"Η ΕΝΩΣΙΣ ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟΣ"

«Η ΕΝΩΣΙΣ ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟΣ»

-Ὀρθοδοξία καὶ Παπισμός Ε´-

περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»

================

ΣΧΟΛΙΟΝ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»: Ξεκάθαρες οἱ θέσεις τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ». Διαύγεια κρυστάλλινη ποὺ ἐκθέτει ἀνεπανόρθωτα τὴν θεοστυγῆ Ἐργολαβία Θεολογικῆς Συσκοτίσεως καὶ Ἀμβλύνσεως τῶν Ὀρθοδόξων Κριτηρίων, ἐφάμιλλης ἐκείνης τῆς Ἱστορικῆς Ἀλλοτριώσεως, τῆς Ἐθνικῆς Ἀποδομήσεως, τῆς Οἰκονομικῆς Κρίσεως. Ἄραγε πῶς γίνεται νὰ “τρέχουν” παραλλήλως αὐτὲς οἱ Ἐργολαβίες; Μήπως ξέρει κανένας;…

*****

. Στὰ τέσσερα προηγούµενα ἄρθρα (ΒΛ. ΣΧΕΤ. (http://christianvivliografia.wordpress.com/2011/02/27/ἡ-εὐχαριστιακὴ-ἐκκλησιολογία/) δείξαµε ὅτι ὁ διενεργούµενος µεταξὺ Ὀρθοδοξίας καὶ Παπισµοῦ διάλογος οὐσιαστικὰ ἔχει ὁδηγηθεῖ σὲ ἀδιέξοδο καὶ ὅτι τυχὸν λύση στὸ ἀδιέξοδο δὲν µπορεῖ παρὰ νὰ ἀποτελεῖ ἐκτροπὴ ἀπὸ τὴν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας. Καὶ αὐτό, διότι ἀπὸ πλευρᾶς Παπισµοῦ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρξει ὑποχώρηση στὸ καίριο ζήτηµα τῆς παπικῆς ἐξουσίας. Ὄχι µόνο ἐπειδὴ κάτι τέτοιο θὰ σήµαινε κατάρρευση τῆς αὐτοκρατορίας του, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸν πρόσθετο λόγο ὅτι ἡ παπικὴ ἐξουσία στὸν Ρωµαιοκαθολικισµὸ ἀποτελεῖ δόγµα πίστεως κατοχυρωµένο ἀπὸ τὶς δύο Συνόδους τοῦ Βατικανοῦ, οἱ ὁποῖες ἀπὸ αὐτοὺς θεωροῦνται Οἰκουµενικες καὶ συνεπῶς ἀλάθητες.

. Τὶς διαπιστώσεις µας αὐτὲς θὰ τὶς κατοχυρώσουµε σὲ τοῦτο τὸ ἄρθρο καὶ µὲ τὶς ὀξυδερκέστατες ἀντίστοιχες ἐπισηµάνσεις τοῦ ἁγίου Νεκταρίου, ὅπως τὶς διατύπωσε στὸ ἐπιστηµονικότατο δίτοµο ἔργο του «Μελέτη ἱστορικὴ περὶ τῶν αἰτίων τοῦ Σχίσµατος», ὁ πρῶτος τόµος τοῦ ὁποίου ἐκδόθηκε στὴν Ἀθήνα τὸ ἔτος 1911. (Βλ. σχετ. Καταχωρήσεις «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»: http://christianvivliografia.wordpress.com/2010/11/09/ἅγ-νεκτάριος-πῶς-ὁ-πάπας-ἐξεθεμελίω/, http://christianvivliografia.wordpress.com/2010/09/23/ἁγ-νεκταρίου-περὶ-πρωτείου/, http://christianvivliografia.wordpress.com/2010/10/01/ἁγ-νεκταρίου-περὶ-πρωτείου-2/)

