ΚΑΤΑ ΤΗΝ Ι. Μ. ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ Ο π. ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΜΑΝΩΛΗΣ ΕΙΝΑΙ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΣ! Α΄

ΚΑΤΑ ΤΗΝ Ι. Μ. ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ Ο π. ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΜΑΝΩΛΗΣ ΕΙΝΑΙ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΣ!

Α΄

Του π. Νικόλαου Μανώλη

=====

Στα σκαλοπάτια του μητροπολιτικού μεγάρου της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, λίγες εβδομάδες πριν, γινόταν ένας έντονος διάλογος μεταξύ ενός ιερωμένου και ενός λαϊκού. Ο ιερωμένος, υπάλληλος σε κάποιο γραφείο της μητρόπολης, με στόμφο, ειρωνικός και αρκετά αναιδής, διατείνονταν πως ο π. Νικόλαος Μανώλης είναι σχισματικός. Έλεγε πως επειδή διέκοψε το μνημόσυνο του μητροπολίτου Θεσσαλονίκης, αυτό από μόνο του αποτελεί Σχίσμα. Επίσης πως όλοι στη μητρόπολη θεωρούν ότι είναι δεδομένος ο σκανδαλισμός των πιστών και ο παρασυρμός τους σε αποτειχίσεις λόγω της συμπεριφοράς και των κηρυγμάτων του π. Νικολάου. Αυτά τον καθιστούν ηθικό αυτουργό για Σχίσμα στην Εκκλησία.  

Ο λαϊκός παραδόξως, με αρκετά θεολογικά και εκκλησιαστικά επιχειρήματα αποστόμωνε τον ιερωμένο, που όμως, αντί να δείξει κάποιον σεβασμό στον συνομιλητή του, γινόταν περισσότερο προσβλητικός. Είναι χαρακτηριστικό των μητροπολιτικών να επιδίδονται σε τέτοιες αγενείς συμπεριφορές όταν έχουν να αντιμετωπίσουν λαϊκούς για θέματα Πίστεως. Θεωρούν πως αυτοί μόνο έχουν δικαίωμα να διαχειρίζονται αυτά τα θέματα και πως όλοι οι άλλοι δεν πρέπει να ασχολούνται καθόλου.

ΔΙΑΚΟΠΗ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ ΚΑΙ ΣΧΙΣΜΑ

_________

Ας έρθουμε όμως στην ουσία της κατηγορίας περί Σχίσματος. Διότι είναι κοινή η θέση αυτήν σε όλους τους οικουμενιστικούς κύκλους ότι ο διακόψας το μνημόσυνο του επισκόπου του, οδηγείται ή βρίσκεται σε Σχίσμα.

Αρχικά να πούμε πως αυτό που χαρακτηρίζει ως Σχίσμα μια ενέργεια στην Εκκλησία είναι η ίδρυση μιας παράλληλης Συνόδου, με παράλληλες Μητροπόλεις και Επισκόπους για τη διαποίμανση των πιστών όπως συμβαίνει δυστυχώς στους παλαιοημερολογίτες. Από αυτό και μόνο θα έλεγα πως είναι ξεκάθαρη η δολιότητα που κρύβει η τοποθέτηση του μητροπολιτικού ιερωμένου και των υπολοίπων. Διότι πότε ίδρυσα άλλη σύνοδο και άλλη μητρόπολη και πότε αναγνώρισα άλλον μητροπολίτη στη θέση του Θεσσαλονίκης ώστε να κάνω Σχίσμα; 

Η άγνοια ή η ημιμάθειά τους δεν τους επιτρέπει να δουν την ευρύτητα και την άνεση που δίνουν οι κανόνες στους ιερείς που ορθώς διέκοψαν το μνημόσυνο του αιρετίζοντος επισκόπου τους. Τα φτωχά μυαλά και οι στενές καρδιές τους βλέπουν Σχίσματα εκεί που οι ιεροί κανόνες επιτρέπουν πλήρη λειτουργική ζωή και διακονία στους αποτειχισθέντες ιερείς ακόμα και αν ο αιρετίζων επίσκοπος του οποίου την πνευματική κοινωνία διέκοψαν, τους τιμωρήσει με οποιοδήποτε αντικανονικό πνευματικό επιτίμιο πχ. ακοινωνησία, αργία, καθαίρεση κτλ. 

Ακόμη περισσότερο, ούτε που φτάνει το μυαλό τους πόσο θαρραλέα είναι η διδασκαλία της Εκκλησίας μας όσον αφορά την διαποίμανση των αποτειχισμένων λαϊκών, για την πνευματική διακονία των οποίων οι ιεροί κανόνες επιτρέπουν να χειροτονούνται από Ομολογητές Επισκόπους με αποστολική διαδοχή, έστω και υπερορίως, ιερείς και διάκονοι.

Ο 31^ος Αποστολικός Κανόνας, επιβάλλει τη διακοπή εκκλησιαστικής κοινωνίας κληρικών, μοναχών και λαϊκών στις ακόλουθες δύο περιπτώσεις: 

1) λόγω προφανούς αιρέσεως, δηλαδή προφανούς διακηρύξεως αιρέσεως ή προφανούς συμβιβασμού με αυτήν ή 

2) λόγω προφανούς παραβάσεως της κανονικής τάξεως από τον επιχώριο επίσκοπο.

Η διακοπή κοινωνίας σε αυτές τις περιπτώσεις συνδέεται με πήξη ιδίου θυσιαστηρίου (δηλαδή σύσταση ευκτήριου οίκου και εγκαινιασμό αγίας τράπεζας) ή με την ιδιαίτερη σύναξη των διακοψάντων την κοινωνία πιστών, χωρίς την άδεια, και στις δύο περιπτώσεις, του προφανώς αιρετικού ή αδίκου επιχώριου επισκόπου, πριν τη συνοδική κρίση του. Οι δύο λόγοι για τους οποίους επιτρέπεται ο εγκαινιασμός της αγίας τράπεζας (πήξη ιδίου θυσιαστηρίου) ή η ιδιαίτερη συναγωγή των διακοψάντων την εκκλησιαστική κοινωνία πιστών, χωρίς την άδεια του αιρετικού ή αδίκου επιχώριου επισκόπου, αίρουν το άδικο του εκκλησιαστικού ποινικού αδικήματος του Σχίσματος και της Παρασυναγωγής αντιστοίχως.

Πρέπει να σημειωθεί ότι ο Κανών 5 της Συνόδου Αντιοχείας (έτος 341), ο Κανών 6 της Συνόδου Γάγγρας (έτος 340) και οι Κανόνες 10 και 11 της Συνόδου Καρθαγένης (έτος 419), οι οποίοι επίσης αφορούν πήξη ιδίου θυσιαστηρίου και παρασυναγωγή, δεν αφορούν τις περιπτώσεις κατά τις οποίες ο επιχώριος επίσκοπος είναι προφανώς αιρετικός ή άδικος.

(Συνεχίζεται)