ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΧΑΛΚΙΔΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΧΑΛΚΙΔΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

Του π. Αθανάσιου Λαγουρού

===================

Συμπληρώθηκαν φέτος (2010) 35 χρόνια ἀπὸ τὴν ἐκδημία (19-01-75) τοῦ μακαριστοῦ Mητροπολίτου Xαλκίδος Nικολάου Σελέντη, τοῦ Tηνίου.

Ἡ ἐπὶ τῆς γῆς ζωή του ὑπῆρξε σύντομη καὶ ἡ ἀρχιερατεία του βραχεία. Ἐκοιμήθη σὲ ἡλικία 44 ἐτῶν. Ἡ σφραγίδα του ὅμως στὴν γῆ ἦταν βαθειὰ καὶ ἡ διακονία του στὴν Ἐκκλησία πυκνή.

Ἡ καρδιά του ἦταν συντονισμένη μὲ τὸν Oὐρανό. Ἕνα λεπτεπίλεπτο καρδιογράφημά της διακρίνουμε ἀμυδρὰ στὶς λίγες σελίδες ποὺ ἔγραψε μὲ εὐλάβεια καὶ πνευματικὸ θαυμασμὸ γιὰ τὸν ἁγιασμένο παπα-Tύχωνα τόν Ἁγιορείτη.

Αὐτὴ ἡ εὐαίσθητη καρδιὰ ἤπιε ὅλο τὸ δηλητήριο τῆς ἐμπαθείας τῶν θρησκευτικῶν ἀνθρώπων καὶ ἡ ὕπαρξή του γεύθηκε ὅλη τήν ὀδύνη τῆς ἀδικίας, ἡ ὁποία συνήθως φοράει τὰ γυαλιστερὰ ροῦχα τῆς «νομιμότητας».

Ὅπως ἔχει - δυστυχῶς- ἐπισημανθεῖ, «ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ τὸ βασικὸ μοτίβο τοῦ Kακοῦ εἶναι ἡ μεταμφίεση, ἕνα ἀπὸ τὰ πιθανότερα μέρη γιὰ νὰ βρεῖ κανεὶς κακοὺς ἀνθρώπους εἶναι μέσα στὴν Ἐκκλησία» (Σκότ Πέκ, Ἄνθρωποι τοῦ Ψεύδους).

Mετὰ τὸν ἀκάνθινο στέφανο τῆς ἐκθρονίσεως προσηλώθηκε στὸν σταυρὸ τῆς πολυωδύνου ἀσθενείας του καὶ μὲ ἀδιάπτωτη τὴν ἐλπίδα τῆς ἀναστάσεως ἔσπευσε ὡς «κοῦφος δρομεὺς ταχέως φθάσαι ἐπὶ τὸ βραβεῖον τῆς ἄνω κλήσεως».

Ἔδραμε πρὸς τὸν φυσικό του χῶρο, τὸν Oὐρανό. Ἄφησε τὴν καταιγίδα τῆς κακίας καὶ μικροψυχίας γιὰ νὰ ἐγκατασταθεῖ στὴν αἰθρία τῆς ἐν Xῷ ἠγαπημένῳ του αἰωνιότητος.

Ἡ ἀπόσταση 35 ἐτῶν ἀπὸ τὴν ἐκδημία του ἐνθαρρύνει μιὰ κάπως ψυχραιμότερη ἀναθεώρηση τῆς ἀκαταστασίας ἐκείνων τῶν ταραγμένων ἡμερῶν, κυρίως δὲ τὸν παραδειγματισμὸ ἀπὸ τὸ ἦθος καὶ τὴν χριστομίμητη ἀνεξικακία του.

Ὅσο ἡ ὑπομονὴ στὴν ἀδικία, προσωπικὴ ἢ θεσμική, ἀποτελεῖ ἕνα θεμελιῶδες χριστιανικὸ μάθημα καὶ μιὰ ἀσφαλῆ ὁδὸ γιὰ τὴν ἐν Xριστῷ καταξίωση τοῦ ἀνθρώπου, ἄλλο τόσο ἡ ἴδια ἡ ἀδικία παραμένει μιὰ ἀπολύτως καταδικαστέα ὑπόθεση, ὁποθενδήποτε κι ἂν προέρχεται.

Ἂν ἡ ἀγάπη τοῦ Xριστοῦ ἔχει ἀπόλυτη προτεραιότητα στὴν Ἐκκλησία καὶ δὲν εἶναι ἁπλῶς μιὰ βολικὴ ἐξαγγελία ἢ μιὰ εὔκολη «ἱδρυματικὴ φιλανθρωπία» ἀλλὰ πρωτίστως μιὰ ἐσωτερικὴ θυσία, εὐάρεστη στὸν Θεό, τότε –ἐπειδὴ ἀκριβῶς εἶναι καὶ ἐφευρετική – μπορεῖ νὰ διορθώνει καὶ νὰ θεραπεύει ἀληθινά.

Ὁ κακὸς ἐπιβάλλει τὴν θέλησή του στοὺς ἄλλους ἐξαναγκαστικὰ καὶ σκορπάει γύρω του τὴν καταστροφή. Ὁ ἅγιος ὑπομένει καὶ ἀγαπᾶ. Ὁ κακὸς θυσιάζει τοὺς ἄλλους. Ὁ ἅγιος θυσιάζεται γιὰ τοὺς ἄλλους.

Mπροστὰ στὴν σφοδρὴ ἐπέλαση τῆς νέας ἐποχῆς, ἡ ὁποία «δέν χαρίζει κάστανα», οἱ ὑπεκφυγές, οἱ μικρότητες καί οἱ ἀδάπανες μεγαλοστομίες τῶν λεγομένων ἐκκλησιαστικῶν φαντάζουν πλέον ληγμένες «πολυτέλειες».

Tὸ φετεινὸ Ἑορτολόγιο ἀφιερώνεται στὴν ἱερὰ μνήμη ἀνδρὸς ἀληθῶς ἐκκλησιαστικοῦ.

ΠΗΓΗ:

ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟΥ 2010 ΤΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ «ΤΗΝΟΣ»

(Ἀφιερωμένο στὸν μακαριστὸ Μητροπολίτη Χαλκίδος Νικόλαο Σελέντη),

Χριστιανική Βιβλιογραφία