Ο π. ΓΕΩΡΓΙΟΣ (ΚΑΨΑΝΗΣ) ΣΑΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Ο π. ΓΕΩΡΓΙΟΣ (ΚΑΨΑΝΗΣ) ΣΑΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Του Σεβ. Ναυπάκτου Ιεροθέου

===========

Η Ιερά Μονή του Οσίου Γρηγορίου τα χρόνια που ήταν εκείνος Ηγούμενος, έγινε πόλος έλξεως εκατομμυρίων προσκυνητών από όλο τον κόσμο, που πήγαιναν στο Άγιον Όρος για να μυηθούν στα ενδότερα της μοναχικής και εκκλησιαστικής ζωής, και στηρίχθηκαν στην έγγαμη και κοινωνική ζωή. Κληρικοί και λαϊκοί, μοναχοί και έγγαμοι, Έλληνες και αλλοδαποί, επισκέπτονταν το Μοναστήρι του Οσίου Γρηγορίου για να κατηχηθούν στο θεολογικό, εκκλησιαστικό και μοναχικό πνεύμα της Εκκλησίας. 

Ως Ηγούμενος της Ιεράς Μονής εκδαπανήθηκε κυριολεκτικά, έδωσε αίμα στην διακονία αυτή, όχι μόνον για να συγκροτήση την μοναχική Αδελφότητα και να την καθοδηγήση στην πραγματική μοναχική ζωή, με τα μεγάλα προβλήματα που δημιουργούνται σε μια τέτοια διακονία, αλλά για να διακονήση όλη την οικουμένη. Αυτό το έκανε με τον γραπτό και προφορικό λόγο, με τις συζητήσεις και την προσευχή, με την λατρεία και την ποιμαντική διακονία. 

Έτσι, με την πάροδο του χρόνου η Χάρη του Θεού τον κατέστησε οικουμενικό διδάσκαλο, με τον θεολογικό, εκκλησιολογικό λόγο, με την αγιορειτική και μοναχική πείρα, με την σοφία και την διάκρισή του.

Στα Συνέδρια επιβαλλόταν με την προσωπικότητά του, και στις πιο κρίσιμες στιγμές με όλα τα προσόντα που τον διέκριναν, την στέρεη θεολογική γνώση, την ευγένεια και το μειλίχιο του χαρακτήρος του, παρενέβαινε και αποσπούσε τον σεβασμό όλων, έστω κι αν δεν συμφωνούσαν με τις αγιοπατερικές απόψεις του.

Και όταν αντιλήφθηκε ότι με τα Συνέδρια δεν υπήρχαν σοβαρά αποτελέσματα, τότε έκανε προσωπική ποιμαντική. Επισκεπτόταν τα Μοναστήρια, σκορπούσε το φώς της πίστεως και του ζήλου του και προσέφερε τον πολύτιμο λόγο του παρηγορώντας και εμπνέοντας τους μοναχούς. Αυτό όμως το έκανε και με τους εγγάμους Χριστιανούς. 

Απέκτησε τον σεβασμό και την τιμή όλων, ώστε όταν έκαναν λόγο για τον Ηγούμενο της Μονής του Οσίου Γρηγορίου ή τον Γρηγοριάτη Ηγούμενο ή τον π. Γεώργιο Καψάνη, κατοχύρωναν με το όνομά του τις απόψεις τους.

Επειδή είχε σαφή και στέρεα εκκλησιολογικά και θεολογικά κριτήρια, γι' αυτό πάντοτε ο λόγος του ήταν σοβαρός, σταθερός, αμετακίνητος. Αλλά και ως μοναχός γνώριζε να σιωπά σε δύσκολες στιγμές και να υπομένη καρτερικά τα προβλήματα και τους πειρασμούς του διαβόλου.

Αν θα μπορούσα να παρομοιάσω τον π. Γεώργιο με κάποιον άγιο Πατέρα, θα τολμούσα, κατά αναλογίαν, να τον συγκρίνω με τον Μέγα Βασίλειο, κατά την περιγραφή του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου. Όπως ο Μ. Βασίλειος ήταν ο ακοίμητος οφθαλμός της Εκκλησίας και ο οικουμενικός νούς, το ίδιο παρατηρείτο και στον π. Γεώργιο, ήταν ένας οικουμενικός διδάσκαλος και ο ακοίμητος θεολογικός νούς της οικουμένης. 

Θα τελειώσω τον λόγο με μια φράση του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου για τον Μ. Βασίλειο: «ο άγιος του Θεού» ήταν «καί της άνω Ιερουσαλήμ όντως μητροπολίτης». Αυτό ίσχυε και ισχύει και για τον μακαριστό Γεώργιο. Ποθούσε την άνω πόλη, την όντως μητρόπολη, ζούσε για την απόκτηση της Βασιλείας του Θεού, και κατά την διάρκεια των ευλογημένων στιγμών της ζωής του και των οδυνηρών πόνων νοσταλγούσε τα άνω, οπότε όντως ήταν και έγινε μητροπολίτης της άνω Ιερουσαλήμ, από όπου θα δέεται για την Αδελφότητά του, τα πνευματικά του παιδιά και για όλους τους φίλους, και αδελφούς του, αλλά και για αυτούς που τον πολέμησαν, κυρίως όμως θα προσεύχεται για την δόξα και την κραταίωση της Εκκλησίας για την οποία εκδαπανήθηκε οσιακά και μαρτυρικά.

ΠΗΓΗ:

Dogma.gr