. Σ᾽ αὐτὸ τὸ σπουδαιότατο ἔργο ὁ Ἅγιος ἀνατέµνει εἰς βάθος τὸ τραγικὸ σχίσµα µεταξὺ Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως. Ἕνα σχίσµα ποὺ συντάραξε τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ πρὶν ἀπὸ µία χιλιετία καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ ἀποτελεῖ τὸ φοβερότερο σκάνδαλο τῆς ἱστορίας τοῦ χριστιανισµοῦ µέχρι σήµερα. Μὲ ἐκπληκτικὴ εὐθυκρισία, ἀκλόνητη ἐπιχειρηµατολογία καὶ ἀδιάσειστα ἱστορικὰ στοιχεῖα ὁ ἅγιος Νεκτάριος ἀποδεικνύει ὅτι ἠ µόνη οὐσιαστικὴ αἰτία τοῦ Σχίσµατος ὑπῆρξαν οἱ θρασύτατες ἀξιώσεις τῶν παπῶν γιὰ ἀπόλυτη κυριαρχικὴ ἐξουσία πάνω στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

. Τὸ Σχίσµα, λέει, εἶναι κάτι φρικτό: «Σχίσµα, θλιβερὸν ἄκουσµα, λέξις δηλοῦσα ἀποδοκιµασίαν ἀδελφῆς ἐκκλησίας, χωρισµὸν ἀδελφῶν µιᾶς Ἐκκλησίας». Ποιές εἶναι οἱ αἰτίες, ρωτάει ὁ Ἅγιος, ποὺ προκάλεσαν τὸ σχίσµα µεταξὺ τῶν δύο Ἐκκλησιῶν καὶ ἐπὶ δέκα αἰῶνες κρατοῦν χωρισµένες αὐτὲς ποὺ ἦταν ὁµοµήτριες ἀδελφές; Καὶ ἄραγε δὲν µποροῦν νὰ ξεπεραστοῦν αὐτὲς οἱ αἰτίες καὶ νὰ ἐπέλθει ἡ ἕνωση;

. Ὁ ἅγιος Νεκτάριος δὲν γνωρίζει γλῶσσα διπλωµατίας. Ἀπαντώντας εὐθέως στὸ ἐρώτηµα λέει ὅτι, ἐφ᾽ ὅσον οἱ δύο πλευρὲς παραµένουν πιστὲς στὶς ἀρχές τους, «ἡ ἕνωσις εἶναι ἀδύνατος»! Γιὰ νὰ πραγµατοποιηθεῖ ἕνωση εἶναι ἀπαραίτητο κάποια ἀπὸ τὶς δύο νὰ ἀρνηθεῖ τὶς βασικὲς ἀρχές της: ἡ µὲν παπικὴ τὸ Πρωτεῖο ἐξουσίας τοῦ πάπα, ἡ δὲ Ὀρθόδοξη τὶς Οἰκουµενικὲς Συνόδους. Αὐτὸ ὅµως σηµαίνει ὅτι κάποια ἀπὸ τὶς δύο πρέπει νὰ ἀρνηθεῖ τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό της.

. Γιὰ τὸν ἴδιο λόγο, τονίζει, εἶναι χωρὶς σηµασία οἱ παραχωρήσεις ποὺ κάνει ἡ κάθε πλευρὰ στὴν ἄλλη. Τὸ πρωτεῖο τιµῆς ποὺ προσφέρει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στὸν πάπα εἶναι ἄχρηστη παραχώρηση, διότι αὐτὸ δὲν ἔχει τὴν δύναµη νὰ συγκρατήσει τὸ οἰκοδόµηµα τῆς Παπικῆς 'Ἐκκλησίας. Καὶ οἱ παραχωρήσεις ποὺ προσφέρει ὁ πάπας στὴν Ὀρθοδοξία, δηλαδὴ τὸ νὰ κρατάει αὐτὴ τὰ δόγµατά της, τὰ ἔθιµα καὶ τὶς διατάξεις της, δὲν θεωροῦνται ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία παραχωρήσεις, «ἀφοῦ ὅλα αὐτὰ εἶναι νόµιµα καὶ βασίζονται στοὺς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας. Γι᾽ αὐτὸ ὄχι µόνο παραµένει πιστὴ σ᾽ αὐτά, ἀλλὰ καὶ ἔχει τὴν ἀπαίτηση καὶ ὁ ἴδιος ὁ πάπας µαζὶ µὲ τὴν Δυτικὴ Ἐκκλησία νὰ σκέφτονται ὅπως αὐτὴ (ἡ Ὀρθοδοξία) καὶ νὰ ἐπανέλθουν µετανοηµένοι κοντά της.

