού,εις το Βουνό ψηλά εκεί είν’ εκκλησιά ερημική, τώρα πράγματι δεν της έχει μείνει, ούτε σήμαντρο, ούτε παπάς, πέρασε η λαίλαπα των Οστρογότθων των Βησιγότθων, των Βανδάλων, εκεί όμως μισογκρεμισμένος, μας στρατηλάτης». 

Ένα διαρκές και χωρίς ανάπαυλα παιχνίδι με τις λέξεις σου μεταφέρει, κατά κύματα, Βίους Αγίων, τη λεπτή όσμή της Ορθόδοξης παράδοσης, αλλά και την πορεία του τόπου μας του βασανισμένου. Κάθε του λέξη και αφορμή για ξετύλιγμα του κουβαριού της ιστορίας, των δικών μας παθημάτων. Θα νοιώσουμε, όμως άραγε στο πετσί μας τα τσιμπήματα από τις μέλισσες του Ονήσιλου;