ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΑ ΔΙΩΚΤΙΚΑ ΕΓΓΡΑΦΑ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΣΤ΄

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΑ ΔΙΩΚΤΙΚΑ ΕΓΓΡΑΦΑ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΣΤ΄

Του Πρωτοπρεσβυτέρου Θεόδωρου Ζήση

=====

5. Βιάζονται τόσο πολὺ νὰ μὲ καταδικάσουν, ὥστε παραβαίνουν καὶ τὸν νόμο ποὺ ἐπικαλοῦνται. Αὐταρχισμὸς καὶ δεσποτοκρατία

Μὴν περιμένετε, λοιπόν, νὰ ἐμφανισθῶ ὡς κατηγορούμενος μπροστὰ στὸ ἐπισκοπικό σας δικαστήριο, διότι δὲν θὰ εἶναι δίκαιο καὶ ἀμερόληπτο δικαστήριο, ἀλλὰ ἐχθρικὸ καταδικαστήριο. Προχωρῆστε σὲ ἐρημοδικία (=δίκη ἐρήμην, χωρὶς τὴν παρουσία μου) καὶ ἀνακοινῶστε γρήγορα τὴν καταδικαστική σας ἀπόφαση, τὴν ὁποία μόνον σεῖς καὶ οἱ «σὺν ὑμῖν» θὰ ἀποδεχθοῦν καὶ θὰ ἐπικυρώσουν. Βιάζεσθε τόσο πολὺ νὰ μὲ καταδικάσετε, ὥστε δὲν τηρήσατε οὔτε τὶς δικονομικὲς διατάξεις τοῦ ἀντικανονικοῦ νόμου 5383 τοῦ 1932, ὁ ὁποῖος προβλέπει ὅτι ὁ κατηγορούμενος καλεῖται σὲ ἀπολογία καὶ ἀνάκριση ἀπὸ τὸν ὁρισθέντα ἀνακριτὴ μὲ ἔγγραφο ποὺ φέρει τὴν ὑπογραφὴ τοῦ ἀνακριτοῦ[11]. Σεῖς, πρὶν νὰ ὁρίσετε ἀνακριτὴ καὶ πρὶν ὁ ἀνακριτὴς μοῦ στείλει ἔγγραφο μὲ τὴν ὑπογραφή του, ἐνέργειες ποὺ ἀπαιτοῦν κάποιο χρόνο, νοσφίζεσθε, κλέβετε ἁρμοδιότητα ἄλλου ὀργάνου, προβαίνετε σὲ ἀντιποίηση ἀρχῆς καὶ μοῦ στέλνετε βιαστικὰ ἔγγραφο, μὲ τὴν δική σας ὑπογραφὴ καλώντας με ἀναρμοδίως σὲ ἀπολογία. Πρόεδρος τοῦ ἐπισκοπικοῦ δικαστηρίου εἶσθε, δεσπότης καὶ κύριος, καὶ ἀπέναντι σὲ δούλους καὶ σκλάβους κάνετε ὅ,τι θέλετε.

Καὶ δὲν εἶναι μόνον αὐτὴ ἡ παρανομία σας· πρὶν νὰ συνέλθει καὶ νὰ ἀποφασίσει τὸ δικαστήριό σας μοῦ ἐπιβάλλετε ποινὲς ἀδικαιολόγητες, πολὺ πέραν ἐκείνων ποὺ θὰ ἐδικαιολογοῦντο ἀπὸ μία προδικαστικὴ πειθαρχική σας παρέμβαση. Μοῦ ἀπαγορεύετε νὰ λειτουργῶ καὶ νὰ κηρύττω στὸν Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου καὶ εἰς ὅλους τοὺς ναοὺς τῆς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, προδικάζοντας δὲ καὶ τὴν καθαίρεσή μου ἐπικαλεῖσθε τὸ ἄρθρο 102 τοῦ ἐν λόγῳ νόμου καὶ μοῦ ἀπαγορεύετε προσωρινὰ τὴν τέλεση πάσης ἱεροπραξίας, καὶ ἐπὶ πλέον ἐπιβάλλετε τὸ ἐπιτίμιο τῆς ἀκοινωνησίας καὶ μοῦ ἀφαιρεῖτε τὸ ὀφφίκιο τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου, τὰ ὁποῖα δὲν προβλέπει τὸ ἄρθρο 102 τοῦ Ν. 5383/1932 ποὺ ἐπικαλεῖσθε. Λέγει τὸ ἐν λόγῳ ἄρθρο: «Ἐπὶ παραπτωμάτων προβλεπομένων καὶ ὑπὸ τοῦ κοινοῦ ποινικοῦ δικαίου, δι᾽ ἃ διετάχθη ὑπὸ τῆς κοινῆς δικαστικῆς ἀρχῆς ἡ προφυλάκισις τοῦ κληρικοῦ ἢ ἱερωμένου μοναχοῦ, ὁ ἁρμόδιος μητροπολίτης δύναται νὰ ἀπαγορεύσῃ προσωρινῶς μέχρι τῆς ἐκδόσεως τῆς ἀποφάσεως τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Δικαστηρίου πᾶσαν ἱεροπραξίαν, ἄνευ στερήσεως τοῦ μισθοῦ. Τὸ αὐτὸ δικαίωμα ἔχει ὁ Μητροπολίτης καὶ ἐπὶ παντὸς ἑτέρου παραπτώματος κολαζομένου διὰ τῆς ποινῆς τῆς καθαιρέσεως, ἐφ᾽ ὅσον τοῦτο προεκάλεσε δημόσιον σκάνδαλον».

