Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΔΥΝΑΜΙΑΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΘΡΟΝΟΥ

Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΔΥΝΑΜΙΑΣ

ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΘΡΟΝΟΥ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=========

Αυτή είναι η γλώσσα της δύναμης του Οικουμενικού Πατριαρχείου: Ο μάρτυρας Πατριάρχης και οι “ελεύθεροι πολιορκημένοι” της Βασιλεύουσας.

Η πονεμένη Ρωμηοσύνη. Τα δάκρυα στην Παναγία του Σουμελά. Ο συγκλονιστικός αναστεναγμός για τη Σχολή της Χάλκης. Το κερί και το ευλαβικό προσκύνημα στην κλειστή πύλη του Αγίου Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Γρηγορίου Ε΄. Η προσήλωση προς το εκκλησιαστικό τυπικό της ταπείνωσης του Φαναρίου, που ευωδιάζει εκκλησιαστικό ήθος και ορθόδοξο φρόνημα.

Και η γλώσσα της αδυναμίας της;

“Η ύβρις και η εκδίκηση της φύσεως”. Οι “πράσινες” ανησυχίες και οι κρουαζιέρες. Τα γενέθλια του Πατριάρχη και των αρχιερέων του Θρόνου. Η συμπροσευχή με αιρετικούς και αλλόθρησκους. Η “βαπτισματική θεολογία” και η θεολογία των “αδελφών Εκκλησιών”. Τα “πρωτεία εξουσίας” και η συμφωνία του Σαμπεζύ. Τα κοινά κείμενα της ντροπής της Ραβέννας, της Ελούντας και του Πόρτο Αλέγκρε. Οι πρωτοκλισίες στα δείπνα και στις θαλαμηγούς των εφοπλιστών. Η εκκοσμίκευση και η νόθευση του κηρύγματος του Ευαγγελίου.

Προσκυνούμε ευλαβικά τις πληγές της Μητέρας Εκκλησίας. Κύριος ο Θεός οίδεν ότι θλιβόμεθα βαθύτατα επειδή αδυνατούμε να γίνουμε Κυρηναίοι στο Σταυρό Της.

Θαυμάζουμε τους υπεράνθρωπους αγώνες του Παναγιότατου για να επιβιώσει η πονεμένη Ρωμηοσύνη στη Βασιλεύουσα. Στην Πόλη των ονείρων μας. Στην Πόλη που αντηχούν οι θρήνοι του μαρμαρωμένου βασιλιά στους θόλους της Αγιάς Σοφιάς όσο καθαρά και εύηχα ακούονται στο θάλαμο της ψυχής μας.

Βηματίζουμε νοερά με λυγμούς τα άγια της χώματα της Πόλης των Κωνσταντίνων, που άγιασαν οι χιλιάδες Αγιοι και οι Θεοφόροι Πατέρες των Οικουμενικών Συνόδων και χύθηκε το εξαγνιστικό για τη σωτηρία του σύμπαντος κόσμου αίμα των Νεομαρτύρων.

Αδυνατούμε όμως να κρύψουμε τα δάκρυα της πικρίας για όσα αλλότρια προς το ήθος της πίστης μας παρατηρούμε να συμβαίνουν.

Αυτή η φωνή της δύναμης - της κατά Θεόν δύναμης - της πονεμένης Ρωμηοσύνης, που χρησιμοποίησε ο Παναγιότατος κατά τη χειροτονία του Νέου Μητροπολίτου Καλλιουπόλεως Στεφάνου, αυτή η φωνή μιλά στην καρδιά μας. Συγκλονίζει την ύπαρξή μας και πυρακτώνει τις αμαρτωλές προσευχές μας.

Είθε αυτή τη γλώσσα, τη μητρική γλώσα της Ορθοδοξίας και της πονεμένης Ρωμηοσύνης να μιλά πάντοτε και προς όλους ο Παναγιότατος. Η ορθόδοξη ψυχή δεν είναι δεκτική εκμάθησης ξένων γλωσσών. Μια “ιερή γλώσσα” γνωρίζει και άλλη δεν γνοιάζεται να μάθει. Τη γλώσσα του μαρτυρίου, του Σταυρού, της ταπείνωσης και της ελπίδας που γεννά η Ανάσταση του Κυρίου.

Παραθέτουμε στη συνέχεια το κείμενο που μας έδωσε την αφορμή για τη σύνταξη του πιο πάνω σχολίου.