. Πηγὴ ὅλων τῶν κακοδοξιῶν τοῦ Παπισµοῦ θεωρεῖ ὁ Ἅγιος τὶς κυριαρχικὲς ἀξιώσεις τῶν παπῶν, οἱ ὁποῖες «χεῖρον πάσης αἱρέσεως ἔβλαψαν τὴν Ἐκκλησίαν»! Αὐτὲς οἱ ἀξιώσεις περὶ Πρωτείου ἐξουσίας συνετέλεσαν, ὥστε νὰ ἐξαπλωθεῖ καὶ νὰ παγιωθεῖ στὴν Δύση ἡ αἱρετικὴ διδασκαλία περὶ δῆθεν ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ, τὸ λεγόµενο Φιλιόκβε (Filioque). Γι᾽ αὐτὸ καὶ οἱ τυφλοὶ παπιστὲς τῆς Ρώµης δὲν δίσταζαν νὰ χαρακτηρίζουν τοὺς ἐκεῖ Ὀρθοδόξους ὡς ὀπαδοὺς τῆς αἱρέσεως τοῦ Νεστοριανισµοῦ: «Οἱ αἱρετικοὶ παπισταὶ ἔχραινον τοὺς ὀρθοδόξους δυτικοὺς βλασφηµίαις αἱρέσεως νεστοριανῆς», σηµειώνει ὁ Ἅγιος. Καὶ τὸ σηµειώνει περίλυπος γιὰ τὸ κατάντηµά τους, ποὺ φθάνει στὸν παραλογισµὸ νὰ ὑποστηρίζουν «ὅτι τέσσαρα καὶ τέσσαρα κάµνουσιν ἐννέα», ὅπως σηµειώνουν ἐφηµερίδες τῆς ἐποχῆς.

. Ὁ ἅγιος Νεκτάριος συνέλαβε τὸ πρόβληµα τοῦ Παπισµοῦ στὴν οὐσία του. Εἶχε ἤδη διαπιστώσει τὸ ἀποκορύφωµα τῆς παπικῆς ἐκτροπῆς στὴν Α´ Σύνοδο τοῦ Βατικανοῦ τὸ ἔτος 1870. Γι᾽ αὐτὸ καὶ µὲ τὴν µελέτη του ἀνατρέπει πλήρως καὶ ἐκ βάθρων αὐτὸ ποὺ ἡ Σύνοδος ἔφθασε νὰ καθιερώσει γιὰ πρώτη φόρα ὡς δόγµα πίστεως: τὸ παπικὸ δηλαδὴ Πρωτεῖο καὶ Ἀλάθητο.

. Τὰ λόγια τοῦ Ἁγίου εἶναι αὐστηρά, ἀλλὰ δὲν γράφει µὲ ἐµπάθεια. Γράφει µὲ πόνο καὶ ἀγάπη. Δὲν ψάχνει νὰ ἀνακαλύψει πλαγίους δρόµους ἢ ἀπατηλὰ µοντέλα ἑνότητας. Ἡ θέση του κρυστάλλινη σὰν τὴν ζωὴ του εἶναι σαφέστατη, ἀκριβὴς καὶ ἀπόλυτη: Κάτω ἀπὸ τὶς γνωστὲς καὶ ἀµετακίνητες θέσεις τῶν δύο πλευρῶν «ἡ ἕνωσις εἶναι ἀδύνατος»!

ΠΗΓΗ:

“Χριστιανική Βιβλιογραφία”,

περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ», ἀρ. τ. 2019, 15.03.2011,

Στοιχειοθεσία «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»