Ἀπὸ τὸ πρῶτο μισὸ τοῦ ἄρθρου προκύπτει ὅτι ἡ ἀπαγόρευση πάσης ἱεροπραξίας ἐπιβάλλεται σὲ κληρικοὺς καὶ ἱερομονάχους ποὺ ἔχουν διαπράξει ποινικὰ ἀδικήματα τοῦ κοινοῦ ποινικοῦ δικαίου καὶ ἔχει διαταχθῆ γι᾽ αὐτοὺς ἀπὸ τὴν κοινὴ δικαστικὴ ἀρχὴ ἡ προφυλάκιση. Προφανῶς δὲν ὑπάγομαι σ᾽ αὐτὴν τὴν ρύθμιση. Ἀξιοσημείωτο πάντως εἶναι ὅτι καὶ σ᾽ αὐτὴν τὴν περίπτωση ἡ ἐπιβολὴ τῆς ποινῆς δὲν εἶναι ὑποχρεωτική, ἀλλὰ προαιρετική, δυνητική: «Ὁ μητροπολίτης δύναται νὰ ἀπαγορεύσῃ προσωρινῶς». Τὸ δεύτερο μισὸ τοῦ ἄρθρου ἐξέλαβαν οἱ νομομαθεῖς τῆς Μητροπόλεως ὅτι ἰσχύει γιὰ μένα, γιατὶ ἔκριναν μόνοι τους, ὡς ἀλάθητοι δικαστὲς πρὶν ἀπὸ δικαστικὴ ἀπόφαση, ὅτι τὰ παραπτώματά μου κολάζονται μὲ τὴν ποινὴ τῆς καθαιρέσεως καὶ ὅτι προκάλεσαν δημόσιο σκάνδαλο, γι᾽ αὐτὸ καὶ μοῦ ἐπιβάλλουν τὴν προσωρινὴ ἀπαγόρευση πάσης ἱεροπραξίας, ἡ ὁποία καὶ στὴν περίπτωση αὐτὴ εἶναι δυνητικὴ καὶ ὄχι ὑποχρεωτική. Θαυμᾶστε λοιπὸν πῶς ἡ Μητρόπολη ἐφαρμόζει αὐτὸ τὸ ἄρθρο καὶ πῶς δὲν ἀρκεῖται μόνον στὴν ποινὴ ποὺ προβλέπεται, ἀλλὰ μοῦ ἐπιβάλλει πρὶν ἀπὸ τὴν δίκη τρεῖς ἄλλες ποινές· ἀπαγόρευση θείου κηρύγματος, ἐπιτίμιο ἀκοινωνησίας καὶ ἀφαίρεση τοῦ ὀφφικίου τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου. Καὶ αὐτὰ βάσει τοῦ ἄρθρου 102 τοῦ Ν. 5383/1932. Εὖγε στοὺς νομικοὺς συμβούλους τῆς Μητροπόλεως. Γράφει συμπερασματικὰ τὸ ὑπ᾽ ἀριθμ. πρωτ. 164/6-3-2017 ἔγγραφο τοῦ μητροπολίτου, μὲ τὸ ὁποῖο ἀσκεῖται ἐναντίον μας ἡ κανονικὴ δίωξη: «Βάσει τῶν ἀνωτέρω καλεῖσθε ἐν ὄψει τῆς ἐφαρμογῆς τοῦ ἄρθρου 102 τοῦ Ν. 5383/1932 “περὶ τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Δικαστηρίων καὶ τῆς πρὸ αὐτῶν διαδικασίας” (ΦΕΚ Α´ 110/11-4-1932) (ἀπαγορεύσεως τελέσεως Ἱεροπραξιῶν, πάσης Ἱερᾶς Ἀκολουθίας, Θείας Λειτουργίας καὶ θείου κηρύγματος ὡς καὶ τῆς ἐπιβολῆς τοῦ ἐπιτιμίου τῆς ἀκοινωνησίας καὶ τῆς ἀφαιρέσεως τοῦ ὀφφικίου τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου) ὅπως, ἀνυπερθέτως ἐντὸς πέντε (5) ἡμερῶν ἀπὸ τῆς λήψεως, τοῦ παρόντος ἡμετέρου ἐγγράφου, νὰ ἀπαντήσητε ἐγγράφως ἐπὶ τῶν κατηγοριῶν αἱ ὁποῖαι σᾶς ἀποδίδονται».

Δὲν πρόκειται βέβαια, ὅπως προεῖπα, νὰ ἀσχοληθῶ μὲ τὶς προφανέστατες παρανομίες τῶν διωκτικῶν ἐγγράφων οὔτε νὰ ἀναθέσω σὲ δικηγόρο-συνήγορο νὰ ἐπισημάνει τὶς παρανομίες καὶ νὰ ζητήσει ἀκύρωση τῆς διωκτικῆς διαδικασίας ἢ διόρθωση ἢ ἐπέμβαση τοῦ εἰσαγγελέως. Ἁπλῶς θὰ δημοσιοποιήσω αὐτήν μου τὴν Ἀπάντηση, ὥστε νὰ πληροφορηθοῦν καὶ οἱ εἰσαγγελικὲς ἀρχὲς καὶ τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας ὅτι στὸν χῶρο ἀπονομῆς τῆς ἐκκλησιαστικῆς δικαιοσύνης ὑπάρχει αὐταρχισμὸς καὶ δεσποτοκρατία, τυραννικὴ ἐξουσία τοῦ ἐπισκόπου ἐπὶ τῶν ἄλλων κληρικῶν, θεωρουμένων ἀκόμη ὡς σκλάβων καὶ δούλων, καὶ μὴ τολμώντων νὰ ἐκφρασθοῦν ἐλεύθερα, διότι εἶναι νομικῶς ἀνυπεράσπιστοι.

(Συνεχίζεται)