"ΣΤΗΝ ΔΥΣΗ ΞΥΠΝΑ Η ΕΞΩ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ"

“ΣΤΗΝ ΔΥΣΗ ΞΥΠΝΑ Η ΕΞΩ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ”

Του Θεολόγου Ιωάννη Ρεντζίδη

================

“... εὗρεν κοιμωμένους αὐτοὺς ἀπὸ τῆς λύπης͵ καὶ εἶπεν αὐτοῖς͵ Τί καθεύδετε; ἀναστάντες προσεύχεσθε͵ ἵνα μὴ εἰσέλθητε εἰς πειρασμόν” (Λουκ. κβ’ 45-46)

Υπάρχει μία δυτική Ρωμιοσύνη πού μας έχουν επιβάλλει να την ξεχάσουμε.

Μια Δυτική Ρωμιοσύνη που ποτέ δεν απέθανε.

Οι ηγεσίες μας κατώτερες των περιστάσεων-πολλοί σε διατεταγμένη υπηρεσία-μας υποχρεώνουν να την λησμονήσουμε.

Εμείς με την πάροδο τού χρόνου την διαγράψαμε.

Όμως αυτή ζη, αναπνέει και αναμένει. Ευχόμεθα όχι για πολύ ακόμη!!

Α. Ταξιδεύοντας στην Δυτική Ρωμιοσύνη

Όταν ταξιδεύει κανείς στα μέρη της Δύσεως π.χ. στην Ιταλία και στη Νότιο Γαλλία, δηλ. σε ένα τμήμα της δυτικής Ρωμιοσύνης, συναντά πολλούς σημαντικούς πυρήνες με βάσεις και ρίζες Ελληνικές.

Είναι άνθρωποι που έζησαν κάτω από την πίεση και τον βιασμό της συνειδήσεως της Ορθοδόξου και της Εθνικής.

Τους συναντά κανείς με διάφορες μορφές, που αγωνίζονται να ζωντανέψουν τη Ελληνική γλώσσα και να καθαρίσουν τη ζωή τους από τα παπικά στοιχεία πού βιαίως επεβλήθησαν σ’ αυτούς.

Τους συναντά να βαπτίζονται και να γίνονται Ορθόδοξοι παρά τις πιέσεις πού δέχονται.

Το πνεύμα της μεσαιωνικής καταπιέσεως όμως δεν είναι δυνατόν να επιβιώσει κατά την εποχή μας.

Μετά την πτώση των κατ’ εξοχήν καταπιεστικών πολιτικών συστημάτων, δηλ. του ναζισμού-φασισμού και τού κομμουνισμού, είναι δύσκολο να περάσουν ιδέες και πρακτικές καταπιέσεως.

Το μόνο σύστημα καταπιεστικής τακτικής που ακόμη αντέχει είναι αυτό του παπισμού. Νομίζουμε ότι φυλλοροεί και θα σβήσει. Δεν θα αντέξει άλλο.

Πάντως ο παπισμός, επί τού παρόντος, αναγκάζεται να δέχεται παθητικά το φιλελεύθερο πνεύμα της Ελληνορθοδοξίας να διαπερνά την περιοχή όπου κάποτε κυριαρχούσε σατραπικά. Να διαποτίζει την βαθυτέρα ύπαρξη του. Δεν παύει βέβαια, με την ιμπεριαλιστική του νοοτροπία, όπου νομίζει ότι υπάρχει έδαφος, να επιτίθεται, όπως στις Ορθόδοξες χώρες του πρώην σιδηρού παραπετάσματος. Επίσης ύπουλα όπως πάντοτε εκδηλώνει το άσβεστο μίσος του κατά της Ελληνορθοδοξίας (π.χ. στο Βορειοηπειρωτικό, στο Κυπριακό, και πολύ πρόσφατα στο Σκοπιανό), αλλά και άλλων Ορθοδόξων λαών (π.χ. Σερβίας).

Β. Ἡ Δυτική Ρωμιοσύνη ελευθερώνεται και ελευθερώνει

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα η Ρωμιοσύνη ελευθερώνει και ελευθερώνεται.

Όπως ο Κύριος στην παραβολή του σπορέως αποτελεί τον Σπόρο, δηλ. Τον κηρυγματικό λόγο και συνάμα Τον Σπορέα, δηλ. Τον Διδάσκαλο. Όπως ο Κύριος είναι συνάμα ο Ποιμήν ο Καλός και ταυτοχρόνως ο Αμνός ο θυσιαζόμενος υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας. Έτσι συμβαίνει και με τους παλαιούς χαλαρούς Ρωμιούς της Δυτικής Ρωμιοσύνης.

Αφ’ ενός, αναπνέουν πιο ελεύθερα και μπορούν να αναζητήσουν τις ρίζες τους και τον εαυτό τους. Να ψάξουν στο αίμα τους, να αφουγκραστούν την φωνή της καρδιάς τους και να την ακολουθήσουν.

