ΤΙΜΙΑ ΦΩΝΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΠΟΙΗΣHΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΤΙΜΙΑ ΦΩΝΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΠΟΙΗΣHΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

==============

Ενώ όλοι κατάπιαν την εξευτελιστική απολογία των υπευθύνων του “Ορθοδόξου Τύπου” προς τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομο, ο ομολογητής Αρχιμανδρίτης της Ιεράς Μητροπόλεως Κονίτσης π. Ιωήλ Κωνστάνταρος έχει την παρρησία και το εκκλησιαστικό φρόνημα να λέγει τα πράγματα με το όνομά τους.

Γράφει συγκεριμένα:

“Ισχυρίζονται ορισμένοι στις ημέρες μας ότι «αφού υπάρχει Κράτος, δεν θα πρέπει η Εκκλησία να διαθέτει Ιδρύματα». 

Αλλά με αυτή τη «λογική», μήπως θα πρέπει να παύσει να κηρύσσεται και το Ευαγγέλιο που καταδικάζει την κλεψιά και το φόνο, αφού υπάρχουν η Αστυνομία και τα Δικαστήρια; 

Και μήπως θα πρέπει να κλειδώσουμε και τους Ιερούς μας Ναούς, αφού δύναται ο άνθρωπος, κατά μία πρωτόγονη άποψη, να λατρεύει το Θεό και στη φύση; 

Και για να συνεχίσουμε προς στιγμήν στον ίδιο παράλογο ρυθμό, μήπως θα πρέπει ο ζωντανός λόγος του Θεού να μη καταδικάζει και την κοινωνική ανισότητα και την εργατική εξαχρείωση, αφού υφίστανται οι ποικίλοι συνδικαλιστικοί φορείς; 

Να πάμε και λίγο πιο κάτω; Μήπως θα πρέπει η Εκκλησία να λησμονήσει τους σκλάβους εισέτι αδελφούς, στις αλύτρωτες Πατρίδες, αφού υφίσταται (αν υφίσταται) εξωτερική πολιτική; 

Και με δυο λόγια, μήπως, αφού όπως υπολογίζουν οι «μεγάλοι» τόσο της Πολιτείας, όσο και ορισμένων τοπικών Εκκλησιών, ότι οσονούπω έρχεται παγκόσμια κυβέρνηση, και παγκόσμια θρησκεία, μήπως ερωτούμε, θα πρέπει να καταργήσουμε την Ορθοδοξία και την Ορθοπραξία; 

Μήπως θα πρέπει να παύσουμε να καταδικάζουμε τις πλάνες και τις αιρέσεις (φέρνοντας μάλιστα και μέσα στους Ναούς τους αιρετικούς παπικούς και όχι μόνο ώστε να μας ευλογούν το ποίμνιο;). 

Και ταυτοχρόνως μήπως τώρα θα πρέπει να θεωρήσουμε τις σεξουαλικές διαστροφές και αηδιαστικές ανωμαλίες ως κάτι το φυσιολογικό, όπως πράττουν αρκετοί από τον συρφετό του Προτεσταντικού κόσμου;...

Αλλά, ικανόν εστί αδελφοί μου. Ικανόν εστί. Παρακολουθώντας κανείς τα «επιχειρήματα» των αθέων και των απίστων αλλά και των οπαδών του θρησκευτικού συγκρητισμού, (γράφε οικουμενισμού), κινδυνεύει να χάσει την ψυχραιμία του και ν' αρχίσει να απολογείται στους ολιγοφρενείς «προοδευτικούς» αλλά και στους έχοντας «κεκαυτηριασμένη την ιδίαν συνείδησιν». 

Τους «προοδευτικούς» που όμως είναι πάντοτε πρόθυμοι να ρίχουν το λίθο του αναθέματος εναντίον του Χριστού και του Σώματός Του. 

Έτοιμοι πάντοτε να υπερασπίζονται οποιονδήποτε υβριστή του Ευαγγελίου, των Οσίων και θεοφόρων Πατέρων μας, και να προασπίζονται όσους έχουν βαλθεί στο να χτυπήσουν την Πατρίδα μας και τα ιδανικά μας.

Αδελφοί μου, ας κοάζουν οι βάτραχοι της αθεΐας, της αρνήσεως και του συγκρητισμού. Ας λυσσούν τα τέκνα του διαβόλου και ας αποκόπτουν «Σύριζα» μέσα από την ύπαρξή τους το δένδρο της ζωής, τους βλαστούς της Αγάπης και του ιερού ενθουσιασμού, που εν προκειμένω, ζητεί ο Απόστολος να εκφραστούν με την αγάπη προς τους αδελφούς διά της προσφοράς ελεημοσύνης."

Ευτυχώς! Για τον π. Ιωήλ δεν υπάρχουν ούτε χαμένες πατρίδες, ούτε χαμένοι αγώνες. 

Οπως έλεγε ο αείμνηστος Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος (Κοτσώνης) κανένας αγώνας που γίνεται για το Χριστό δεν είναι χαμένος. 

Εχουν λυσσάξει κυριολεκτικά να περιθωριοποιήσουν την Εκκλησία.

Προσπαθούν με κάθε τρόπο να σιγήσουν τη φωνή των τιμίων ιεραρχών και άλλων πατριωτών κληρικών που δεν ξεπουλούν πατρίδες.

Συμπεριφέρονται προς τους αιρετικούς λες και είναι μέλη της Εκκλησίας. Τους προσκαλούν να τους αγιάσουν, συμμετέχουν στις ακολουθίες τους ή τους προσκαλούν στις δικές μας ακολουθίες. 

Προσπαθούν να αλλάξουν το νόμο του Ευαγγελίου.

Και να ήταν μόνον οι πολιτικοί ή οι δεδηλωμένοι εχθροί της Εκκλησίας; Θα έλεγε κάποιος “εκ στόματος κοράκου!” 

Αλλά να ακούς θεολόγους και ιεράρχες να υποστηρίζουν με διάφορες “προφάσεις εν αμαρτίαις” τους Νεονικολαίτες και τους Νεορθόδοξους που θέλουν να αλλοτριώσουν τον ορθόδοξο χαρακτήρα του μαθήματος των Θρησκευτικών και να ευαγγελιστούν άλλο Ευαγγέλιο από αυτό του Χριστού τότε είναι που σε πιάνει πραγματική απελπισία. 

Γι’ αυτό είναι μεγάλη δύναμη παρηγοριάς για τους πιστούς τίμιες φωνές όπως η φωνή του π. Ιωήλ που δεν δέχεται τέτοιους συμβιβασμούς.