13 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1943 - ΤΑ ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΗΚΑΝ! ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΚΑΙ ΠΕΝΘΟΥΣ

13 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1943 - ΤΑ ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΗΚΑΝ!

ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ & ΠΕΝΘΟΥΣ

==========

(Σχόλιο «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ.»: Ἡμέρα ἀφιερωμένη στὴν μνήμη τῶν ἐκτελεσθέντων πατέρων καὶ ἀδελφῶν μας καὶ στοὺς ἄνανδρους Ἐργολάβους τῆς Ἐθνικῆς Ἀμνησίας, τοὺς Θλιβεροὺς Πράκτορες τῆς Ἀχαριστίας καὶ στοὺς ἰταμοὺς Ἀλαζόνες Διαδόχους τῶν Ἐκτελεστῶν. Θέλει πολλὴ μετάνοια, ποὺ δὲν βρίσκεται, γιὰ νὰ ξεπλυθεῖ τόσο ποτάμι αἷμα! ).

«Σήμερα 13 Δεκεμβρίου γιὰ τὰ μαρτυρικά, ἡρωϊκὰ καὶ ἱστορικὰ Καλάβρυτα εἶναι ἡμέρα μνήμης καὶ πένθους. Θυμηθήκαμε τοὺς νεκρούς μας, δηλ. τὰ 1300 περίπου θύματα τῆς Γερμανικῆς θηριωδίας, δηλ. τὴν ἐκτέλεση ὅλου τοῦ ἄρρενος πληθυσμοῦ τῆς πόλεως, τὸν ἐγκλεισμὸ τῶν γυναικῶν καὶ τῶν παιδιῶν στὸ Δημοτικὸ Σχολεῖο τῆς πόλεως, τὴν λεηλασία οἰκιῶν, καταστημάτων καὶ τῶν τραπεζικῶν καταστημάτων καὶ τὴν πυρπόληση τῆς πόλεως, δηλ. τὴν ὁλοκληρωτικὴ καταστροφὴ τῶν Καλαβρύτων ἀπὸ τὰ Γερμανικὰ στρατεύματα κατοχῆς.

Τὴν τύχη τῶν κατοίκων μοιράσθηκε, ὅπως πάντοτε γίνεται, ὁ παπὰς τῆς ἐνορίας, ὁ πάπα-Καλός, ὅπως τὸν ἀποκαλοῦσαν οἱ πιστοί του! Οἱ κληρικοί μας συνήθως συλλαμβάνονται πρῶτοι ἐξ ὅλων! Ἡ Ἐκκλησία μοιράζεται τὴν τύχη τοῦ Λαοῦ καὶ πληρώνει τὸν δικό της φόρο αἵματος καὶ θυσίας. Μαζὶ μὲ τὰ ἄλλα θύματα πρέπει νὰ συγκαταριθμήσουμε καὶ τοὺς Μοναχούς τοῦ Μεγάλου Σπηλαίου, τοὺς ὁποίους γκρέμησαν στὸ χεῖλος ἑνὸς ἀπότομου βράχου!» (Μητροπ. Καλαβρύτων Ἀμβρόσιος)

Ἀπόσπασμα Ὁμιλίας τοῦ Δημάρχου Καλαβρύτων κ. Γεωργίου Λαζουρᾶ στὴν 66η ἐπέτειο τοῦ Καλαβρυτινοῦ Ὁλοκαυτώματος. «66 χρόνια μετά. Μὲ τὴ Μνήμη ζωντανή».

«Τὰ γερμανικὰ στρατεύματα κατοχῆς κινούμενα ἀκτινωτὰ ἀπὸ Πάτρα-Αἴγιο-Τρίπολη, σύμφωνα μὲ τὸ σχέδιο τῆς ἐπιχείρησης, περικύκλωσαν τὴν πόλη, στὶς 9 τοῦ Δεκέμβρη, ἡμέρα Πέμπτη. Ἀκολούθησε ἕνα τετραήμερο ἀγωνιώδους ἀναμονῆς τῶν κατοίκων ποὺ προσπαθοῦσαν νὰ ἀξιολογήσουν τὶς πληροφορίες γιὰ τὰ γεγονότα τῶν ἐκτελέσεων στὰ γύρω χωριὰ καὶ τῶν παραπλανητικῶν καὶ ὕπουλων διαβεβαιώσεων τῶν Γερμανῶν ὅτι δὲν θὰ βλάψουν τὸν ἄμαχο πληθυσμό.