Αφ’ ετέρου, καθίστανται οι καταλύτες για την πτώση τού αιρετικού και καταπιεστικού συστήματος του παπισμού, με το δαιμονικό αλάθητο και το αντίχριστο πρωτείο.

Γ. Οι Ρωμιοί γίνονται ποίμνιο και ποιμένες

Με άλλα λόγια αυτοί οι ξεχασμένοι Έλληνες θα είναι συνάμα ποίμνιο που ξανασυγκροτείται, αλλά και ποιμένες για εκείνους που έχουν απολέσει τελείως την παλαιά Ορθόδοξο βάση.

Θα είναι διδασκόμενοι τα παλαιά νάματα της Ελληνικής Ορθοδοξίας, αλλά συνάμα θα είναι και δάσκαλοι στον δυτικό κόσμο που πεινά, για την αλήθεια και για την ελευθερία της πίστεως.

Θα είναι οι στρατιώτες που επανακάμπτουν στον Αρχηγό μας τον Χριστό, αλλά και στρατηγοί που θα προσκαλούν κάτω από τη σημαία τους παγιδευμένους αιρετικούς του παπισμού, του προτεσταντισμού και όλων των συναφών παρακλαδιών τους.

Δ. Ζούμε στο τέλος και την απαρχή (μεταίχμιο) της αλλαγής των γενεών

Βρισκόμαστε ήδη στο τέλος της αλλαγής της γενεάς που ενεπνεύσθη και πραγματοποίησε την ιδέα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Είμαστε συγχρόνως και απαρχή της γενεάς που οραματίζεται την Ευρωπαϊκή Ενοποίηση, χωρίς την κατάλυση των εθνικών και θρησκευτικών ιδιοπροσωπιών.

Μέσα σε μια τέτοια Ενοποίηση θα κυριαρχήσει, νομίζουμε, η ελευθερία της αυτοσυνειδησίας αυτών που την έχασαν βιαίως στο διάβα των αιώνων.

Οι διάδοχοι των βιαστών των συνειδήσεων δεν θα έχουν πρακτικώς την δυνατότητα να κρατούν αλυσοδεμένους εκείνους που επιθυμούν να ανεύρουν τον εαυτό τους.

Όπως δεν θα δύνανται να κρατούν φυλακισμένα τα κλαπέντα μνημεία (π.χ. τα Γλυπτά Παρθενώνος, Αγία Σοφία, θησαυροί στον Άγιο Μάρκο Βενετίας, Σιναϊτικός Κώδικας, αγάλματα, κ.τ.λ.).

Η ενοποίηση θα αποτελεί κατακλυσμό ελευθεροσυνειδησίας, στον οποίο δεν θα δύνανται να αντιταχθούν οι στενοκέφαλοι της βίας.

Ε. Και μία ρηξικέλευθος πρόταση

Μήπως ήλθε η ευλογημένη ώρα, οι Προκαθήμενοι των όπου γης Ορθοδόξων Αυτοκεφάλων Εκκλησιών, να αποφασίσουν, υπό την προεδρία τού Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως την κανονική εκλογή Ορθοδόξου Πάπα Ρώμης;;; Αρκετά ανέμεναν επί 960 και πλέον χρόνια την μετάνοια και επιστροφή του πεφυσιωμένου Ρωμαιοκαθολικού Ποντίφηκος. (Υπάρχουν κανονικές και άλλες κανονικές διαδικασίες προς τούτο, π.χ. η πλήρωση της κενής θέσεως της Ρώμης διά Πανορθοδόξου Ιεράς Συνόδου, ή και άλλες δύο-τρεις Νομοκανονικές διαδικασίες).

Ούτε καινοφανές ούτε αντικανονικό είναι κάτι τέτοιο! Αντιθέτως μάλιστα! Θέλετε παράδειγμα; Όταν μετά την Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο ένα μεγάλο τμήμα των Χριστιανών Αιγυπτίων απεφάσισε να παραμείνει στην αίρεση, η Ορθόδοξος Εκκλησία, παρ’ ότι ήτο μειοψηφία (και σήμερα μάλιστα, η ελαχίστη μειοψηφία) διατήρησε τον Ορθόδοξο Πατριαρχικό Θρόνο της Αλεξανδρείας!!! Σήμερα το παλαίφατο αυτό Πατριαρχείο, παρ’ ότι εις τα όρια της Αιγύπτου διατηρεί κάποιες χιλιάδες πιστών εν αντιθέσει προς το αιρετικό-Κοπτικό Πατριαρχείο πού αριθμεί δεκαπέντε εκατομμύρια, εν τούτοις, αποτελεί την ελπίδα πολλών εκατομμυρίων Αφρικανών αδελφών μας με τις ανθούσες ιεραποστολικές αποστολές και όλες τις καθ’ άπασα την Αφρικανική Ήπειρο τοπικές Εκκλησίες, οι οποίες εξαρτώνται από αυτό το Πατριαρχείο!!!