Η ΑΥΘΑΙΡΕΤΗ ΚΑΙ ΔΟΛΙΑ ΑΝΑΘΕΣΗ ΤΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ ΤΗΣ ΕΙΣΗΓΗΣΕΩΣ ΣΤΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΖΑΚΥΝΘΟΥ

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΓΙΑΝ ΚΑΙ ΙΕΡΑΝ ΣΥΝΟΔΟΝ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Β΄ΜΕΡΟΣ

_________

Η ΑΥΘΑΙΡΕΤΗ ΚΑΙ ΔΟΛΙΑ ΑΝΑΘΕΣΗ ΤΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ ΤΗΣ ΕΙΣΗΓΗΣΕΩΣ

ΣΤΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΖΑΚΥΝΘΟΥ

Του Μητροπολίτη Αττικής και Μεγαρίδος Νικόδημου

_____________

Η δευτέρα ένστασίς μου: Ο πρόεδρος του Σώματος της Ιεραρχίας Μακαριώτατος κ. Ιερώνυμος, ανέθεσεν, δι’ ἁπλῆς ανακοινώσεως και ουχί διά Συνοδικής αποφάσεως, εις τον Μητροπολίτην Ζακύνθου Χρυσόστομον, την αρμοδιότητα και την ευθύνην της εισηγήσεως ενώπιον του Σώματος της Ιεραρχίας, επί της κατατεθείσης ενυπογράφου προτάσεως τριακοντατριών Συνοδικών Αρχιερέων, περί της «άρσεως του επιβληθέντος επιτιμίου ακοινωνησίας εις τον Μητροπολίτην Νικόδημον Γκατζιρούλην».

Ενώπιον πάντων υμών καταγγέλλω, ότι η πρωτοβουλία αύτη του Μακαριωτάτου Προέδρου ενέχει δόλον και είναι απαράδεκτος. Γνωστόν τοις πάσι και τω Μακαριωτάτω Ιερωνύμω, ότι ο Μητροπολίτης Χρυσόστομος είναι ο πρόξενος του, διά του μεθοδευμένου «επιτιμίου», πραξικοπήματος, το οποίον εσχεδιάσθη και επεχειρήθη κατά το έτος 1994, εις περίοδον ασθενείας του τότε Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ και εισαγωγής του εις Νοσοκομείον. Εκμεταλλευόμενος την περιπέτειαν του Αρχιεπισκόπου, ο τότε τιτουλάριος Μητροπολίτης Δωδώνης Χρυσόστομος, ενεφανίσθη εις την πολιτικήν ηγεσίαν ως φορεύς των επιθυμιών και των σχεδιασμών του ασθενούντος Προκαθημένου, ηγωνίσθη δε και επέτυχε την έκδοσιν Προεδρικών διαταγμάτων, ακυρούντων τα, προ εικοσιπενταετίας όλης, νομίμως εκδοθέντα, διατάγματα, τα οποία, ανεγνώριζον και εγκαθίστων ημάς, τους τρεις Μητροπολίτας, εις τας κληρωθείσας εις ημάς Ιεράς Μητροπόλεις. Ο δεύτερος στόχος του, μετά την επιτυχίαν του πρώτου, ήτο η υφαρπαγή υπ αὐτοῦ της Μητροπόλεως Αττικής. Και ο τρίτος, ο από καρδίας ποθητός, ήτο η από της Μητροπόλεως Αττικής εφόρμησις και κατάκτησις του επιζήλου θρόνου του Αθηνών και πάσης Ελλάδος.

Όλοι γνωρίζετε, οι παλαιοί εξ υμών ως αντιμέτωποι και χειρισταί της εκδηλωθείσης τότε κρίσεως και οι νεώτεροι, ως εξ αποστάσεως παρακολουθήσαντες τα γεγονότα, ότι κατά τας τραγικάς εκείνας στιγμάς η Ιεραρχία παρουσιάσθηκε ως εν αλληλοσπαρασσόμενον σώμα και το κύρος της Εκκλησίας της Ελλάδος κατήλθεν εις το ναδίρ.

Όχι ολίγοι εκ των Μητροπολιτών της περιόδου εκείνης, μεταξύ των οποίων ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος και ο σημερινός Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, δι’ ὑπομνημάτων των προς τον Αρχιεπίσκοπον Σεραφείμ και προς την υπεύθυνον πολιτικήν ηγεσίαν εστιγμάτισαν την εξόρμησιν και την προέλασιν του Δωδώνης προς τον θρόνον της Αττικής και τον αποκαλυφθέντα οραματισμόν του, δια περαιτέρω προαγωγήν και κατάληψιν της πρωτοθρόνου υπευθυνότητος. Προσπερνών τας πολλάς, ενυπογράφους διαμαρτυρίας των αρμοδίων εκκλησιαστικών παραγόντων, αι οποίαι προεβλήθησαν τότε από την πολιτικήν και από την εκκλησιαστικήν δημοσιογραφίαν, θα επαναφέρω εις την κρίσιν και εκτίμησιν υμών δύο μόνον αποσπάσματα από επίσημα έγγραφα διαμαρτυρίας του τότε Μητροπολίτου Θηβών και Λεβαδείας και σημερινού Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου.

