ΙΕΡΟΜΟΝ. ΝΙΚΗΤΑ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΙΝΟΥ, ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ ΣΕ ΡΩΣΙΚΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ

Συντριπτικά, όντως, τα επιχειρήματα του Οσιολογιώτατου Ιερομόναχου π. Νικήτα Παντοκρατορινού, βασισμένα στο Κανονικό Δίκαιο, στην Ορθόδοξη Εκκλησιολογία και στην Ιστορία.

Δίνουν συνοπτικά αποστομωτική απάντηση σε όλα τα επιχειρήματα των Ρωσσόφιλων.

Η συνεχιζόμενη ανάλυση που επιχειρούμε του θέματος θέλει να καταδείξει ότι, ακόμη και αν υποτεθεί ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο έκανε εισπήδηση στην Ουκρανία, ακόμη και τότε, οι Ρωσσόφιλοι δεν έχουν υπόθεση.

 ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ ΣΕ ΡΩΣΙΚΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ

Του Οσιολ. Ιερομονάχου Νικήτα Παντοκρατορινού

=====

1.) Το Κιέβο δεν δόθηκε στην Μόσχα

Ουδέποτε οι Πατριάρχες Μόσχας και πάσης Ρωσίας και πάντων των υπερβορείων μερών, δεν πρόσθεσαν στον τίτλο τους το «και Μικράς Ρωσίας». 

Άλλωστε, η εκκλησιαστική παράδοση δύο χιλιετιών προσδίδει εκκλησιολογικό περιεχόμενο στην αυστηρή κανονική περιγραφή τόσο των εδαφικών ορίων κάθε Αυτοκέφαλης Εκκλησίας, όσο και των συνεπειών οποιασδήποτε αυθαίρετης ή αντικανονικής υπερβάσεώς τους. 

Αξίζει να σημειωθεί πως το Οικουμενικό Πατριαρχείο εκείνη την εποχή (1589-1623), παραχώρησε σε ορισμένα Μοναστήρια της Ουκρανίας (με σημαντικότερο την Λαύρα των Σπηλαίων του Κιέβου) το καθεστώς της Σταυροπηγίας, δηλαδή μεταφέρθηκαν σε άμεση υποταγή στον Οικουμενικό Θρόνο. 

Οι πράξεις αυτές της Μητρός Εκκλησίας σχετικά με την Πατριαρχική  Σταυροπηγία στην Ουκρανία μέχρι σήμερα δεν έχουν καταργηθεί.

2.) Ο Κιέβου και πάσης Ουκρανίας Επιφάνιος

Στο θέμα της μνημονεύσεως, το Πατριαρχείο Ρωσίας
προτάσσει το φαιδρό επιχείρημα της μνημονεύσεως των “τεσσάρων Πατριαρχών”.  

Όμως αυτό το επιχείρημα είναι παντελώς άσχετο προς το συγκεκριμένο ζήτημα, γιατί το μνημόσυνο των τεσσάρων Πατριαρχών γινόταν πάντοτε μόνο στην τελούμενη από Πατριάρχη ή Αρχιεπίσκοπο Πατριαρχική Θεία Λειτουργία και όχι σε κάθε Θεία Λειτουργία σε κάθε ναό. 

Επομένως το μνημόσυνο των τεσσάρων Πατριαρχών αναφέρεται στην εκκλησιαστική κοινωνία όλων των Προκαθημένων, ενώ το μνημόσυνο μόνο του ονόματος του Οικουμενικού Πατριάρχη αναφέρεται στην καθιερωμένη εσωτερική λειτουργία της κανονικής δικαιοδοσίας του Οικουμενικού Θρόνου (όπως εφαρμόζεται μέχρι και σήμερα σε όλες τις Εκκλησίες, όπου οι Αρχιερείς μνημονεύουν τον Προκαθήμενο της Εκκλησίας τους). 

Αν ίσχυε το αντίθετο δεν θα γινόταν σαφής αναφορά στην Συνοδική Πράξη για την μνημόνευση “ἐν πρώτοις” του Οικουμενικού Πατριάρχου και “ἔπειτα τοῦ Πατριάρχου Μοσχοβίας”, αλλά θα έλεγε “ἔπειτα τοῦ Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας, εἴτα του Πατριάρχου Αντιοχείας” κλπ. με την σειρά δηλαδή.  

3.) Άλλο φαιδρό επιχείρημα που προτάσσουν είναι ότι δεν έχει σημασία ποιος θα μνημονεύεται πρώτος, αλλά ποιός χειροτονεί και κρίνει. 

