ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ π. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΣΕΤΣΗ “Τι είναι η Πρεσβυτέρα Ρώμη; «Μόρφωμα» ή Εκκλησία;”

ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ π. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΣΕΤΣΗ “Τι είναι η Πρεσβυτέρα Ρώμη; «Μόρφωμα» ή Εκκλησία;”

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

===========

Διαβάσαμε, στο Amen.gr, άρθρο του Αιδεσιμολ. Μεγάλου Πρωτοπρεσβυτέρου του Οικουμενικού Θρόνου π. Γεωργίου Τσέτση, που επιγράφεται  “Τι είναι η Πρεσβυτέρα Ρώμη; «Μόρφωμα» ή Εκκλησία;” στο οποίο αποπειράται να αποδείξει ότι ο Παπισμός είναι Εκκλησία με έγκυρα μυστήρια και επομένως ορθώς οι Οικουμενιστές μιλούν για “Πρεσβυτέρα Εκκλησία της Ρώμης” και όχι για αίρεση και πολιτικοθρησκευτικό "μόρφωμα" όπως πρεσβεύουν όσοι πολεμούν τον Οικουμενισμό.

Το πρώτο επιχείρημα του π. Γεωργίου:

Προς επίρρωση των ισχυρισμών του ο π. Γεώργιος επικαλείται τον Αγιο Μάρκο Εφέσου Ευγενικό, ο οποίος όντως χαρακτήριζε “αδελφή Εκκλησία” και “επίσκοπο της πρεσβυτέρας Ρώμης” τον αιρεσιάρχη του Βατικανού κατά τη Σύνοδο της Φερράρας-Φλωρεντίας.

Αν ο π. Γεώργιος, σεβόταν την Εκκλησιαστική Ιστορία, η αναφορά του για τον Αγιο Μάρκο Εφέσου Ευγενικό δεν θα τέλειωνε εκεί.

Οντως! Στη Σύνοδο της Φερράρας-Φλωρεντίας το λιοντάρι της Ορθοδοξίας μιλούσε με πολύ αβρότητα για τον Πάπα και το Βατικανό με την ισχυρή πεποίθηση ότι ο Πάπας Ευγένιος ήταν διατεθειμένος να αποκηρύξει το Filioque και το Πρωτείον. 

Πλήν όμως μετά τη Σύνοδο σαφέστατα ο Αγιος Μάρκος ομολογεί ότι “εχωρίσθημεν από των Λατίνων, όχι μόνον επειδή είναι σχισματικοί, αλλά και αιρετικοί.”

Γιατί δεν έκανε αναφορά σ’ αυτό ο π. Γεώργιος; 

Προφανώς επειδή η αποσπασματική χρήση της Εκκλησιαστικής Ιστορίας εξυπηρετεί την προκρούστεια εκδοχή των γεγονότων για να δικαιολογήσει τον Οικουμενισμό. 

Το δεύτερο επιχείρημα του π. Γεωργίου είναι ότι, αν η Ορθοδοξία θεωρεί τους Παπικούς αιρετικούς, γιατί δεν χειροτόνησε στη θέση του εκπεσόντος Πάπα της Ρώμης ορθόδοξο επίσκοπο για να ποιμάνει το λαό του Θεού στη Δύση όπως έκανε με τους Μονοφυσίτες μετά την Δ΄ εν Χαλκηδόνι Σύνοδο;

Τρία σημεία σχολιασμού.

1.) Καταρχήν δεν μπορούσε να το κάνει επειδή ολόκληρη η Δύση ακολουθούσε πιστά τον Πάπα και υπαγόταν στην πολιτική διοίκηση των Φράγκων και άλλων φύλων και όχι της Ρωμαικής Αυτοκρατορίας. Αρα αφού δεν υπήρχε ορθόδοξο ποίμνιο ήταν πρακτικά αδύνατο να το κάνει.

2.) Το δεύτερο σημείο είναι ότι ο π. Γεώργιος δεν αγνοεί ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο διαθέτει σε όλες τις χώρες που επικρατεί ο Παπισμός σήμερα ορθόδοξους επισκόπους στους οποίους ανέθεσε τη διαποίμναση του ορθόδοξου ποιμνίου.