Τὴν Δευτέρα 13 τοῦ Δεκέμβρη τοῦ 1943 ξημέρωσε μία μέρα μουντή, πνιγμένη στὴν ὁμίχλη. Τὴν ἡμέρα αὐτὴ ὅπως χαρακτηριστικὰ ἔχει γραφεῖ καὶ εἰπωθεῖ «τὰ στοιχεῖα τῆς φύσεως παίρνουν ὄψη νεκρική, τὰ ἄνθη μαραίνονται, τὸ νερὸ θολώνει, ὁ ἀέρας μολύνεται, ὁ παράδεισος μ΄ ὅλο του τὸ κάλλος δίνει τὴν θέση του στὴν σκοτεινὴ κόλαση».

Ἡ πόλη, ἀγωνιοῦσε ἀσφυκτικά ἀποκλεισμένη ἀπὸ τὸν γερμανικὸ κλοιό.

Οἱ κάτοικοι ἄγρυπνοι ἄκουσαν τὸ πρωὶ τῆς 13ης Δεκεμβρίου τὶς καμπάνες νά χτυποῦν καὶ τὴν γερμανικὴ διαταγὴ νὰ συγκεντρωθοῦν ὅλοι στὸ δημοτικὸ σχολεῖο ἔχοντας μαζί τους μία κουβέρτα καὶ τρόφιμα μίας μέρας.

Κανεὶς δὲν μποροῦσε νὰ φανταστεῖ ὅσα τραγικὰ ἐπακολούθησαν.
Στὸν χῶρο τοῦ δημοτικοῦ σχολείου ἄνοιξε ἡ αὐλαία τῆς τραγωδίας τῶν Καλαβρυτινῶν καὶ διαδραματίστηκε ἡ πρώτη σκηνὴ τοῦ ἀπερίγραπτου δράματος ποὺ ἀκολούθησε.

Ὁ χῶρος τῶν ὀνείρων, τῆς προόδου καὶ τῶν προσδοκιῶν γιὰ τὰ μελλούμενα, ἔγινε ὁ τόπος τοῦ παντοτινοῦ ἀποχωρισμοῦ.

Ἐκεῖ γιὰ τελευταία φορὰ οἱ γυναῖκες, ὑπὸ τὴν ἀπειλὴ τῶν ὅπλων, θὰ ἀποχωριστοῦν βίαια ἀπὸ τὰ νεαρά τους ἀγόρια, τοὺς ἄνδρες, τὰ ἀδέλφια καὶ τοὺς πατεράδες τους, καθὼς θὰ στοιβάζονται χωριστὰ στὶς αἴθουσες τοῦ σχολείου μαζὶ μὲ τὰ μικρότερα παιδιά τους.

Οἱ ἄνδρες καὶ τὰ ἀγόρια ἀπὸ 12 χρονῶν καὶ πάνω ἀπομακρύνονται σὲ ὁμάδες μὲ κατεύθυνση πρὸ τὴν Ράχη τοῦ Καππῆ, ὅπου ἔχουν, ἤδη, στηθεῖ τά πολυβόλα.

Ἐκεῖ – πρὶν δεχθοῦν τὶς ριπὲς τῶν πολυβόλων - θὰ ἀναγκαστοῦν νὰ ζήσουν τὴν βασανιστικὴ ἀγωνία γιὰ τὴν ζωὴ τῶν γυναικὼν καὶ τῶν παιδιῶν τους καθὼς ἡ πόλη παραδίδεται στὶς φλόγες ποὺ ἀγκαλιάζουν τὸ κτίριο τοῦ σχολείου, ὅπου παραμένουν ἔγκλειστα τὰ γυναικόπαιδα.