*****

ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ:

“Η ΠΟΝΕΜΕΝΗ ΡΩΜΥΟΣΥΝΗ ΘΑ ΕΠΙΒΙΩΣΕΙ,

ΘΑ ΑΝΤΕΞΕΙ”

Των Νίκου Μαγγίνα και Νίκου Παπαχρήστου

=================

Σε κλίμα συγκίνησης πραγματοποιήθηκε και η χειροτονία του νέου Μητροπολίτη Καλλιουπόλεως και Μαδύτου Στεφάνου.

Απευθυνόμενος στο νέο Μητροπολίτη του Θρόνου ο Οικουμενικός Πατριάρχης, εμφανώς συγκινημένος, αναφέρθηκε στην ιστορική επαρχία της Καλλίπολης και της Μυδύτου:

«Βεβαίως, δεν δύνασαι σήμερον να μεταβής και να ενθρονισθής ούτε εις τον Καθεδρικόν Ναόν του Τροπαιοφόρου της Καλλιπόλεως ούτε εις την Παναγίν την Μεσοχωρίτισσαν της Μαδύτου, εις τας οποίας εικ περιτροπής ανά εξάμηνον είχεν ορίσει ο προκάτοχος ημών Ιωακείμ ο Γ’ να διαμένη ο αρχιερέας και ποιμενάρχης αυτών. Και δεν δύνασαι, εξ αιτίας των περιπετειών του Γένους, αι οποίαι ωδήγησαν εις την εκρίζωσιν των Χριστιανικών πληθυσμών εκ Μικράς Ασίας και Ανατολικής Θράκης» είπε ο Οικουμενικός Πατριάρχης και συνέχισε:

«Εδώ και ενενήκοντα περίπου έτη – δια να ενθυμηθώμεν τον πολύν Γεδεών (Ιστορία των του Χριστού πενήτων) – «ούτε μητροπολίτης ευρίσκεται εις τα μητροπόλεις, ούτε αρχιεπίσκοπος εις τας αρχιεπισκοπάς, ούτε ιερεύς, ούτε καλόγηρος, ούτε άλλος Χριστιανός, οις κρίμασιν οίδε Θεός ότι ανεξερεύνητα τα κρίματα αυτού, και ανεξιχνίαστοι αι οδοί αυτού».

Και πρόσθεσε:

«Λάθη ημετέρων και ξένων έκαμαν ώστε να σβεσθούν όχι μόνον αι λυχνίαι της Αποκαλύψεως αλλά και εκείναι εις τα ενδότερα της Μεγάλης Στεριάς και εις την Θρακικήν Χερσόνησον, της οποίας υπέρτιμος και έξαρχος θα φημίζεσαι ως Καλλιουπόλεως και Μαδύτου».

Αν και δεν είναι δυνατόν να ενθρονισθεί στην επαρχία του ο νέος Μητροπολίτης θα συνεχίσει να διακονεί «εκ των ένδον», την σεπτή Έδρα της Πρωτοθρόνου Εκκλησίας της Ορθοδοξίας.

«Όμως, τέκνον εν Κυρίω προσφιλεστάτον, και ως Ιεράρχης της Μεγάλης Εκκλησία θα συνεχίσης να παραμένης, ως ενδυμών πλέον, εις την του Κωνσταντίνου και να διακονής αυτήν εκ του εγγύς και εκ των ένδον ως συγκυρηναίος του Πατριάρχου σου, συμπάσχων και συγκακουχούμενος μετά του περί αυτόν μικρού ποιμνίου, αλλά και συμμεριζόμενος την ελπίδα και την προσδοκίαν του ότι «αύριον εσετ’ άμεινον». Σημεία υπάρχουν ότι τούτο θα γίνη αλλ’ ευχόμεθα και προσευχόμεθα να γίνη ως οίον τε τάχιον. Η Πόλις πρέπει να είναι «χώρος συνεκφοράς και συνύπαρξης των πολιτισμών και όχι πεδίο σύγκρουσης ή ανταγωνισμού τους», όπως θα έλεγεν ο Σεφέρης. Σεις οι νεότεροι θα ιδήτε αυτό το καλύτερον αύριον. Πάντως, «η φλόγα της πολίτικης ρωμηοσύνης» δεν πρόκειται να σβήση. Η πονεμένη ρωμησύνη θα επιβιώση, θα ανθέξη» τόνισε ο Οικουμενικός Πατριάρχης.

ΠΗΓΗ:

Πυλώνας Εκκλησιαστικών Ειδήσεων ΑΜΗΝ