Επίσκοπος Ρώμης και Ενετίας λ.χ. είναι ο Ιταλίας κ. Γεννάδιος. Αρα η Ορθόδοξη Εκκλησία -και δη το Οικουμενικό Πατραρχείο- χειροτόνησε επισκόπους στη θέση των αιρετικών Πατριαρχείων Ρώμης, Ενετίας κτλ..

3.) Το τελευταίο επιχείρημα του π. Γεώργιου είναι ότι η Αρχιερατική προσευχή του Κυρίου ʺδος αυτοίς ίνα ώσιν εν, καθώς ημείς εν εσμένʺ σημαίνει ότι έχουν δίκαιο οι Οικουμενιστές να θεωρούν ότι είναι καλός ο διάλογος της Ορθοδοξίας με τους Παπικούς. 

Αλλά πότε αρνηθήκαμε αυτή την ανάγκη;

“Εβραγχίασεν ο λάρυγξ μας” να τονίζουμε -προς κάθε κατεύθυνση- ότι ο διάλογος της Ορθοδοξίας με τους Παπικούς, τους Προτεστάντες, τους αλλόθρησκους, ακόμη και με τους άθεους, είναι απολύτως επιβεβλημένο χρέος της Εκκλησίας που απορρέει από την αυτόλεκτη Δεσποτική εντολή να πορευθούμε προς πάντα τα έθνη και να κατηχήσουμε όλους τους λαούς και να τους βαφτίζουμε “εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.”

Αλλά, ενώ ουδέποτε αρνηθήκαμε την ανάγκη διεξαγωγής διαλόγου, τονίσαμε το αυτονόητο να κηρύττουμε το Ευαγγέλιο του Χριστού στους αλλόθρησκους και στους αιρετικούς και όχι δικές μας θεωρίες άγνωστες στην Παράδοση της Εκκλησίας.

Οταν, λοιπόν, υπογράφονται κακόδοξες Συμφωνίες όπως του Μπαλαμάντ και του Σαμπεζύ ή κακόδοξα κοινά κείμενα, όπως του Πόρτο Αλέγκρε, του Μπουσάν και της Ραβέννας ή πραγματοποιούνται παντοειδείς οικουμενιστικές ασχημίες, όπως καταπάτηση των Ιερών Κανόνων με συμπροσευχές ή με κοινές ποιμαντικές παραστάσεις με αιρετικούς και αλλόθρησκους -για την επιδίωξη μάλιστα εγκόσμιων σκοπών (όπως λ.χ. την εμπέδωση των λεγόμενων “χριστιανικών αξιών”, την ειρήνη και την ανοχή των δοξασιών)-, τότε ασφαλώς η προσευχή του Κυρίου “ίνα πάντες ώσιν εν” δεν έχει απολύτως ουδεμία σχέση με τους διαλόγους αυτούς. 

Το “λαυράκι” όμως του άρθρου του π. Γεωργίου είναι η προσπάθειά του να δικαιολογήσει την κακοδοξία της “διηρημένης Εκκλησίας”. 

Αλλά τότε, π. Γεώργιε, η εκλεκτή εκείνη ψυχή -ο χαριτόβρυτος κ. Σαββάτος- γιατί ανεκάλεσε τη θέση του ότι η Εκκλησία είναι “διηρημένη” και προσπάθησε να βγάλει όλο τον κόσμο τρελλό ότι διατύπωσε αυτή την κακοδοξία; Για προσέξτε μη σας κάνει καμιά μήνυση ο “γλυκύτατος” εκείνος ιεράρχης της Μεσσηνίας με αυτά που λέτε!

Θα ήθελα, π. Γεώργιε, να έβρισκα ελαφρυντικά για όσα αθεολόγητα παραθέσατε. Πλην όμως δεν αγνοείτε την αλήθεια των πραγμάτων. Ολοι γνωρίζουμε ότι είστε εγκρατής της θεολογίας θεράπων. Γι’ αυτό σκόπιμα διαστρέφετε την ιστορική αλήθεια και την ερμηνευτική των ιερών κειμένων για να υπηρετήσετε τον Οικουμενισμό.

Διερωτώμαι: Η ιερατική και θεολογική σας συνείδηση δεν σας τύπτει διότι δεν υπηρετείτε την αλήθεια της Εκκλησίας;