Τὴν ἴδια στιγμὴ καὶ ἐνῶ ἡ λεηλασία ἔχει ὁλοκληρωθεῖ καὶ ὁ Ὀδοντωτὸς κατηφόριζε φορτωμένος μὲ τὴν λεία ἀπὸ τὸ πλιάτσικο τῶν Γερμανῶν στὰ σπίτια, τὶς δημόσιες ὑπηρεσίες καὶ τὶς τράπεζες τῆς πόλης, δίδεται τὸ σύνθημα τῆς ἐκτέλεσης.

Οἱ ριπὲς τῶν πολυβόλων καὶ ἡ χαριστικὴ βολὴ ποὺ ἀκολούθησε ἔδωσε τέλος στὴν ζωὴ ὅλων τῶν ἀνδρῶν τῆς πόλης ποὺ ἔπεσαν νεκροὶ στὸ γυμνὸ τόπο τῆς Ράχης τοῦ Καππῆ. Μόνο 13 ἄνδρες διασώθηκαν ἀπὸ τὴν ἐκτέλεση.

Οἱ γυναῖκες ζώντας τὴν ἀγωνία γιὰ τὴν τύχη τῶν δικῶν τους καὶ καθὼς οἱ φλόγες ἔζωναν τὸ κτίριο τοῦ σχολείου, σπάζοντας πόρτες καὶ παράθυρα, κατάφεραν νὰ ἀπελευθερωθοῦν.

Λίγο ἀργότερα ἀναζητώντας ἀπεγνωσμένα τοὺς ἄνδρες καὶ τὰ παιδιά τους θὰ ἀντίκριζαν τὸ φρικτὸ θέαμα τοῦ σωροῦ τῶν νεκρῶν.

Ὁ σπαραγμὸς καὶ ὁ θρῆνος ποὺ ἀκολούθησαν, ἀπερίγραπτος. Μὲ τὰ χέρια θὰ σκάψουν τὴν γῆ, γιὰ νὰ σκεπάσουν σὲ τάφους ὁμαδικοὺς τοὺς ἄνδρες, τὰ ἀδέλφια, τὰ παιδιά τους. Γιὰ μέρες, μέσα στὴν παγωνιὰ τοῦ Δεκέμβρη, θὰ συνεχίζουν τὴν ταφὴ τῶν δικῶν τους.

Μὲ ὅση δύναμη τοὺς ἀπόμεινε, θὰ κρατήσουν γερὰ τὸ χέρι τῶν μικρῶν ὀρφανῶν τους, γιὰ νὰ τὰ σώσουν κάτω ἀπὸ πρόχειρα παραπήγματα, σκεπάζοντάς τὰ μὲ τὴν ἴδια ἐκείνη κουβέρτα ποὺ πρὶν μετέφεραν τοὺς ἐκτελεσθέντες.

Ὁ ὄλεθρος, ἡ φρίκη, ὁ πόνος, ὁ τρόμος καὶ ἡ ἀγωνία τους λαξεύεται στὰ πρόσωπά τους.

Μόνες καὶ ἀβοήθητες θὰ ζήσουν τὴν δοκιμασία τῆς ἐπιβίωσης, ἀναλαμβάνοντας τὸ ρόλο πατέρα καὶ μάνας μαζί.

Γιὰ χρόνια, στοὺς χειμῶνες τῆς Κατοχῆς καὶ τὰ μετακατοχικὰ χρόνια, οἱ Καλαβρυτινὲς γυναῖκες νηστικές, πονεμένες, λαβωμένες, δὲν θὰ σταματήσουν τὴν ἐξαντλητικὴ πορεία γιὰ νὰ ἀναστήσουν τὰ παιδιὰ καὶ τὴν πόλη τους.

ΠΗΓΗ:

Χριστιανική Βιβλιογραφία,

http://mkka.blogspot.com/ (Προσωπικὸ Ἰστολόγιο τοῦ Μητροπολίτου Καλαβρύτων καὶ Αἰγιαλείας Ἀμβροσίου)