Όμως από την Συνοδική Πράξη του 1686 βγαίνει το ακαταμάχητο συμπέρασμα ότι ο Πατριάρχης Μόσχας θα δρούσε ως έξαρχος του Οικουμενικού Θρόνου, οπότε οποιαδήποτε χειροτονία ή κρίση δεν γινόταν εκ μέρους του ιδίου, αλλά εκ μέρους του Οικουμενικού Πατριάρχη. 

4.) Όσον αφορά την σημασία του ποιος χειροτονεί και κρίνει,

 

αυτός μπορεί πάντοτε να είναι ο οποιοσδήποτε έχει την άδεια του τοπικού Επισκόπου. 

Καταρρίπτονται λοιπόν εύκολα αυτά τα φαιδρά επιχειρήματα, που προφανώς προβάλλονται από το Πατριαρχείο Ρωσίας για να παραπλανήσουν το χριστεπώνυμο λαό, επειδή γνωρίζουν καλά ότι η μνημόνευση ενός Πατριάρχη δηλώνει σαφώς την αναφορά στην κανονική του δικαιοδοσία.

5.) Ο Ρωσσικός επεκτατισμός η αιτία της σύγχυσης στα της Εκκλησίας της Ουκρανίας

Η επέκταση της κυριαρχίας της Ρωσίας την περίοδο της βασιλείας της  Αικατερίνης Β’ σε όλη σχεδόν την περιοχή της σημερινής Ουκρανίας και Λευκορωσίας, που ανήκαν στην Πολωνία, προκάλεσε σύγχυση της αναφοράς των δικαιοδοσιών στις επαρχίες αυτές της Μητροπόλεως Κιέβου. 

Οι υπαγόμενες επί αιώνες στην Μητρόπολη Κιέβου περιοχές αυτές, υπόκειντο πλέον στον αποκλειστικό δυναστικό έλεγχο των τσάρων της Ρωσίας, με την πρόθυμο συνδρομή της Εκκλησίας της Ρωσίας. 

6.) Το 1759 ο Οικουμενικός Πατριάρχης χειροτόνησε τον Επίσκοπο Ανατόλιο στην περιοχή Σιτς Ζαπορόσκαγια, τον οποίον ένα χρόνο μετά οι ρωσικές αρχές τον συνέλαβαν και τον έστειλαν εξορία στη Σιβηρία, όπως είχαν κάνει νωρίτερα στον υπό Επισκόπους του Οικουμενικού Πατριαρχείου χειροτονηθέντα Επίσκοπο Σουχιρίνσκι Επιφάνιο (1735). 

Επίσης, απαγορεύτηκε ο Μητροπολίτης Κιέβου να προσφωνείται “ἔξαρχος Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχικοῦ θρόνου”. 

Με την κατάσταση αυτή που επικρατούσε, δεν υπήρχε λόγος διαμαρτυρίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου κατά τους χρόνους αυτούς για την μη μνημόνευση από τον Μητροπολίτη Κιέβου του ονόματός του στις υπό Ρωσική κυριαρχία επαρχίες, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει την συναίνεσή του στην αμφισβήτηση ή απώλεια της κανονικής δικαιοδοσίας αυτού στην Μητρόπολη Κιέβου.

7.) Τα Συνταγμάτια, στα οποία αναφέρονται από το Πατριαρχείο Ρωσίας, δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να έχουν το κύρος κάποιου Τόμου ή Συνοδικής πράξης. 

Άλλωστε ούτε οι ίδιοι οι Ρώσοι δεν τα ελάμβαναν υπ’ όψιν τους, αφού η Σύνοδος της Εκκλησίας της Ρωσίας σε απαντητική επιστολή της προς την πρόσκληση του Οικουμενικού Πατριάρχου Γρηγορίου ΣΤ΄ (1868) για την Μεγάλη Σύνοδο που επρόκειτο να συγκληθεί στην Κωνσταντινούπολη για το Βουλγαρικό ζήτημα, “ὑπέδειξεν ὡς οὐδετερώτερον μέρος προς τοῦτο το ἀρχαίον Κίεβον”. 

Δεν θεωρούσε, δηλαδή, την Μητρόπολη Κιέβου, περιοχή που ανήκει στην δικαιοδοσία του, όπως έγραφαν τα Συνταγμάτια, αλλά “οὐδετέραν περιοχήν”.

ΠΗΓΗ:

Ιστολόγιο "Αγγελιαφόρος" ageliaforos.com/