Εις τας 15-4-1994, ο Θηβών Ιερώνυμος έγραφε, μεταξύ άλλων, εις τον τότε πρόεδρον της Δημοκρατίας Κωνσταντίνον Καραμανλήν.

«...Η υπογραφή τοιούτου διατάγματος (περί της καταδίκης των τριών) μη ερειδομένη εις τοιαύτην απόφασιν της Ιεραρχίας, στερείται κανονικής υποδομής, νομιμότητας και ηθικής και θα περιπλέξει ακόμη περισσότερον τα Εκκλησιαστικά πράγματα προς πολύπλευρον ασφαλώς ζημίαν της Πατρίδος.

Τυχόν εμμονή σας εις άγνοιαν και περιφρόνησιν του σώματος της Ιεραρχίας σημαίνει νέας μορφής πραξικόπημα εις τον χώρον της Εκκλησίας και αναβιώνει οδυνηρές και ανεπιθύμητες ημέρες».

Εις επιστολήν του δε προς όλους τους Μητροπολίτας της Εκκλησίας της Ελλάδος, μεταξύ άλλων, τονίζει: «...Οι Συνοδικοί Αρχιερείς, που επέβαλαν το επιτίμιο της ακοινωνησίας στους τρεις Μητροπολίτες, πρέπει να αναρρωτηθούν εάν η ενέργειά τους αυτή χρησιμοποιήθηκε και έγινε εφαλτήριο για την πραξικοπηματική έκδοση των Προεδρικών Διαταγμάτων. Αν πάλι το επιτίμιο εδόθη ως ποινή και μάλιστα ως εσχάτη για κληρικούς, ποιός Κανόνας η νόμος η συνείδηση θα συγχωρήσει επιβολή ποινής χωρίς καθορισμένες στην εκκλησιαστική πράξη κανονικές διαδικασίες;».

Η σύσσωμος και ομόφωνος αντίδρασις παρεμπόδισε, τότε, την αρπαγήν της Μητροπόλεως Αττικής από τον Δωδώνης Χρυσόστομον. Άλλη, όμως, υπόγειος, διεργασία έφερεν εις την Αττικήν τον από Ζακύνθου Παντελεήμονα Μπεζενίτην και ενεθρόνισεν εις την Ζάκυνθον τον Δωδώνης Χρυσόστομον.

Μετά παρέλευσιν δεκαέξ ολοκλήρων ετών ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, λησμονών τας τότε αντιδράσεις του, εκάλεσε τον πρωταγωνιστήν της ανωμαλίας εκείνης, τον συνωμοτήσαντα κατ’ ἐμοῦ διά να επιτύχη την διαρπαγήν της Μητροπόλεως Αττικής, να αποφανθή από καθέδρας εντεταλμένου εισηγητού, ενώπιον της Ολομελείας της Σεπτής Ιεραρχίας, εάν πρέπει η εάν δεν πρέπει να αρθή και ποίω τρόπω να αρθή απ’ ἐμοῦ το επιτίμιον της ακοινωνησίας. Η πρωτοβουλία αυτή του Μακαριωτάτου είναι εξ ολοκλήρου άστοχος και κακόβουλος και προδίδει δόλον και υπόγειον συνεργασίαν μετά του καταδήλως ενόχου, δι’ ὁριστικήν εξόντωσιν εμού.

Εις την Ιεράν Σύνοδον της Ιεραρχίας μετέχετε ογδοήκοντα Μητροπολίται, υπεύθυνοι, άπαντες, διά κάθε προγραμματισμόν και διά κάθε ενέργειαν εν τω διοικητικώ Κέντρω η εν ταις επαρχίαις αναπτυσσομένην. Δεν θα ημπορούσε ο Μακαριώτατος, σεβόμενος το λειτούργημά του και διατηρών ακηλίδωτον την υπόληψίν του, να αναζητήση τον πλέον δόκιμον και τον πλέον ανεπίληπτον, δια να του αναθέση την εισήγησιν; Διατί περιεφρόνησεν ογδοήκοντα αδελφούς του και προσεκολλήθη εις τον ένα, τον ιδικόν του φίλον και ομότροπον, ο οποίος, εξ αιτίας του ιστορικού του παρελθόντος, δεν εδικαιούτο να ανέλθη εις το βήμα και να εκφέρη γνώμην και πρότασιν;